Before racedays
Het is dinsdag, alle tassen zijn gepakt. Ik deed alle trainingen. Ik ben klaar voor vertrek, maar ook klaar voor de race. Laat maar komen! 

De ochtend van vertrek is het mistig. Heel erg mistig.. Het gaspedaal wordt daarom iets minder hard ingetrapt, maar desondanks zagen we onderweg wel een flits die niets met thunder te maken had. 
En op de Duitse Autobahn zie je niet alleen een flits, in een fractie van een seconde waan je je op de set van een Duitse Krimi. Ik zie een rode laserstraal en denk even word ik beschoten? Maar dan FLITS! *Shit.. Hoe hard mag ik hier? Ik ging toch niet zo hard?
Met de Cruisecontral aan wordt er verder gereden naar het vliegveld. 

Airport Hamburg 
Koffers op de weegschaal. Ik goddank niet op de weegschaal. Als oud-judoka heb ik nog altijd een haatliefde verhouding met dat ding.. Al voelde ik mij de laatste dagen soms wel weer even die judoka die nog even dat laatste kilootje op vocht moest aftrainen.
Om aan de hitte te wennen, trainde ik namelijk extra warm.. Grote verschil was alleen nu, dat ik het verloren vocht er direct weer bij kon en moest drinken. Dat was vroeger als judoka wel anders.. (En nee, lieve judokaatjes dat is geen goede manier om gewicht te verliezen!) 

Airport Londen 
De eerste tussenstop is op Londen. Vanuit hier vliegen we rechtsreeks op Phoenix USA! 
En dat merk ik.
De controle is streng 
Ik word onderworpen aan een vragenvuur.
Van wat ik ga doen in Amerika tot aan hoe ik van vliegveld bij het hotel kom. Uiteindelijk krijg ik AA op mijn paspoort getekend.. Lachend zeg ik later tegen Larissa.. Misschien hadden we gisteravond toch niet zoveel moeten wijnen- wijnen - wijnen.. (;-)) 

Airport Phoenix 
Het is even een stukje vliegen, maar dan ben je wel in THE USA! 
En ja, ik was gewaarschuwd. Amerikanen zijn streng! Maar niet op Airport Phoenix. Super vriendelijk, behulpzaam en gewoon leuk. Ja, ze zijn gewoon leuk! 
Larissa en ik worden wel even van elkaar gescheiden. Maar de beveiligingsmeneer die ons beide een andere richting opstuurt zegt nog wel even snel dat we elkaar na het poortje wel weer zien. 
Ik sluit aan in de rij met mijn ESTA formulier en paspoort in de aanslag. (Aanslag is nu niet de juiste keuze... In mijn hand dus) 
Voor mij een gezin met een jong kind. De douane begin met het jonge kind te ‘praten’ Pggg pgg pggg gggg hoor ik.. Het kind kijkt verbaasd en kijkt naar zijn ouders.. Ik zie hem denken, praat die man nu als een eend? De douane vervolgt: Where are you from kid? Het jochie komt uit Engeland waarop de douane zegt: You’re from England and you don’t speak dug? Het joch krijgt een aai over de bol. De ESTA formulieren worden bekeken en dan ben ik aan de beurt..
Voordat de man ook maar iets kan uitbrengen, ben ik hem voor.. I don’t speak Dug neither, I speak Dutch! 
De douane meneer begint te lachen: Aaah you are from Dutchland (met een knipoog!) Kijkt eens op mijn Esta en ook ik mag door.. Door naar de volgende controle. Waar ik wederom wordt gevraagd wat ik in Amerika kom doen..En als ik zeg dat zondag de Ironman ga doen, beginnen de ogen van de man te sprankelen. Hij start nog net geen lofzang, maar ik kan vrijwel zo doorlopen…. 

De koffers staan ook vrijwel direct voor onze neus. 
Met uiteraard ook mijn fietskoffer. 
En eenmaal buiten ziet de mevrouw dat wij geen gewone taxi maar een busje nodig hebben en nog geen 5 minuten later zitten we in een BIG BIGGER YELLOW TAXI. Op weg naar ons verblijf voor de komende dagen. Zei ik al dat ze hier zo behulpzaam zijn?

Ironman Arizona Tempe it is
Ik werk de laatste trainingen van trainingspeaks af.. 
Doe nog mee aan de testswim en dan ineens in het RACEDAY! 

RACEDAY
Het is eigenlijk nog pikkedonker als wij vrouwen profs worden weggeschoten. En ondanks dat ik geen snelle zwemmer ben, ben ik wel goed weg en blijf ik ook gewoon goed zwemmen. Fietsen gaat ook prima, er heerst een stevig windje en wat vals platte wegen, maar die vals platte wegen en dat stevige windje werken ook andersom.. Dus naast tegen heb ik het ook mee.. De fiets kan ingeruild worden voor de schoenen en ondanks dat ik merk dat de beentjes niet mega fris meer zijn, gaat het lopen ok. Ik denk vooral: RACE HARD!!! RESTPERIOD is coming! 
Maar dan.. ik begin mij steeds minder en minder te voelen. Als noodgreep doe ik mijn vinger maar eens achter in de keel, maar er komt niets.. Ik tel tot 10 en ga weer rennen, maar als ik dan een dixie zie.. is het ellende… Maagdarm problemen, maken dat ik volledig uit mijn ritme ben.. Volledig de controle kwijt ben, volledig leeg aan de finish kom. 


Zucht!
Doei top 10. 
Maar wel hallo plek nummer 14. 
Hallo wederom een finish. 
Hallo mega tas aan ervaring
Hallo punten waar ik aan kan werken

Maar nu eerst herstelperiode 
En daarna weer gereedmaken voor een mooi nieuw seizoen!
Waarin ik het allemaal natuurlijk beter wil doen. 

Liefs,
         Lub!
*P.S
Dank aan jou, jij die dit nu leest. Want ook jij maakte mijn triathlon jaar tot een feest. Van ‘like’ tot reactie op mijn posts… Van appjes tot aanmoedigingen aan de kant. Het is bijzonder fijn om door jullie gesteund te worden.

Polonaise voor mijn sponsors 
Voor de steun en support in welke vorm dan ook.
Mede door jullie kan ik mijn doelen behalen. 

Applaus voor mijn ouders, familie en schoonfamilie dat jullie mij laten stralen!
Want al is mijn teleurstelling nog zo groot, jullie laten mij inzien dat ik er gewoon mag zijn! 
Hou van jullie <3 

Diepe buiging voor jou Yvonne van Vlerken
Ik voel mij enorm bevoorrecht om onder jou mijn trainingen af te mogen werken. (En ja, ook nu houd ik nog steeds van jou.. Met je sportverbod! ;-)) 

Dank lieve schat! 
JIJ! 
Jij kent mij.
Bedankt voor alle steun en liefde in elke vorm!
Ik heb je lief, heel mijn leven lang!  
<3 #wij #definitiv 

After Race weeks
​Het is vrijdag avond 15 november. In de woonkamer staat mijn wedstrijdfiets in fietskoffer al weer klaar... de volgende race is zondag over een week. 
En ik had mij nog zo voorgenomen om u mee te nemen in mijn voorbereidingen op deze race. 
Dat ik na Challenge Mallorca bijv nog een week op Mallorca verbleef. Als juf had ik immers toch herfstvakantie en als triatleet mocht ik alweer opbouwen naar de volgende wedstrijd. 
En dat ik naast zwemmen, fietsen, rennen en core trainen ook lekker de toerist aan het uithangen was op het eiland Malle
Bijv met:

• Roadtrip Mallorca by car.  Op after raceday was het tijd om het eiland eens vanachter een andere stuur te bekijken.  De westkust zou een route zijn met “amazing views”. en terwijl de receptioniste van het hotel het ons verteld, wijzen haar vingers over het kaartje. Ik lijk aandachtig te kijken, maar in mijn hoofd denk ik: “Dat GOOGLE MAPsen we straks wel” En precies terwijl ik de auto start, start Larissa Google maps en hoor ik de google mevrouwenstem zeggen:  “RIJD NAAR HET NOORDEN OP DE ZONNELAAN EN GA RECHTSAF.
  En ik weet niet hoe dat met u zit hoor? Maar op dat moment gaat het in mijn hoofd:
  * RIJD VAN VOOR NAAR ACHTEREN NAAR LINKS NAAR RECHTS EN DRAAI EEN PIROUETTE, GA NU ZITTEN MET EEN ZUCHT, RIJD NU ROND ALS EEN GANS… 
  Maar om nu in den vrumde rond te rijden als een gans? Dus taakverdeling?
  Driver: Janien!
  Uw navigator van dienst: Larissa. Die keurig mij de weg wees. 
  Prima team. Zo kom je nog eens ergens! 
• Espresso’s drinken. Op Mallorca kwam ik tot de ontdekking dat ik Espresso blijkbaar echt heel lekker vind. En dan te bedenken dat ik de meeste koffie nog steeds niet lekker vind. Espresso is dan ook geen koffie natuurlijk. Espresso,dat is what else ;-) 

Ook had ik u willen vertellen over mijn kennismaking met het nieuwe Aquarena bad in Emmen. Dat het daar nog steeds zoeken is naar de juiste baan, want het wedstrijd zwembad heeft soms meer weg van een ton met haringen dan een bad vol zwemmers. En dan zwemt er ook nog zo’n verdwaalde Lub tussen die alleen maar heen en weer wil zwemmen om haar schema te voltooien. Dat geeft soms ergernis bij de haringen, maar ook bij mij ;-) 
Gelukkig komt er medewerking van verschillende kanten, waardoor ik inmiddels over het algemeen blij van kant naar kant zwem. En natuurlijk zwem ik tegenwoordig ook graag over de grens, maar dat las u al eens. 

Ik had u ook kunnen vertellen over de winst in de Hondsrugrun, dat ik op mijn werk (Carmelcollege Emmen) het Nationale Schoolontbijt mocht openen of over waarom ik extra warm gekleed mijn trainingen deed. 

Maar ja, ik verzaakte en zweeg in alle talen. En nu is het alweer tijd om naar Arizona te gaan om daar zondag 24 november het Triathlon jaar 2019 af te sluiten met nog een hele Ironman! 


Ironman Arizona it is. 


Spannend, en reuze zin in!! 


Liefs,


Lub.

The Lub 
#15 FPro 
Challenge Mallorca! 
Wat vooraf ging aan deze prestatie:

1. Laatste keer zwemmen in het Aquarena bad.  Het zwembad gaat namelijk sluiten. En ja, er is een mega mooi bad voor terug gekomen. Maar met deze zwem op zaterdagochtend neem ik wel afscheid van:

• Op de fiets stappen en binnen 5 Minuten in het zwembad. (Het nieuwe bad opent namelijk op een andere locatie) 
• Het zwembad waar ik als kleine Lub ging "Familiezwemmen" op de zondagochtend
• Het water waar ik met plezier in de golven zwom. 
• Het zwembad waarover mijn broertje zei: "Beker patat met mayo aan de rand. En de klauwen vol met saus." Die je dan vervolgens schoonmaakte in het water. 
• De plek waar ik mijn eerst echte (bij)baantje had
• En ook het bad waar ik mijn eerste slagen als triatleet maakte. 

Een zwembad met mooie herinneringen dus. Maar elk einde is de start van een nieuw begin. Maar voordat ik mijn eerste zwemtraining in het nieuwe Aquarena bad kan maken eerst nog naar Mallorca. 

2.Inpakken van de koffers

In mijn vorige blog vertelde ik nog over de inpak stress, maar tipjes mijnerzijds: 

• Plan, pak, schrijf op wat er nog in de koffer moet. 
• Doe datgeen wat op papier staat ook daadwerkelijk in de koffer.  
• Stop de luchtpatronen niet in je fietskoffer. Die moest ik er namelijk uit halen op t vliegveld.

3. Routinewerk 
Larissa en ik, inmiddels bij de incheckbalie, leggen alles keurig in de daarvoor bestemde bakjes. Riemen af. Electronica in de bakjes. “Jacke aus bitte” En terwijl ik het de beveiligingsmevrouw hoor zeggen, hoor ik tegelijk mijn leerlingen in mijn hoofd: “Mevrouw dat is geen jas, dat is een vest” (Elke docent kent deze zin!)  Ik wil het ook zeggen, maar open mijn rits en leg ook mijn vest in de daarvoor bestemde bak. Poortje door en klaar? 
Nee! Ik ben de uitverkorene van de dag en ik word getest op springstof. Puur toevalstreffer, maar ondertussen spring ik natuurlijk een gat in de lucht als alles goed is... ;-) 

4. Fasten your seatbelts
We landen en ik zeg tegen Larissa, nou dat was een fijne vlucht. Ze kijkt mij aan met een blik die wil zeggen: maak je nu een grap? Maar ik meende t. Turbulentie? Niets van meegekregen...ik sliep namelijk zowaar de hele vlucht. (Volg je trainingsschema ;-)) 

5. Parcours verkenning 
Na aankomst en incheck is het tijd om de fiets in elkaar te zetten en mag ik het parcours al fietsend gaan verkennen. Ook zwem ik in de zee. En denk meerdere malen: oef dit valt niet mee. Het loopparcours is ook geen vlak biljart laken... maar eey.. the magic Happens Outside your comfort zone. 
6. Meeting Friends and Family 
De trainingen worden korter, de eetmomenten langer. En laten we daar nu goed in zijn.. Lekker eten! En hoe mooi is het dat ik de 4e discipline van de Triathlon sport kan combineren met gezelligheid en liefde van liefdevolle mensen om mij heen?   Zelfs op Mallorca!! Ik hou ervan!! 

7. Relax, take it easy! 
Alle huiswerk is gedaan. Ik lever mijn fiets in. Check de wisselzone. Tijd om te relaxen, drinken, eten, en te slapen... 

8. Ontbijt 
Ontbijt is voor mij, zeker op de wedstrijddag, altijd even een momentje van bezinning... het is een klein moment van stilte voor de storm. Een moment van dankbaarheid dat ik kan doen wat ik doe..
9. Spanning 
Het is tijd om naar de wisselzone te gaan. Om daar nog eens mijn wedstrijd spullen te checken, mijn fiets te controleren en mijn bidons erop te zetten.  Ik merk dat ik gespannen ben. Misschien zelfs meer gespannen dan anders. Maar gelukkig is Larissa er voor de spreekwoordelijke trap onder de kont, en komen er de meest motiverende woorden uit haar mond. De angst en de twijfels ik zet ze opzij... 
10. Warming up 
Ik ren en zwem mezelf warm. De zee is woest. En even dwalen mijn gedachten weer af naar het Aquarenabad. In mijn tijd als badjuf kon ik de golven nog uit doen. Vandaag niet... Maar eey: Let the Waves hit my feet and let my saddle be my seat...Zeg ik heel stoer, maar ondertussen kan ik wel een beetje huilen. En poep ik van angst bijna een regenboog in mijn trisuit...Maar ja: I wanna see the rainbow high in the sky, in plaats van in mijn trisuit. Dus eerst de golven bedwingen en dan die regenboog maar zien tijdens het klimmen op de fiets. 
11. De race
One minute before the start 
Het wordt stil...  en ineens is daar het signaal: het is racetime!!! Ik probeer te lopen over het water.. duik onder de derde golf door en denk goed weg te zijn. Tot een grote golf mij pakt en terugwerpt naar de plek waar ik net nog stond. Ik lijk wel in een endless pool te zitten, maar eindelijk ben ook ik weg en maak ik de 1.9 km te zwemmen kilometers af. Op naar mijn sofa seat voor de komende 90 km....
Fietsen als een Malle op het eiland Malle, Mallorca dus. En ondanks dat het geen The Lub parcours is, voelen de hoogtemeters goed aan mijn beentjes. Na 90km mogen de loopschoenen aan, en is het gaan met die banaan!! Ik mag 4 rondes en kan daardoor 8x mijn fanclub zien! Heerlijk. Het geeft energie voor tien. In de laatste ronde versnel ik.. en na 21.1 km hardlopen kunnen de handen in de lucht. 


The Lub 
#15 FPro 
Challenge Mallorca 70.3
Een ware Challenge 
Hoge golven,
Veel hoogtemeters
Een mega leerschool 
Stiekem had ik gehoopt op een hogere klassering, maar voor nu is dit goed... op naar beter. Want goed is niet goed als je beter kunt zijn. ;-)
En daarom wordt er inmiddels gewerkt en getraind voor de volgende en laatste triathlonwedstrijd van dit seizoen.
Immers: Von nichts kommt nichts 


Liefs
Janien 
a.k.a Lub, The Lub ;-) 

Week 40
Het is zaterdagavond. Er ligt een intensieve trainingsweek achter mij, morgen wacht er nog een intensieve duurloop met een zwemtraining als toetje.. 
Mijn spullen liggen klaar voor deze training. Rest mij alleen nog FEIERABEND, een goed (schoonheids)slaapje en een goed ontbijt. 

De loopschoenen gaan aan. 
Mijn trainingsschema geeft naast de training ook nog een tip:
"Voor deze loop heb je begeleiding nodig, drinken, gel, enz. Dit is echt hard wijffie, gaan met die banaan” 
Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Ik trek mijn bananensokken aan.
En de begeleiding? Die fietst gezellig met mij mee; Gewapend met drinken, gel, enz. Want, Larissa fiets met mij door heel de stad en zingt: “Als jij dat wilt dan doe ik dat. Ik ben hier op jouw zware run dag!”
Aan het einde van elk blok geeft Larissa mij de bidon met drinken aan. Na 2.5 blok vindt ze het tijd voor meer energie. Ze las ook mijn opdrachten en weet dus: De snelheid moet zo dadelijk verder omhoog.. “Von nichts kommt nichts” 
Larissa graait in haar tas en pakt een gelletje. De gele. 
Ik denk: "Lekker!" Maar zeg: "Nee, ik hoef niet" 
Larissa: "Waarom niet" 
Ik: "Niet nodig!I Ik ren nog echt lekker…."
Larissa: "Ja, maar je bent ook nog lang niet klaar en…Janien? Geef je lichaam nu energie.. En hou dat tempo dus hoog!" 
Ik: “Ja, maar… Tijdens het rennen klaai ik daar zo mee en zit alles onder de pik! En ik hou niet van pikken…” 
Ik hou gewoon niet van pikkerige vingers! Daarin ben ik echt een diva.  In een wedstrijd kan ik dan nog een spons pakken, maar vandaag is het alleen Larissa en ik. Dus die spons kan ik wel vergeten

Larissa zwijgt. En terwijl ze verder fietst, rijkt ze mij een gelletje aan.. 
Ik slurp 'm leeg en ja hoor! Natuurlijk ook gelletje over mijn handen. 

En ik hoor u denken:
GIET T DAN OOK IN JE MOND! 
Ja, dat probeer ik ook.  Maar, het gelletje dat ik heb is een soort flesje en dat giet niet makkelijk. Echter, is dit ook het gelletje dat ik gewoon lekker vind en voor mij werkt!
Dus tja.. Smaak en effectiviteit gaat voor gemak in dit geval. 
En voor uw beeld, ik ren nog steeds hè!
En ook even ter info: Een gelletje is een energie/koolhydraten drankje.. geen haarverzorgings product. ;-) 

Mijn tempo is nog steeds goed en ik lik maar eens aan mijn vingers, niet omdat ik bang ben dat er energie verloren gaat, wel omdat ik dus plakkerij op mijn vingers heb…
Larissa kijkt het aan en zonder een woord te zeggen, fietst ze door.
Ondertussen pakt ze uit haar tas een wit doekje. 
Het witte doekje gaat triomfantelijk in de lucht als ware het een witte vlag van vrede, overgave en in mijn geval dus reinheid.
Het is namelijk een reinigingsdoekje!  
Al rennend maak ik er blij mijn handen en vrolijke bakkes mee schoon. WAUW! Liefde is… 

Piep piep PIEIEIEIEP 
Mijn volgende blok gaat in.. en vol energie ren ik mijn laatste tempo’s tegemoet.
I FEEL LIKE FLYING! 
Ow jongens wat is het fijn om triatleet te zijn! #Dankbaar 
Met een lekkere zwemtraining zwem ik het weekend uit, en zie ik de maandag al aan de deur kloppen. 
En dat terwijl ik nog helemaal niet klaar was met het weekend. 

Week 41
Een nieuwe week start. 
En dat is naast zwemmen, fietsen, rennen, oefeningen voor core en stabiliteit, fysio, masseur, werken, eten, drinken….
Ook stressen over stress voordat er stress is om over te stressen.. En dan heb ik het niet over de wedstrijd…dat komt nog wel.
Nee, ik het over: KOFFERS INPAKKEN! 
En ja dat staat er bewust met grote letters.. Want zo gaat dat ook in mijn hoofd. Ik hoor steeds een stemmetje dat schreeuwt: "Heey Lub, je moet je koffers nog INPAKKEN!" 
En dus doe ik waar ik goed in ben; Ik plan… 

• Plan een date voor mijn fiets bij Reinderswielersport.. Zodat die in topvorm mee kan op wedstrijd. 
• Plan een date met mijn broertje, zodat hij met mij mijn fiets kan inpakken in de koffer. En ja, ik kan dat ook heus zelf wel, maar eey.. FF broertje zusje moment! ;-) #gezellig 

En ondertussen..
Leg ik van alles gewoon klaar: 

• Alles voor de wedstrijd. Van start tot finish. Incl. reepje, gelletje…. Gewoon alles! Als ik er zelf tussen zou gaan liggen zou ik mee kunnen doen aan de Tertris challenge 
• Kleding die meemoet: Wassen, soort van strijken, klaarleggen ook… En naarmate de dagen van vertrek dichterbij komen, bedenken: Trek ik dat toch nog een keer aan?  Of blijft het op de stapel liggen? Dilemma’s ;-) 

Tot zover alles prima, prima, prima en niets aan het handje.. Maar alle spullen die klaarliggen moeten ook nog in een koffer. En met de inhoud zit die koffer ook nog eens in een gewichtsklasse te koekeloeren.. Dus….
Na dat dus..
En dan de stress dat je iets vergeet!?! 
Alsof ik naar Zwiftopia ga en ze daar geen winkels hebben ;-) 

De dag van vertrek komt dichterbij. Mijn spullen liggen nog steeds klaar om in een koffer te gaan.
Of dat allemaal gelukt is?
Leest u in mijn volgende blog!
Waarschijnlijk vanaf Mallorca waar ik Challenge Mallorca ga doen, maar voor het zo ver is nog even de docerende triatleet uithangen en tussen alle trainingen en werken door de koffers dus inpakken ;-) 

Andere leuke dingen deze week:

• Sponsordeal met Spiro! Daarover binnenkort meer, maar tijdens Challenge Mallorca alvast op mijn trisuit! www.spiro.nl 
• Moxx samenwerking: Dinsdagavond een berichtje van de Moxx girls.. Die van de leuke shirts en truien. Of ik ergens even tijd had, want ze hadden iets leuks voor mij. EN OF ZE IETS LEUKS hadden. Ik kreeg namelijk hun BRAND NEW HOODIE! Waarom? Omdat we wederzijds fan van elkaar zijn. Bijzonder om te horen, vereerd om een samenwerking aan te gaan. Ook daarover later meer www.moxx.nu 

Liefs, 


Janien 

Kom uit het land van...
Challenge Almere en de grote mevrouw Y. van V.
Het land van op papier “windstil” maar alsnog wind tegen of wind mee! 
Het land van de Europese Kampioenschappen op de hele
Waar je op vrijdag je fietst inlevert en ze je trisuit controleren
Waar je op de dagen voor de wedstrijd vooral koolhydraten eten mag
Want energie is wat je nodig hebt op de wedstrijddag! 
De wedstrijd waar trisuits nooit uit de mode raken, 
waar je dagen na de wedstrijd je spieren nog voelt “kraken” 
De triatlon van strijden voor de kleuren rood, wit en blauw
De wedstrijd waar ik gewoon veel van hou. 

Dit verslag gaat over Challenge Almere dus
Deze werd aan de finishlijn gevierd met een vette PR en een dikke kus
De wedstrijdochtend begon met een goed ontbijt en al kom ik uit het land met de meeste culturen per vierkante meter
Als wedstrijdvoeding zat ik lekker bolletjes met vruchtenhagel te eten. 


Met een warming up maak ik mij klaar voor Challenge Almere 2019.
De wedstrijd die ook als NK en EK wordt gezien
Zwemmen in het Weerwater waarin Lub met haar zwemslagen dikke minuten winst scoort,
maar door de focus op een verkeerde boei een snelle zwemtijd toch nog wordt verstoort. 
Ik fiets 180km  door het land van windmolens, koeien, dijken en waterkennis
en je mag zelf bedenken hoe fijn dat fietsen is! 

Kom uit het triatlonland waar op het loopparcours aanmoedigen voor iedereen is. 
En elke ronde geef ik een high five aan mijn lief en pak ik een gel van Nathalie die ik geen 1x mis. 
(Thanks Nathalie voor elke gel en hup hup!)
Het loopparcours waar ik in de eerste ronde een bel zag hangen voor de laatste ronde
maar ik in de laatste ronde misgreep omdat de bel te hoog hing voor deze blonde!  

Met het ingaan van de laatste meter
realiseer ik mij dat ik mijn PR op de hele ruimschoots verbeter
En daar staat de grote mevrouw Y. van V. met een brede lach, 
niet alleen omdat ze zich weer kampioen noemen mag
Maar ook omdat ze mijn trotse trainster is
en je mag zelf invullen hoe vet dat is! 
Ze geeft mij haar pet: DE PET! Waar ze al zo veel wedstrijden mee won.. 
Hoe bijzonder? Hoe gaaf? Het zegt alles over onze, nu al, speciale band en in het geloof dat ik dit kon! 
“Ga nu maar snel naar je wijffie” Hoor ik Yvonne zeggen!
"Want dat je familie en Larissa trots is hoef ik jou niet uit te leggen" 
Liefdevol en blij word ik ontvangen. 
Eigenlijk wil ik mijn lieverds uit dankbaarheid voor hun eeuwige steun allemaal een medaille omhangen. 

Wat een dag, 
ik sloot hem af met een PR, een dikke kus en een grote lach! 
Want mensen ik heb mijn hart verpand 
mijn hart verpand aan alles wat hoort bij de wereld van mijn triatlonland! 

Liefs, 

Janien =) 

Challenge Almere over de hele:
9 uur en 50 minuten had ik nodig om 9e van Europa te worden en daarmee 5e van Nederland. 

Alle lezers klaar? 
Krabben maar! 
Want jongens, en meisjes ook… 
Die rups! 
Met zijn haren. 
Wilde haren met name! 
​Van snelweg tot bos,
overal waar je kwam liet de eikenprocessierups zijn wilde haren los.
De rups fluisterde dan misschien wel ontdaan:
"Loslaten is nodig
om sterker in het leven te staan" 
Maar ondertussen zat ik wel met de jeuk!

Nu is het echt niet zo dat ik voor elk wissewasje naar de dokter ga, integendeel. Maar aangezien ik het idee had dat ook mijn keel in de brand stond. Stond ik toch eerst een half uur telefonisch in de wacht bij de dokter om vervolgens een uurtje later bij hem in zijn praktijk aan te mogen schuiven. 
Testje zus, testje zo… De beste man keek nog eens op google (Ja joehoe, dat had ik zelf ook wel gedaan!) 
En kwam met het advies: 
“Probeer de eikenbomen eens te ontwijken!” 
WAUW, goede tip! Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb!!! 
En net als u dacht ik: “Hoe interpreteer ik dit?” Want ontwijken is best lastig als je bedenkt dat het met name om de haartjes gaan die door de wind overal zijn... 
En dus deed ik als een lid van een IJslands rugbyteam mijn armen in de lucht en zei: "HOE-HOE- HOE? Hoe dan?🤷🏼‍♀️"

Hij keek mij aan en zei: “Ik zie eigenlijk ook helemaal geen rupsen!”

Ik keek hem aan en zei: 
“Nee, ik zie hier ook geen eikenbomen met lintjes. 
En die eikenboom nekt je gewoon, want dat is immers het huis van de rups.. en het zijn de haren die.. 
WACHT EVEN… Ik ben docent, maar nu even niet….. " 

Ontwijken van de eikenbomen is als buitensporter natuurlijk niet echt easy peasy.
Al trainend zie ik immers eikenbomen met lintjes versierd door oneindig laagland gaan. 
En de laatste tijd denk ik vaak, die rups die kan mij wat:
“Ik denk da'k dalijk even kieken gao in't buutenland,
De gruppe over, op naor Schöningsdorf ” ...
......en daar waar Daniel Lohues zijn fiets weer omdraait, fiets ik deur…..
En ik moet mij inhouden niet te gaan fluiten, zo fiets ik steeds meer Duitsland tegemoet. 


… want al rennend en fietsend kan ik overal heen…
maar ergens in Duitsland wacht tegenwoordig een vrouw op mij alleen.. 
Ze heeft flessen vol water en flessen vol liefde (i.p.v. gin 😜) 
En dus neem ik mijn triathlon spul mee en doe in voorbereiding op de Ironman ook daar mijn triatlon ding. 

Maar die rups weet ook dat het in Duitsland goed toeven is, dus ook daar hangen bordjes met: ACHTUNG: Eichenprozessionsspinner. 

Dus tja…
Dat ontwijken is niet te doen. 
Hoewel..
De maand juni was er wel eentje van uitersten hoor.
Het ene weekend vallen de mussen van de hitte  bij wijze van spreken dood van het dak. En het andere weekend denk je:
"Wat klopt daar nu tegen mijn buik?
​Is dat diezelfde mus uit de dood herrezen opzoek naar vet(bollen!) ;-)" 

In de maand juni scheen de zon.
Veel in overmate 
Je kon het stralen aan de zon overlaten. 
Maar zaterdag 8 juni was het de storm die straalde. 
Trainer Marcel had o.a. een 250 km rit voor mij op de planning staan, niet in de auto. Wel op de fiets.. 250! als in tweehonderdvijftig kilometer! En dat stond precies gepland op de dag van regen, storm en nog net geen hagel, alleen op mijn plakje zelfgebakken bananenbrood. Zei ik plakje? (Lees, homp.)

En dus deed ik alle 250 km op de tacx trainer (en ontweek ik dus een hele hoop rupsen!) 
Gekkenwerk hoor ik u denken?
Ja, dat is ook aardig gekkenwerk, maar om met die storm buiten te fietsen was ook gekkenwerk. 
Daarbij is het trainen voor een Ironman sowieso wel aardig gekkenwerk! 
Yes, ik geef het zelf toe.
Na een kleine 8 uur zaten alle kilometers erop en was ik even naar de t*ring! #zijweethet! 

De maand juni dus. 
Eentje van uitersten. 
Het regende zonnestralen.
Het waaide rupsenharen
En ik maakte een hele hoop trainingsuren. 
Hoeveel? Hoor ik u denken?
Geloof mij! 
Het waren er veel. 
Een heuleboele! 
Maar ook nu geldt: 
Don’t count the hours, make the hours count. 
En ik maakte alle uren vol betekenis. 


Ciao 🙋🏼‍♀️