Blog/ Nieuws!

Zondag 30 september.
Het NK marathon Mountainbiken in Gasselte.
En ja, daar deed ik aan mee..

Het werd een gevalletje: Been there, done that. Maar makkie ging het niet.
Had Lubben het onderschat?
JA!
Nou ja, onderschat is wellicht een veel te groot woord. Nou niet wellicht. Het is echt te groot!
Ik had namelijk heus niet verwacht dat het makkelijk zou zijn.
Een dikke vette 105km crossen door de bossen is immers op papier al niet een makkelijke uitdaging, laat staan in het echt.

Terwijl het startsignaal klinkt gaan de dames er als een TGV vandoor..
"STOP DIE TREIN!, Ik wil met jullie mee!!" Gaat er door mij heen, maar die dames denken: “Ja. hallo de TGV is geen stopterrein..“

Gelukkig, kan ik op het rechte stuk aanpikken bij de groep. Ik haal een aantal dames in, en huppatee het groepje dames voor mij is kleiner dan de groep dames achter mij..
Maar het NK marathon MTB is geen rechttoe rechtaan parcours zoals ik met fietsen gewend ben, triatlete weet u nog?
En daarom maken we een slinger naar links, 1-2 Huppatee we gaan een single track op..
Kedeng, kedeng.. OEH OEH..
Er ontstaan meerdere groepjes..
Ik zit in de tweede.. met nog zicht op kopgroep!
Oké oke, je moet goed kijken! Maar er is nog zicht en het NK Marathon nog lang! En mijn kracht ligt op de duur.. (The longer, the stronger!)

Maar dan..
Het treinspoor ontspoort…
Treincoupe nummer twee mist een lint.
En nu heeft de Janien-trein dikke vertraging, en mijn god daar bal ik van.
Omdat ik nu de aansluiting op de kopgroep, eigenlijk wel op mijn buik schrijven kan!
(Kromme zin, maar om nog even in de OEH OEH-Kedeng kedeng sfeer te blijven hangen, laat ik hem staan)

De trein Lubben raast dan wel verder van kilometer naar kilometer, maar de dames die ook verkeerd fietsten laten hun koppie hangen en haken 1 voor 1 af.
Ik blijf stug doorfietsen..
Opgeven is geen optie!

Ieder nadeel heeft zijn voordeel, want door het verkeerd fietsen kan ik op inhaal jacht gaan.. Ik haal nog wat dames in, en ook mannen die niet het NK rijden, maar wel de Hondsrug classic en die rijden 3 lussen minder.. Waardoor er op den duur geen enkele man meer voor mij fietst.. en ook achter mij zie ik weinig teken van leven.
Het wordt nog een kleine 40 km fietsen met de zin:
”Hoe sterk is de eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind. Zichzelf een weg baant?”

Maar, vanaf de zijlijn zie ik mijn moeder, vader, tante Roelie, zusje Roelinke, zwager Henk Reinders met hun lachende gezicht! Ik fiets op de finish af, zij komen op mij af…
DONE and DUSTED.. Gebroken. Kats naar de klotuh! Wat was dit zwaar!!

Uiteindelijk kom ik op plek 12 binnen tijdens dit NK.. Inzet was top 10!
Met niet verkeerd fietsen had dit er misschien ook wel ingezeten, maar dan had ik maar niet moeten suffen en beter op de pijlen moeten letten. Eigen schuld, dikke bult.. (en nu dikke pijnlijke zware benen ;))
Maar liever dat nog dan het DNF bord voor mijn kop, want daar word ik alleen maar chagrijniger op ;)

En nu? Zit hier tevreden met mijn laptop op mijn schoot
De zon schijnt er is geen reden
Om als triatleet te zitten treuren om plek nummer 12 op het NK Marathon MTB!

Fijne dag!

Op naar een snel herstel, want zondag staat er weer een NK op het program! ;)

X

Janien

P.S Ellen H. enorm bedankt voor de verzorging onderweg.. Ik was anders waarschijnlijk t Nije Hemelriek ingedoken, niet om ook wat zwemmeters te maken, wel om hem leeg te drinken. ;) Tim R. Ook jij bedankt, die extra bidon was mijn redding in de laatste omloop! :)

3 Reacties

AGEGROUP WINNER CHALLENGE ALMERE (70.3)

9/16/2018

0 Reacties

Het is vrijdag 7 september.
De tassen zijn gepakt, gecheckt en ge-dubbelcheckt.
Mijn fiets ligt prinsheerlijk in de auto.
De navigatie is gestart.
START YOUR ENGINES
Almere here I come.
Of ik er zin in heb? Lust ik chocolade?
JA! Natuurlijk heb ik er zin in, en dan vooral in die finish. :)

Inschrijven, spullen inchecken, eten, drinken…
Dat is zo’n beetje verder de samenvatting van de vrijdag.
Mijn mamsie is ook dit weekend weer met mij mee, en samen maken we er een fijn weekend van, met af en toe een traan.. Maar zeker met een lach, want zaterdag is de dag dat ik weer een triatlon doen mag.

Zaterdagochtend..
Voor dag en dauw de deur uit
Ontbijten in het donker
In alle rust naar de start. Ik heb nog alle tijd.
Ik ben graag een bezig mensje, het liefst de hele dag in touw!
Ik sta pas stil, als de finish is bereikt. ;)

Zwemmen
De armen malend door het water
1.9 km zwemmen op het program.
Het water uit, de helm is op… Hup ertegenaan!

90 km fietsen
Hoor de wind waait door mijn wielen, zelfs op beschutte plekken voel je de wind..
Fietsen in en rondom Almere dus..
Het is een goede 90km pushen op de pedalen..
Hard gaan met de wind mee, hard blijven gaan met de wind tegen.

Ik haal de ene na de andere atleet in.
De atleet die mij het meest is bijgebleven is de atleet met minstens 10 pond bananen*
En ja bananen zijn gezond..
Hij sloeg Eva er nog net niet mee voor de blote?
Constant voel ik de wind, maar de wind en ik zijn vrienden vandaag. Wind mee of tegen!
De laatste kilometer wordt ingezet, ik schakel mijn versnelling naar een lichter verzetje.. Het is tijd om te hardlopen.
*Oké, oké, 10 pond is overdreven. Maar hij had serieus 4 bananen in zijn trisuit zitten.. Prima, ieder zijn ding. Maar het viel mij op.

21.1km hardlopen
3 rondes van 7km.. Het lopen gaat lekker.. onderweg lijkt op elke hoek wel iemand te staan die mij aanmoedigt..
Na 1 ronde zie ik mijn mams, maar ook tante Roelie, oom Ton en vadermans zitten er! Ik geef ze een handkus en ren snel verder.
Holladijeeeee nog 2 rondes te gaan.
Nog 1..
In de laatste ronde bedank ik een de vrijwilligers en wildvreemde supporters. In die 3 rondes schep je toch een bandje.
Althans zo voelde het wel: "Daar is die atleet weer met d'r lach! KOM OP!!!!!" Via deze plek nogmaals mijn dank. Ook richting mijn vaste supporters-crew <3!

Ik ben binnen!

De speaker, Ruud (die vandaag al voor de 25e keer de Atleten van Challenge Almere binnenhaalt) roept dat ik binnen ben en dat ik eerste ben!
WAT? SERIEUS?
OW YEAH!
Eerste in mijn agegroup, 5e overall!
Tevreden rij ik huiswaarts, om vervolgens de volgende ochtend een mooi rondje te fietsen en daarna weer terug te rijden naar Almere om mijn bokaal in ontvangst te nemen.
Het was een mooi weekend!

Liefs,
Janien

P.S Er hangt iets moois in de lucht. Volgend jaar zal ik het triathlon seizoen over een andere boeg gooien. Daar schrijf ik te zijner tijd nog wel over..

0 Reacties

AGEGROUP WINNER IRONMAN HAMBURG!

8/5/2018

4 Reacties

Ironman Hamburg, ik zag je, ik won je.
Hoe dan? Van 1 tot 10 is dit Ironman Hamburg:

1.
1 auto, twee dames. Mijn moedertje en ik.
Roadtripping Emmen- Hamburg. De datum: 27 juli.
Ik doe wat ik niet laten kan en dat is praten.
Op de radio wordt er gezongen dat YOU SIMPLY THE BEST ARE.. En ik zet de radio maar even iets harder..
“De bestemming bevindt zich links van u”
Co-piloot mama en ik zijn gearriveerd bij het hotel. Daar waar ik normaliter toch wel even een paar keer steken nodig heb, draai ik vandaag, zonder de radio zachter te zetten ;), in een soepele beweging de auto in 1 keer achterstevoren op zijn P-plekje van dat weekend.

2.
Twee keer pasta met spinazie. Op vrijdag en zaterdag at ik beide keren een bord vega pasta met 'Gemischter Salat.' Koolhydraten zijn belangrijk voorafgaand aan de Ironman. In de week voorafgaand aan de Ironman vraagt de kassamedewerker (m/v) dan ook niet meer of ik zegeltjes spaar voor de glazenactie, maar hij/zij vraagt: "Spaart u koolhydraten?" Dit keer roep ik volmondig: "Ja!"

3.
3.8 km zwemmen
Hahaha grapje..
Het werd een Ironman 2.0. Het zwemwater was namelijk giftig. De toverheks van Hamburg had een potje blauwalg in de Alster gegooid En om er nu ook nog een kleine 2500 triatleten in datzelfde water te gooien, ging de organisatie te ver.
Gevolg: Giftige toestanden, giftige atleten, het zwemonderdeel in het water, en ik? Het is zoals het is… Naja, ik was eerste wel een beetje teleurgesteld, maar eey.. Don’t verspil your energie aan dingen waar je toch geen invloed op hebt. De swim werd vervangen voor een 6km run. Verder geen wijzigingen, dus na de 6km run volgde er alsnog 180.1 km fietsen en als toetjes 42.2km rennen. Prima!
Heey ho lets go!

4.
4 rondjes rennen.
4 rondjes van een dikke 10km, om uiteindelijk na 42.2km eindelijk te mogen finishen. Ik denk niet in kilometers, maar denk in rondjes.
RONDJES, RONDJES, IK LOOP ALLEEN MAAR RONDJES!
Bij elke verzorgingspost pak ik water-cola-water. En naarmate de te lopen rondjes minder worden, wordt mijn drinkverbruik groter.
Mijn lijf WIL drinken, en daarom stop ik vanaf ronde 3 bij elke verzorgingspost om te drinken en graai af en toe een tuc-koekje mee. #zouten
Tussen de verzorgingsposten ren ik met een big smile door Hamburg. Het moet tijdens ronde 2 zijn geweest dat ik dacht dat er een steen in mijn schoen zat, achteraf was het geen steen maar een bloedbaar.
Voor de time-hunters, ik deed 3:27 over de marathon.

5.
In een kleine 5uur voltooi ik de 180km aan fietsroute. 2x een ronde van 90 km zoeft aan mijn voorbij. In de 2e ronde lijkt het harder te gaan waaien, ik zie dat de windmolens inmiddels ook draaien… Op een hoger ritme laat ik mijn benen draaien.. Op naar de wisselzone…

6.
6 supporters!
Wat een geluk, in Hamburg waren gewoon 6 man sterk supporters live aanwezig.
Bedankt Ellen en Jan, super lief dat jullie er waren.
Tante Roelie en Oom ton, waar ik ook ga.. jullie gaan mijn dromen achterna..
Mama, jij! Mijn IronMum. Jij schakelde, en ging direct met mij mee. Je was er voor mij als ik er om vroeg, maar je was er nog harder voor mij, toen ik er niet om vroeg.
Samen lachen, samen huilen, het was (en is!) super fijn om zo dichtbij elkaar te zijn.
Papa, jij had die dag de zwaarste dag van ons allemaal..
Maar die high five van jou na 25 km rennen, gaf mij vleugels voor die laatste 17km! Trots op je paps. #Doozetter!
In gedachten hoorde ik mijn zusje vanaf haar vakantieadres schreeuwen: “NOG EEN KLEIN STUKJE!”
Ik schrijf dan wel 6 supporters, maar via mobiel, internet, via welke weg ook.. werd ik maximaal gevolgd. Via deze weg: Dank voor alle steun, support, mooie woorden! Het deed mij goed.

7.
Zeven courgettes.
Courgettes? Ja, courgettes… Zo groot als een knuppel. Buurman W. verbouwt ze in eigen kas en volgens mij heb ik er inmiddels al (minstens) 7 op. Het geheim voor een goede race heb ik misschien niet.. Wel tips, en misschien moet ik vanaf nu ook als tip geven om een courgette of zeven te eten. :)

8.
8:59
8 uur en 59 minuten was ik onderweg om de 6km run- 180km bike- 42.2 km af te leggen.
Eerste in mijn agegroep, 6e overall!!! 127 van de 2000 atleten die de finish zagen. Not bad at all!

9.
Negen-en-twintig juli was de dag dat ik “IRONMANHAMBURG :)” in mijn agenda schreef.
De weg ernaartoe kende hobbels, maar ondanks of dankzij die hobbels maakte ik er MIJN DAG VAN! Het was mijn dag om te stralen.
29 juli was ik de Guus Geluk en zat echt alles mee!
Dat ik mij na de finish een zieke vogel voelde is inmiddels vergeten.
Mijn bokaal en de medaille hebben nog even een plekje in mijn woonkamer.. Want soms besef ik gewoon nog niet helemaal dat ik in Hamburg een Ironman Agegroup winner werd.

10.
Tot slot nummer 10.
En heey dat rijmt op Janien.
Wat ben ik blij dat ik in Hamburg ook weer die finish heb mogen zien.
En hoe?!
Ontzettend blij en enorm dankbaar.
Dankbaar dat ik ook nu weer een hele Ironman mocht finishen.
En dit was niet mogelijk geweest zonder jullie.
Daarom een dikke vette 10 voor:
-De vrijwilligers. Met hun sponzen, drinken, ijsklonten, alles!
-Mijn supporters. Steeds weer zag en hoorde ik jullie. En dat is zo ontzettend fijn!
-De succeswensen in allerlei vormen en maten.
-Mijn trainer! Ik koos jou, maar jij koos ook mij! <3
-Mijn sponsoren!
-voor jullie! Blij dat jullie bestaan en er voor mij zijn.
Jullie waren en zijn niet te onderschatten belangrijk voor mij <3

I am an Ironman (agegroup winner)
Op naar meer! :)
Benieuwd hoe ik dat 'meer' ga invullen? Blijf dan vooral mijn blogs lezen!

Liefs,

Janien

4 Reacties

Lieve Triathlon Klazienaveen,
Zondag 15 juli was je er weer. En terwijl ik eerst helemaal niet mee zou doen, omarmde je mij met open armen.
Niet dat ik niet mee wilde doen, integendeel. Ik wilde zelfs dolgraag meedoen. De triathlon van Klazienaveen is immers ook een beetje ‘mijn’ triathlon geworden en daarbij de triathlon waar mijn liefde voor de sport echt betekenis kreeg.
Echter, met net een halve triathlon in de benen, flinke trainingsweken en de Ironman op 29 juli. Stippelde mijn trainer een andere route uit. Waardoor ik zondag dus eigenlijk een training moest doen.
Eigenlijk. Maar, omdat niets in het leven zeker is, is alles mogelijk....

Maandag word ik wakker en voel dat het lijf al goed hersteld is van de halve triathlon in Amsterdam die de dag daarvoor plaatsvond. Ik werd er 4e overall en 3e in mijn leeftijdsgroep. De wedstrijd op zich ging goed, maar als je in de laatste 500m nog wordt ingehaald en daardoor geen 3e, maar 4e overall wordt, geeft dat toch een soort van vieze nasmaak. Het lijkt verder een normale maandag te worden.. Tot die donderslag bij heldere hemel, die patsboem de grond onder mijn benen wegmaait, maar tegelijkertijd mij ook vastnagelt aan de grond. Het is als een deur die in mijn gezicht dichtslaat.

In de week die volgt, beland ik in een achtbaan. En als ik ergens een hekel aan heb, is het de achtbaan. In dat ding weet je niet waar je aan toe bent. Met zijn loopings, gekke rondjes over de kop, lange rijen, maar vooral het onverwachtse en dat over de kop en de angst dat mijn karretje dan kan blijven hangen en ik daar dan net op de kop inhang..
Dat is nu precies hoe het nu is: Loopings en mijn leven staat op zijn kop.

Ik hou mij vast aan mijn trainingsschema’s. Zaterdag doe ik keurig wat er op het lijstje staat. Ik fiets 5 uur, loop hard en vraag dan aan Marcel: “Mag ik morgen gewoon meedoen in Klazienaveen?” Zijn antwoord? “Als jij het een mooie afleiding vindt, moet je het doen schat”
En zo sta ik zondagochtend als een kop zonder kip (;)) mijn tas in te pakken. Normaliter staat mijn tas minimaal 1 dag voor de wedstrijddag al klaar, om vervolgens 1000 maal te worden gecheckt en ge-dubbel-checkt.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat mijn spullen echt wel klaar lagen, maar ze moesten nog wel in mijn tas… En dat vind ik altijd een hele klus. Het moet namelijk precies zo en niet anders, want anders past het niet.
Wijze raad aan mijzelf: Maak de volgende keer de tas als vanouds uiterlijk de avond voor de wedstrijd klaar! Dat geeft rust.
Ik pak mijn fiets, ik pak mijn tas, leg ze in de auto en op de automatische piloot rij ik naar Klazienaveen. De auto zet ik neer, waar ik hem altijd neerzet tijdens deze wedstrijd.. Het grote verschil is alleen, ik ben alleen…
Here I go.
En besef ondertussen heel goed dat dit ook het moment gaat worden dat ik het mensen 'moet' vertellen. Ze zullen toch vragen...
De wisselzone, de weg naar de zwemstart, ik ken de triathlon van Klazienaveen inmiddels op mijn duimpje. Ik stap op tijd in de bus die mij naar de zwemstart zal brengen. Ik voel mij sip, maar heb wel onwijs veel zin om even lekker een potje te rammen!

Zwemmen
Met nog een half uurtje te gaan kom ik aan bij de zwemstart. Ik klets wat, klets nog meer, maak een warming up. Eerst op het droge, dan in het natte.. Waar mij direct opvalt hoe schoon het water vandaag is… Dat was andere jaren wel aans..
De wedstrijd is begonnen, met een grote groep triatleten wordt er door het Van Echtenskanaal gezwommen… Geen gedoe met boeien, geen gedoe van waar moet ik langs.. gewoon het kanaal blijven volgen.
Als ik het water uitkom, weet ik wat mij te doen staat. GO GO GO!

In de wissels gaat het even mis. Mijn Fietsschoenen blijven liever liggen in de zon, dan dat ze met mij mee gaan de wijde wereld in. Dit laat mijn linkerschoen weten door gewoon niet mijn voet te willen omhelzen.. Rustig blijven, hoe moeilijk kan het zijn om een schoen aan te trekken?

Fietsen
Als de triathlon van Klazienaveen de Tour de France zou zijn, zou Herbert Dijkstra vanuit zijn commentator hokje de woonkamers in schreeuwen dat ik de dames 1 voor 1 opraap….
Zonder dat ik het weet kom ik als 2e dame van de fiets… Nummer 1 staat naast mij in de wisselzone maar ook nu gaat het wederom mis. Ik kan mijn plekje niet vinden. Weet niet waar ik het zoeken moet.. Ik hang mijn fiets bij de verkeerde plek op.. en herstel dit als ik mijn schoenen ergens anders zie liggen.. Verdikke.. KOPPIE ERBIJ.. Loopschoenen aan..

Hardlopen
Met een goede 20 seconden achterstand op nummer 1 ga ik het loopparcours op.
Binnen 2 kilometer haal ik de eerste dame in… De voorfietser met het bordje: "Eerste dame” op haar stuur gaat mij voor.. Ik beuk door.. En merk dan pas echt hoeveel mensen mij staan aan te moedigen.. Wat nou ik ben alleen? Hartverwarmend!
De finish komt in zicht.. Onder luid gejuich van familie en vrienden word ik binnengehaald. Ik gooi mijn handen in de lucht en ga lachend over de finish, maar die lach verbloemt mijn gebroken gevoel…

Mijn hart brak eerder die week namelijk keihard. Als donderslag bij heldere hemel, bleek onze relatie op. Ik hoopte echt dat ze het over de reep chocolade in de koelkast had, maar het ging over haar gevoel. Haar gevoel voor mij… Het is niet dat ze niet meer van mij houdt.. Alleen het gevoel is op. Mandy en ik hebben dan ook geen ruzie met elkaar, integendeel. We verschillen alleen van mening over het gevoel naar elkaar. Dat is moeilijk, maar wel eerlijk. Die eerlijkheid kan ik nu nog niet waarderen. Simpelweg, omdat ik het niet kan geloven. Laat staan dat ik het wil geloven. Maar ik heb het te accepteren. En nogmaals, het is gewoon eerlijk. En zo werd het dus winst met een gebroken gevoel. Liefde is mooi, maar doet mij nu naast veel verdriet ook veel pijn.

Maar om deze blog positief af te sluiten. Gewoon een dikke vette eerste prijs in Klazienaveen op de Olympische Afstand en as we speak over een dikke week Ironman Hamburg. Ondanks alles super veel zin om daar mijn stinkende best te doen en als Hamburg net zo lief is als Klazienaveen gaat dat zeker lukken.
Lets do it!
Lieve familie, kennissen en vrienden. Bedankt voor jullie arm uit verwachte maar ook onverwachte hoek. De hartverwarmende steun is onbeschrijflijk en heel erg lief. En doet mijn hartje erg goed.

Heb lief en wees lief!

Janien

14 Reacties

10 juni.
Op naar Moekesgat in Ter Apel.
Voor de triathlon over de Olympische Afstand. (1.5km zwemmen, 40km fietsen (non stayer) en 10km hardlopen)

Fast Forward naar de start…
“Ik tel af van 10 naar 1 en dan gaan we starten! 10-neegn-8-zeem-6-5-4-3-2-1…. PANG!
Na de 1 zie ik allemaal triatleten huppelend door het water gaan, en ik? Ik moet al bijna zwemmen als mijn grote teen net nat is. Tja dat is het nadeel van mijn korte pootjes.
We starten vanaf de kant, waardoor we het water in moeten rennen. En zoals dat dan gaat bij een waterplas is die in het begin niet zo diep, waardoor veel triatleten dus huppelend de eerste meters van het water door kunnen gaan.

Zwemmen
Ik zwem, en zwem.. en ben vandaag echt net Finding Nemo, alleen daar waar die Disney vis een zwak vinnetje heeft, mis ik mijn second skin.
Second skin? Hoor ik u denken. Yes… Ik mis mijn wetsuit.
Ik mis mijn wetsuit zelfs zo erg dat ik na pak en beet 300m zwemmen stop.Stop met zwemmen! Volledige paniek! Het is dat ik in het water lig, en echt moeite moet doen om boven te blijven. Anders was ik als een klein kind in de snoepwinkel die geen snoep mag op de grond gaan liggen en gaan huilen en tieren dat ik echt mijn wetsuit aan wil.
Maar ja.. De wedstrijd gaat door!
Tieren heeft geen zin, mezelf tot kalmte brengen wel!
En of het nu de hand van F. was. Of de helpende hand van bovenaf*
Ik ben ineens volledig kalm en ga als een tierelier!
Dus bij deze mijn tip, raakt u eens in paniek. Denk dan: Geen paniek, geen paniek, alleen kalmte kan mij redden!
Inside joke. Hé F! ;)

Fietsen
Na 1500m sta ik weer veilig met beide beentjes op de grond en mag gaan doen wat die korte pootjes van mij lekker kunnen; Stoempen op die pedalen.
Mijn benen gaan als een koffiemolentje en na iets meer dan 60 minuten kom ik de wisselzone weer in, inmiddels als eerste dame..
Goh Janien! Gebeurde er dan niets geks op de fiets?*
Och ja hoor.. u was erbij.. Ik zal u vertellen wat er gebeurde:
Ik kom, na het zwemmen, de wisselzonde uit om te gaan fietsen als mijn moeder ineens klabats hoort.
En misschien hoorde u het in Keulen ook wel donderen.
Of dacht heel de provincie Groningen: “Ow nee toch mien jong.. was dat een aardbeving vanuut Ter Apel?”
Nee hoor. Haal uw verzekeringspapieren maar weer van tafel. Dit keer geen aardbeving.
Maar Janien Lubben die met hek en al tegen de vlakte gaat.
Ik wilde weer eens te veel tegelijk:
Opstappen op de fiets;
Inklikken in de pedalen;
Luisteren naar wat de official tegen mij roept: “Naar links, om de pion rechts” (Mensen die mij kennen, weten nu al genoeg. Ik heb al moeite met alleen rechtdoor…het verschil tussen links en rechts is voor mij als een eeneiige tweeling; precies hetzelfde)*
welke handgebaren de official erbij maakt en wil, nieuwsgierig als ik ben, eigenlijk ook wel weten wat die toeschouwer op zijn shirt heeft staan.
Dat gaat dus niet! Vrouwen kunnen dan misschien meerdere dingen tegelijk. Maar dit was ook voor mij even te veel van het goede..
Was dat het?*
Nee, start en finish van het fietsen zijn zondag niet mijn dikke vrienden. Want als ik klaar ben met fietsen, knijp ik in de remmen.. om te stoppen bij de mat.. Ik had moeten stoppen bij de grijze streep.. 1 meter daarvoor. De man doet (terecht) wat hem gezegd is en zegt dus: “Jij stopte te laat” En steekt nog net niet een belerend vingertje op. Pfff dat deed ik niet expres, maar sportief als ik ben, deed ik twee stappen naar achteren, naar die stopstreep en roep sorry! En zo ga ik alsnog in galop de wisselzone in.
Als eerste van de fiets, dus als eerste dame het loopparcours op. Nee, dat is niet logisch.. Ik ben namelijk een trage wisselmevrouw… iets waar ik ook maar eens aan moet gaan werken. ;)

Hardlopen
Ook nu gaan de korte pootjes zonder klagen in beweging…. na 4 rondjes zitten de 10 loopkilometers erop en kan ik als eerste dame (overall) over de finishstreep! Mooi man.

Over de wedstrijdorganisatie:
Jongens, niets dan lof. Mooie zwemronde, een prachtig en snel verkeersvrij fietsparcours en een voor mij ideale loopronde. Een applausje voor allen die de Triathlon in Ter Apel mogelijk maakten. Goud man!

Tot een volgende blog!

X
Janien

Foto’s by Ome Ton :) BEDANKT

0 Reacties

Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent..
Ik was niet voor het eerst in Nieuwkoop dus een klein beetje bekend.
Want net als vorig jaar, was ook dit jaar Nieuwkoop de gastheer voor het Nederlands Kampioenschap triathlon op de halve afstand… En daarom vertrok ik afgelopen zondag samen met privé chauffeur en tevens supporter en luisterend oor; Jan Strijker naar Nieuwkoop #ThanksagainJan
Nu waren er mensen die zich zorgen maakten om duo #bettertogether.. Deze zorgen waren voor niets. Er is namelijk niets aan de hand tussen Mandy en mij, althans niets om jullie zorgen over te maken.. Mandy had zondag de Rietplasloop en behaalde een dikke, vette bronzen medaille op de 15 km. #Proudgirlfriend. Mijn lieve ouders waren ook niet in de gelegenheid om mee te gaan… Een paar dagen voor het NK deelde ik dit met Jan, en op mijn woorden: "Dus dan ga ik alleen naar Nieuwkoop" Zei hij heel beslist... "Nee, hoor want dan ga ik met je mee" Dankbaar en ook heel trots, en dat meen ik oprecht dat ik mensen als Jan om mij heen heb.... Jan is zo'n man die met mij lacht en met mij grient ... Ja, Jan jij bent een echte vriend!

Raceday
De Nederlandse Kampioenschappen op de halve triathlon dus. It is raceday!! Eindelijk!! Lets go met de flamingo..
Maar eerst nog even twee transitiezones indelen!! Twee!! Eentje voor de overgang van swim naar bike en de ander voor de overgang van bike naar run, deze laatste richt ik als eerste in: Schoenen, sokken, flesje water...
Die van de swim-bike vraagt meer aandacht... maar als ook die is ingericht, maak ik mij gereed voor de strijd.
Gelukkig is het zwemwater niet te warm en mag ik toch een wetsuit aan. En terwijl ik mij in mijn wetsuit worstel hoor ik: “Heeft iemand paracetamol?” “Ik heb wel ibuprofen in mijn tas” Roep ik. “Ga ik daar geen last van krijgen? Ik neem altijd paracetamol” Zegt de stem die de vraag stelde… Ik denk: “Geen idee, als je m gewoon doorslikt niet... als je ‘m in je oog probeert te proppen kan dat wel problemen opleveren” Dat denk ik dus, ik zeg: hier aub, en succes ermee.

Zwemmen
Met nog 15 minuten tot zwemstart ga ik maar eens te water. Ik verwacht een warme golf aan water, maar het water is kouder dan gedacht. Na wat heen en weer gezwem.. Ga ik nog even langs de kant staan… Ik maak mijn brilletje nog eens schoon, en als ik op kijk staat er ineens een jongeman voor mijn gezicht. “Wil jij mijn zwemmuts over mijn hoofd trekken?” vraagt hij.. Ik kijk hem aan, en denk dat hij een grap maakt.. Maar als ik naar hem kijk, zie ik zijn handen trillen en trek ik met 1 beweging de badmuts over zijn hoofd.. Succes roep ik nog, maar hij is al weer weg…
De mannen liggen klaar om van start te gaan, 5 minuten later mogen wij van start…. Ik zwem lekker, ik zit in een groepje, haal zelfs mannen in, die dus 5 minuten voor mij zijn gestart.. Maar helaas pindakaas, zwom ik gewoon zo lekker omdat ik gewoon te langzaam ging, zie ik als ik naar mijn fiets ren.

Fietsen
Fietsen gaat als een speer....90 km is zo voorbij.... Ik drink onderweg twee bidons leeg en eet een reepje. Roep tegen de mensen die mij in de weg fietsen dat ze verdorie rechts moeten houden. En zo dender ik bijna de wisselzone in. Iets met te laat remmen voor t balkje…

Hardlopen
De sokken worden aangetrokken alsmede de loopschoenen, (gekke) pet op de kop en gaan. Dank u wel mevrouw dat u zo hard riep waar ik heen moest.. ik was anders zo het fietsparcours opgerend.
Het rennende gevoel is goed. Ik ren mijn eigen race. En zo passeer ik als 6e dame de finishstreep in mijn leeftijdscategorie en 7e overall. 6 minuten sneller dan vorig jaar. Terwijl ik zo’n beetje 6 minuten langzamer zwom (jaja, het was dan ook een ander zwemrondje)…. Tja, Lubben.. dat houdt dus toch in dat ik meer moet gaan zwemmen! Maar heey, ik ben zelf erg tevreden! En zonder ruimte voor verbetering, valt er niets te verbeteren.. Ik weet waar ik aan kan werken! Voor alle uitslagen en tijden klik hier

Om de blog af te sluiten:
Wist je dat?
Ik vorige week ook al 6e werd op het NK? Maar dan op de lange afstand NK Duathlon. #Hiephoi!
Ik nu al 2 maanden verkouden, stem en hoestproblemen heb?
Het geen allergie is?
* Bloedonderzoek dat inmiddels heeft uitgewezen
Ik er zelf moedeloos van word
Ik binnenkort oproep krijg van de KNO-arts?
Papa inmiddels de bestralingen achter de rug heeft?
Zijn chemo woensdag 6/6 is begonnen? Eey? Een teken? ik werd 2x 6e
*Ik dan nu denk, wat is een verkoudheid? Nait soezen.. Gewoon doorgaan!

Geniet van het mooie weer.

Dikke knuffel

Janien

Foto's by Jan Strijker :)

0 Reacties

Tegeltjeswijsheid?
3x niezen? Mooi weer.
42x niezen? Lente?!
Ik denk dat bovenstaande best eens een mooie tegeltjes wijsheid kan worden.
In Rotterdam ging die vlieger namelijk flink op, samen met de zon.
Niezen deed ik namelijk minstens 42x, niet door allergische malaise maar door snotjeverkouden toestanden. En huppatee: Het was lente met een vette zomerse knipoog in Rotterdam.
En dat kwam ‘goed’ uit, want Mandy trakteerde mij op een weekendje Rotterdam. Wat we zouden gaan doen, wilde ze niet verklappen. Wel, moest ik mijn hardloopschoenen meenemen. ;)
Vanuit onze supervette hotelkamer met een adembenemend uitzicht waren we op een paar 100 meter lopen van de expo waar we ook onze startbewijzen konden bemachtigen voor de marathon. Ik wist natuurlijk heus wel wat we gingen doen in Rotterdam:
HARDLOPEN - RENNEN- LOPEN TE LOPEN en dat 42,2 km lang.

Lets do it.
Zaterdag werd veel te snel zondag 8 april: De dag van de marathon.
Onze nachtelijke hoogtestage op verdieping 10 met dus een geweldig uitzicht op skyline van Rotterdam had ons in een ZENN-situatie gebracht.
Van stress of gekke wedstrijdspanning was bij ons dan ook niet echt sprake. Van gezonde spanning en een flink portie goede zin wel. Prima dus.
De rust die wij hadden, die drukte ademde marathon city Rotterdam in de vroege ochtend al uit. Echt overal waren mensen, links, rechts, voor, achter… echt overal. Als op een mierenhoop!
De startstreep komt dichterbij, bijna zal ons avontuur gaan starten.. Ik trek Mandy nog even naar mij toe. Geef haar een zoen, en roep door het gejoel heen: “We gaan het samen doen!” Piep.. we passeren de startstreep. Onze marathon is gestart.

When you walk through Rotterdam
When you walk through Rotterdam.
Hold your girlfriend goed in de gaten,
want die will you Never alone laten walken!
En dat in de gaten houden kostte mij bijna meer energie dan het lopen zelf. Je kon gewoon over de koppen lopen te lopen... Tyfus druk!
Erasmusbrug? Prachtig vanuit onze hotelkamer.
Tijdens de marathon dacht ik even op de vlooienmarkt te zijn tijdens Koningsdag, en u moet weten die vermijd ik altijd.
De Erasmusbrug was tevens de plek waar zowel mijn energiereep als mijn energie snoepjes wegvielen.
Even oprapen en weer door zat er niet bij. Ik werd namelijk gevolgd door behoorlijk veel mensen.
En in zo’n 1e km is er nog weinig sympathie voor je medestrijders. Liever zouden ze mij omver lopen, dan mij ruimte te bieden om mijn verloren etenswaar op te laten rapen. En om nu al in de eerste kilometer van onze 42.2 km lange tocht, vermorzelt te worden als een naaktslak op een warme zomeravond tussen de tenen van de marathonlopers ging mij te ver. Dan maar honger.
Schouderophalend ging ik door.
(Heeft u toch wel eens gehad? Nog ff naar buiten op blote voetjes, op een warme zomeravond en dat je dan op een naaktslak stapt? Naar momentje, zielig voor zo'n slak en een vreselijk gevoel!)

Door naar de Kuip.
Hier konden we, als we wilden, even hand in hand lopen als echte kameraden. Echt lang duurt dit moment niet. Wederom drukte! In de grote mensenmassa hoorde ik een hardloopster haar metgezel vragen om een zakdoekje. Met mijn gesnotter had ik die serieus mee. Niet verloren op de brug en nog keurig in mijn zakje. Sympathiek als ik ben, deelde ik een papieren zakdoekje uit. Ondertussen mij een weg banend door de grote mensenmassa.

R E S P E C T
Dat mensen dit voor hun hobby doen joh!! ;) #Dikkeknipoog
Die drukte hoort er natuurlijk ook bij.. dus bovenstaande is echt klaagzang, want WAT EEN MARATHON!!
Ome Lee had het vanuit zijn hoogwerker die ochtend van de start goed voorspeld: You’ll never walk alone. En zo was het! We never walked alone..
Echt op elke meter van het parcours stonden mensen ons toe te juichen. Kleine kids vroegen om een high five.. En de vele vrijwilligers probeerden alle lopers te voorzien van water of een sportdrank met als merknaam 2x de eerste letter van het alfabet. RESPECT! (Ik zei tegen Mandy, je zult dat vandaag maar de hele dag moeten roepen… dat is ook echt een hele prestatie!)

Lichamelijk en geestelijk.
Dat zo’n marathon naast lichamelijk ook geestelijk iets met je doet bleek wel zo rond kilometertje 25. Mandy krijgt honger. En ja, zij had nog wel een reepje, maar nee ze had zin in een banaan. En nee, die had ik nu net niet in mijn tasje proviand.
Ineens zie ik Mandy haar pas in mijn ooghoeken versnellen, recht op haar doel af: Een tros bananen! Niet van de verzorgingspost, maar van wildvreemde mensen, die daar voor de gelegenheid een tafeltje hebben staan met 2 stoeltjes en dus een tros bananen. Waarschijnlijk hebben ze zo hun eigen verzorgingspost ingericht voor hun kinderen? Hun familie? Vrienden? In ieder geval stond er geen MANDY op de banaan. Maar Mandy dacht daar heel anders over en breekt zonder te vragen een banaan van de tros. MIJN!
En dat vond ik al behoorlijk gênant, maar hier stopt t niet!
Nee, ze ziet ook nog een flesje water bij de mensen onder de tafel..
En ook die wordt vrolijk achterover gegooid.
Ik sta er wat onhandig bij en verontschuldig mij voor haar gedrag.
Mompel ondertussen iets van ze heeft zin in een banaan en die heb ik niet bij mij..
Compleet overbodige toelichting, want zonder mijn toelichting was het ook wel duidelijk dat Mandy zin had in een banaan. De mensen maken een wegwerpgebaar, blazen hun wangen op en schudden hun hoofd: “Ah joh meissie laat lekker gaan, met dr banaan!” Ik roep nog: “BEDANKT” en weg zijn we weer...

Finishen!
Zonder al te veel bijkomende gekke dingen, komen we steeds dichter bij de finish. En dan realiseer ik mij hoe bijzonder het is om weer een marathon te mogen finishen, en hoe bijzonder dit is om dit samen met je partner te mogen doen. Jut en Jul deden het again. Een mooie 3:50 uur op de klok. Voor Mandy wederom een: “IK.DOE.DIT.NOOIT.WEER!” En ik? Mijn volgende marathon staat gepland in Hamburg, na 3.8km zwemmen en 180km fietsen.

TROTS
Mandy?
Ik ben super trots op je. En zoveel meer dan dat. You’ll never walk alone!

We did it. :)

Liefs,

Janien

4 Reacties

I said yes! :)

4/3/2018

10 Reacties

Hello, it's me
I was wondering if after all these months you'd like to read again..
Again.. over wat mij als triatleet bezig houdt en niet bezig houdt.
Het was de laatste tijd stil op mijn website, en daar komt nu weer verandering in. Althans dat is mijn plan.
Afgelopen vrijdag, 30 maart, kreeg ik een mail van mijn website host.. Het was één van de laatste dagen om mijn website te verlengen. Wel of niet doen? Ik klikte op yes, betaalde de jaarlijkse bijdrage en nu? Nu ben ik haastig op zoek naar iets om over te schrijven. Me dunkt er moet toch genoeg te vertellen zijn?
De laatste blog dateert immers alweer van oktober.
Ja, er is zeker genoeg te vertellen, genoeg te schrijven…
Oktober- maart waren maanden van:

Wat minder wedstrijden, maar wel winst op de 10 km met een 40-er op de klokken.
Wisseling van trainers en uiteindelijk weer thuiskomen bij Marcel Gierman #MoveTheLimit.. Marcel is voor mij de slingers op het feestje, de warmte in de kou.. Iets bracht ons samen en dat iets maakt ons samen één!
Een tweede lesbevoegdheid behalen. Die is nu binnen en geeft dus ook meer tijd voor het schrijven van een blogje.
Het triathlon seizoen 2018 uitstippelen met super leuke wedstrijden waar ik super veel zin in heb!!
Trainen op de Tacx Neo. Ik was nooit zo van de tacx. Maar met de komst van de tacx neo i.c.m. zwift ben ik helemaal om.. Ik maakte er zelfs een duurrit op van 135km.. Gekkenwerk? Niet als je doelen hebt.. en die hebben alles te maken met de wedstrijdplanning van dit jaar.
Naast veel leuke blije dingen. Ook verdriet en veel onzekerheid. Het gaat niet zo goed met mijn papaatje. Die stoere dikke brombeer heeft uitzaaiingen in zijn botten.. Misschien schrijf ik er later nog wel eens meer over… maar voor nu is het eerst genoeg….
Trainen voor de triathlon wedstrijden, maar ook voor de marathon van Rotterdam.

Trainen voor de marathon van Rotterdam?
Deze wedstrijd stond inderdaad niet direct op mijn lijstje. Echter, had ik na de finish met Mandy in Amsterdam beter moeten weten. ;) De road naar marathon Rotterdam, startte eigenlijk al daar waar de marathon van Amsterdam finishte…. Mandy zei daar dan wel: "DIT. NOOIT. WEER!!!" Maar met de finish nog in onze benen, kwam ze al terug op die woorden. “Dit was gaaf, maar kan beter!” En dan heeft ze het niet per se over haar tijd, niet over de gezelligheid, maar over de weg ernaar toe en uiteindelijk naar de finish.
En daarom vroeg Mandy mij:
Lieve Janien, wil jij…..
....... nog een keer een marathon met mij rennen?

Ik zei JA!
We stippelden samen een plannetje uit naar de marathon. Deden veel trainingen samen. En ook los van elkaar. Ik heb er echt bizar veel zin in. Zin om samen die 42.2km samen te trotseren. Zin om samen in Rotterdam hand in hand als echte kameraden die finish te passeren.
Die marathon van Rotterdam is zondag 8 april. Precies aankomende zondag al! Daar is vast veel moois over te vertellen. En dat ga ik zeker doen. Dus wees gerust, mijn volgende blog laat dit keer niet 5 maanden op zich wachten.

Fijne week.
Geniet van het leven <3

Liefs,
Janien

10 Reacties

Road to Marathon Amsterdam!

10/20/2017

6 Reacties

Een zondagavond ergens in februari. Televisie aan.
Mandy (M): "Denk je dat ik het zou kunnen?"
Janien (J): "Wat, zou kunnen?"
M: "Een marathon?"

Ik moet erbij hebben gezeten met de laptop op schoot, misschien wel een blogje schrijvend, lesje aan het voorbereiden, of wat ook… Maar wat ik ook aan het doen was, ik staakte in ieder geval de werkzaamheden.

J: "JA ZEKER! Tuurlijk kun jij dat!"
M: "Hm oke…"

*LANGE STILTE..
Naja.. waarschijnlijk was die lange stilte slechts een stilte van een kleine 4 seconde, mijzelf kennende.

J: "Hoezo?"
M: "Ik wil dat eens ervaren"

Woorden als gaaf, doel, uitdaging, klere-eind, magisch gevoel en woorden van gelijke strekking met een enthousiaste stem en een tikkeltje onzekerheid vullen de woonkamer..
Ik zie mijzelf aan de zijlijn staan van de marathon om Mandy aan te moedigen en terwijl ik alvast bedenk hoe ik dat dan allemaal zal doen, schrik ik wakker uit mijn eigen gedachten

M. vervolgt namelijk: "Zou jij dan met mij mee willen rennen?"

Zo had ik dat nog niet bedacht. Ik? Een marathon rennen? In de Ironman is de marathon het afsluitende toetje, in de vorm van een zwaar dessert. Dus echt gek is de vraag niet..
Toch twijfel ik een split second.. Een marathon staat namelijk nu niet echt op mijn lijstje.. In een triathlon prima… maar op de een of andere manier zie ik een marathon zonder zwemmen en fietsen gewoon iets minder zitten.. Aan de andere kant, door mee te rennen geef ik mijzelf de beste V.I.P spot die er is en mis ik geen seconde van Mandy haar marathon!

J: "Ja, natuurlijk wil ik dat, maar dan wel aan het einde van mijn triathlon seizoen…"

En zo stonden we diezelfde avond op de startlijst van de Marathon in Amsterdam..
Dat Mandy het zou kunnen daar was ik van overtuigd, maar in maart was ik zelf niet zo overtuigd of ik het wel zou kunnen.. #Heupmalaise.. Maar nadat ik in mei het lopen weer op kon pakken, en kon werken aan mijn triathlondoelen wist ik het zeker:
Ik ga met Mandy die finish halen in Amsterdam.. Al moet ik haar dragen!
Duurloopjes volgden, soms met een traan, maar meestal met een lach.. Mooiste van alles? We maakten elkaar beter. #Bettertogether

De lange duurlopen die we samen deden werden gecombineerd met bijvoorbeeld een Run-Forest-Run en de laatste 30km in voorbereiding op de Marathon van Amsterdam was in combinatie met de wedstrijdloop in Exloo. Hardlopend heen, wedstrijd rennen en de km stand werd gestopt op 30km precies. En voor mij ook winst in de 15km wedstrijd… Mooie bijkomstigheid! :) Hoogste trede van het podium blijft immers een van mijn favoriete plekken..

Over favoriete plekken gesproken, ik had het nooit zo met de grote stad Amsterdam. Maar sinds afgelopen weekend denk ik daar iets anders over. Het was er namelijk geweldig!!! De stad van De Dam en het Vondelpark. De stad waar uren minuten lijken in een stad die leeft!

Een stad die zondag massaal beweegt als de marathon vanuit het Olympisch stadion start en daar na 42.2km ook weer zal finishen.

Raceday!
Het decor is nog leeg in een stad die nooit slaapt als wij het ontbijtje tot ons nemen in voorbereiding op die marathon! Een marathon die ik dus volledig samen met met Mandy zal gaan lopen.

Als we richting het Olympisch Stadion lopen, lijkt uit elke hoek van de stad atleten als tulpen uit Amsterdam uit de grond te schieten. De te nemen route is gewoon het volgen van de meute…

-3km
M: "Ik heb zijsteek"
J: "Ai? Aaah joh dat is spanning.. dat is straks bij de start wel weg.
*Ondertussen denk ik: OMG! Niet nu al zijsteek. We zijn nog niet eens gestart... ;) "

0 km
Fotootje, wc bezoek (lees dixie bezoek.. LUCHTJE HOOR!) kleding inleveren en huppatee richting startvak… Daar staan we nog even te blauwbekken, schiet ik nog wat fotootjes.. en dan eindelijk worden we verzocht ons op te maken voor de start *pakt voor de gelegenheid de beautycase er nog even bij ;)

Eenmaal in ons startvak zien we de gekste dingen.
Een man die zijn zakie steeds aan het losschudden is, maar het aller gekste is toch wel de man voor ons. Zonder enige vorm van gêne, laat de man zijn plas lopen. Voor de gelegenheid is ie er maar een beetje wijdbeens bij gaan staan.. Ik twijfel even, zal ik hem een schouderklopje geven? Want eerlijk.. te midden van zoveel mensen je plas zo kunnen laten lopen is best een schouderklopje waard.. Toch laat ik het alleen bij een: "AAAH MANDY KIJK NOU!!"

Nog een kleine 5 minuten tot de start
M.: "Ik moet echt nog naar de wc.."
J. :" Oke, maar waar is hier nog een wc dan?"

Maar alsof het chocolade betrof wist Mandy de dixie blind te vinden.. Of was het door de lucht? Eenmaal in de rij, vraagt ze: "Zal er nog wc papier zijn?" Ik betwijfel het… en zie Mandy bedenkelijk kijken..
J.:"Heb je papier nodig dan?.."
Er wordt fanatiek geschud met het hoofd.. Ja, dat heeft ze..
Hmmm.. met de start die elk moment kan beginnen, ben ik zeer innovatief.. "Hier, ik trek mijn hemdje wel uit.. kun je daarmee je derrière afvegen.. en nee, ik hoef m daarna niet meer terug ;)"

Net op het moment dat ons startvak in beweging komt, zijn wij weer terug!
Ik geef Mandy een high five en een zoen! We gaan het doen!!!

DE ROAD NAAR DE FINISH IS GESTART!
KM 1-15
We hebben een mooi tempo. Ik gedraag mij voorbeeldig, al zeg ik het zelf. Ik start op het tempo dat Mandy fijn vindt. Ik versnel niet. Nee, ook niet stiekem!!! Echt niet. Het is wel mega druk, iets waar ik maar slecht tegenkan… Maar dat mag de pret niet drukken..

KM 15
Wat zullen we nou beleven? Waar is de positieve Mandy gebleven?
M.:"Rustaaaaaag. Ik heb zijsteek."
J.: "Doe maar even rustig aan" Diep ademhalen en tips van gelijke strekking.
*Ondertussen denk ik OMG we zijn nog niet eens op de helft!

KM 15-18
Startnummer dat loszit helpt niet mee om Mandy terug in haar positieve flow te brengen. Maar ik doe mijn best, en vertel over het zonnetje dat schijnt, over kabbelend water, het groene gras, de mooie wegen en over hoe goed ze bezig is! *Ondertussen bedenk ik mij dat mensen langs de zijlijn waarschijnlijk het vermoeden hebben dat ik regelrecht uit de coffeeshop kom.. ;)

KM 18-21
M. : HUILEN! Tranen met tuiten. "Ik kan dit niet. Ik wil dit ook niet! Waarom wil ik dit?"
J: "Lieverd, jij wil dit wel! Jij kunt het ook. En daar geloof ik echt in, dus kom op!"
*Zolang als ik Mandy ken, heb ik haar nog nooit zoveel zien huilen als in deze 42.2km...

KM 21-25
M: "Ik heb zo’n dorst!"
J: "Zal ik drinken voor je regelen?"
Ik ren alvast vooruit naar de verzorgingsposten, zie onderweg een fles liggen.. Raap m op en vul het bij de verzorgingspost en ren, zoals afgesproken, aan de rechterkant weer terug.. want Mandy zou links gaan rennen. Wonder boven wonder gaat dit goed. Want links en rechts is voor mij nogal een dingetje.

25-30 km De kommer en kwel is nu echt ingetreden.
M: "Mijn rug Janien, echt ik kan niet meer. Ik heb zo’n zere rug!" HUILEN!
Mijn almanak aan wijze positieve woorden schiet even te kort, dan maar even streng. Met pijn in mijn hart zeg ik: "Mandy, wat wil je nou? Je wilt toch finishen? Nou dan! Zet die knop om! "

Even, heel even, denkt Mandy om de strijd tegen de kilometers te staken… Maar dan ineens gaat ze weer..
Ik leg mijn hand op haar rug en vanaf dat moment duw ik haar een soort van voort.

30-39 km
Bij kilometerpunt 34 vertel ik Mandy dat mijn oom en tante bij km 39 staan.
Dit geeft Mandy een punt om naar uit te kijken. Af en toe moet er gewandeld worden..
"Anyone icecream?" Klinkt het vanaf de zijlijn. Ik pak het ijsje, bedankt de gever vriendelijk. Ik haal (met 1 hand en tanden, want met de andere nog steeds duwende) het papiertje eraf en maak Mandy wijs dat dit het ijsje is met superpower en haar redder op weg naar de finish is.

Km 39
Mandy ziet als eerste mijn tante staan.. Tante Roelie aan het huilen, Mandy aan het huilen.. Een dikke knuffel van Coby en ome Ton die plaatjes blijft schieten..

39-42.2 km
Mensen, mensen, wat een mensen langs alle kanten van de weg…
Alle kilometers die we deden liepen we niet een keer alleen, maar hoe dichter we bij de finish komen, hoe fanatieker het publiek ons toejuicht..
„Je kunt de finish al ruiken!”
Ja, denk ik.. Dat is de finish niet.. dat zijn die dixies.. Of zal die man van het plassen al gefinisht zijn en heeft ie daar i.p.v zijn plasje, ook een hoopje neergelegd… Waar ik allemaal wel niet aan denk…

Met het ingaan van het Olympisch stadion pakt Mandy mijn hand vast, maar al snel legt ze hem weer op haar eigen rug, zodat ik nog even kan duwen.. Maar als dan de finish echt in zicht is, lopen we hand in hand als echte kameraden de finish over. (Dat is in Amsterdam eigenlijk een soort van vloeken in de kerk bedenk ik mij nu. Sorry Amsterdam. ;))

Marathon Amsterdam wat gaf je ons een pracht van een weekend.
Met een Marathon die ik volbracht met een lach vol trots en Mandy met meerdere tranen.
"Nooit weer" was het aan de finishlijn.. Maar inmiddels is Mandy daar al op teruggekomen...
Wordt ongetwijfeld vervolgd....

The miracle isn't that you finished. The miracle is that you had the courage to start.

Ik ben trots!

Liefs,

Janien

6 Reacties