Nog twee weken tot Ironman Hamburg.
0 Reacties
Alle lezers klaar? Krabben maar! Want jongens, en meisjes ook… Die rups! Met zijn haren. Wilde haren met name! Van snelweg tot bos, overal waar je kwam liet de eikenprocessierups zijn wilde haren los. De rups fluisterde dan misschien wel ontdaan: "Loslaten is nodig om sterker in het leven te staan" Maar ondertussen zat ik wel met de jeuk! Nu is het echt niet zo dat ik voor elk wissewasje naar de dokter ga, integendeel. Maar aangezien ik het idee had dat ook mijn keel in de brand stond. Stond ik toch eerst een half uur telefonisch in de wacht bij de dokter om vervolgens een uurtje later bij hem in zijn praktijk aan te mogen schuiven. Testje zus, testje zo… De beste man keek nog eens op google (Ja joehoe, dat had ik zelf ook wel gedaan!) En kwam met het advies: “Probeer de eikenbomen eens te ontwijken!” WAUW, goede tip! Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb!!! En net als u dacht ik: “Hoe interpreteer ik dit?” Want ontwijken is best lastig als je bedenkt dat het met name om de haartjes gaan die door de wind overal zijn... En dus deed ik als een lid van een IJslands rugbyteam mijn armen in de lucht en zei: "HOE-HOE- HOE? Hoe dan?🤷🏼♀️" Hij keek mij aan en zei: “Ik zie eigenlijk ook helemaal geen rupsen!” Ik keek hem aan en zei: “Nee, ik zie hier ook geen eikenbomen met lintjes. En die eikenboom nekt je gewoon, want dat is immers het huis van de rups.. en het zijn de haren die.. WACHT EVEN… Ik ben docent, maar nu even niet….. " Ontwijken van de eikenbomen is als buitensporter natuurlijk niet echt easy peasy. Al trainend zie ik immers eikenbomen met lintjes versierd door oneindig laagland gaan. En de laatste tijd denk ik vaak, die rups die kan mij wat: “Ik denk da'k dalijk even kieken gao in't buutenland, De gruppe over, op naor Schöningsdorf ” ... ......en daar waar Daniel Lohues zijn fiets weer omdraait, fiets ik deur….. En ik moet mij inhouden niet te gaan fluiten, zo fiets ik steeds meer Duitsland tegemoet. … want al rennend en fietsend kan ik overal heen… maar ergens in Duitsland wacht tegenwoordig een vrouw op mij alleen.. Ze heeft flessen vol water en flessen vol liefde (i.p.v. gin 😜) En dus neem ik mijn triathlon spul mee en doe in voorbereiding op de Ironman ook daar mijn triatlon ding. Maar die rups weet ook dat het in Duitsland goed toeven is, dus ook daar hangen bordjes met: ACHTUNG: Eichenprozessionsspinner. Dus tja… Dat ontwijken is niet te doen. Hoewel.. De maand juni was er wel eentje van uitersten hoor. Het ene weekend vallen de mussen van de hitte bij wijze van spreken dood van het dak. En het andere weekend denk je: "Wat klopt daar nu tegen mijn buik? Is dat diezelfde mus uit de dood herrezen opzoek naar vet(bollen!) ;-)" In de maand juni scheen de zon. Veel in overmate Je kon het stralen aan de zon overlaten. Maar zaterdag 8 juni was het de storm die straalde. Trainer Marcel had o.a. een 250 km rit voor mij op de planning staan, niet in de auto. Wel op de fiets.. 250! als in tweehonderdvijftig kilometer! En dat stond precies gepland op de dag van regen, storm en nog net geen hagel, alleen op mijn plakje zelfgebakken bananenbrood. Zei ik plakje? (Lees, homp.) En dus deed ik alle 250 km op de tacx trainer (en ontweek ik dus een hele hoop rupsen!) Gekkenwerk hoor ik u denken? Ja, dat is ook aardig gekkenwerk, maar om met die storm buiten te fietsen was ook gekkenwerk. Daarbij is het trainen voor een Ironman sowieso wel aardig gekkenwerk! Yes, ik geef het zelf toe. Na een kleine 8 uur zaten alle kilometers erop en was ik even naar de t*ring! #zijweethet! De maand juni dus. Eentje van uitersten. Het regende zonnestralen. Het waaide rupsenharen En ik maakte een hele hoop trainingsuren. Hoeveel? Hoor ik u denken? Geloof mij! Het waren er veel. Een heuleboele! Maar ook nu geldt: Don’t count the hours, make the hours count. En ik maakte alle uren vol betekenis. Ciao 🙋🏼♀️ Sporten is als een feestje Hallo allemaal. Ja, ik ga even lekker in herhaling vallen.. Maar het is voor mij ook gewoon waarheid als een koe: Sporten is als een feestje. En ja, die slingers… die slingers moet je soms zelf ophangen. Maar soms worden ze ook gewoon voor je opgehangen, en krijg je er zelfs een polonaise en een taart bij. Neem bijvoorbeeld zondag 2 juni: De triathlon van Ter Apel Het is mijn bijzondere gezelschap aan aanmoedigende mensen die de polonaise vormen, en mijn zusje en zwager maken de taart. En dit keer niet letterlijk, maar figuurlijk (want ja, mijn zusje haar taarten zijn de beste.. durf wel te stellen dat ik daar vorig jaar ook een groot gedeelte van de triathlon van Klazienaveen mee/ op won).. maar dit keer stonden zusjelief en zwager zelf tussen de deelnemers! En wauw wat was ik trots! Want allerliefste zusje van de wereld ik weet nog dat je zei; “Leuk voor jou dat triatlon maar niets voor mij Zwemmen, fietsen en rennen doe je niet voor de gein! en ook al zijn er 100 zoals jij ik hou het bij aanmoedigen en met elke finishssmile van jou ben ik blij!” En blij was je echt elke keer! Maar die blijheid zag ik nu ook bij jou als triatleet: “Sport all the miles with all the smiles!” D-day: Triathlon Ter Apel. In de ochtend een rijk ontbijtje, dat heb ik wel verdiend! Gisteren een lange duurrit op de fiets en vanmiddag dus een triathlon over de Olympische Afstand. Uitslover? Nee! Vrouw met een missie! Blije WhatApp(s)! De zon staat hoog aan de hemel Ik krijg een bijzonder appje.. iets over een finishlijn en het maakt mij blij! Ter Apel staart door de ruiten Ze zegt kom je nu naar buiten, dus ik ga gelijk. Wetsuit, helm, loopschoenen en iets te gakken. Het is warm, maar dat maakt mij niet uit. Dat maakt vandaag niets uit! Eerst Roelinke aanmoedigen Daar zwemt ze, daar fietst ze, daar rent ze! En terwijl ik haar slag voor slag met eksterogen volg, zie ik dat ze geniet! Zoals het hoort. Ik was al een partijtje hard aan het stralen, maar Roelinke als er die dag ook een wedstrijd was tussen mij en de zon wie het hardste stralen kon? Dan denk ik dat ik glansrijk won! Gefeliciteerd met jouw finish! #jeweetzelf! #trots! Zwemmen... Be like Roelinke! Ja, beste mensen.. Ik ben dan misschien wel de oudste en inmiddels de meest ervaren in de triathlon van de 3 musketiers. Maar zusjelief was zondag in Ter Apel gewoon mede verantwoordelijk voor mijn relaxte swim Want terwijl mijn gedachten tijdens het zwemmen weer eens een loopje met mij wilden nemen, was er een tegengedachte: Eey Janien.. je zusje zwom hier ook gewoon net he? En jij hebt paniek? Kom op trap onder je hol…. Dus be like Roelinke.. Relax! Omarm het water, en breng jezelf naar het volgende onderdeel… Op de fiets… Als 3e dame in het wedstrijdbelt storm ik uit het water. De zon staat nog hoger aan de hemel mijn wetsuit mag uit, en vanaf de zijlijn hoor ik: JANIEN VLAMMEN OP DIE FIETS! En hij heeft gelijk.. Hij heeft gewoon gelijk. Na 40 km lekker racen op mijn machine, stap ik als nummer 1 met een big smile van de fiets. Hoppakee! Mission completed ;-) Maar de finishlijn is pas over 10 km hardlopen.. dus hup hup die loopschoenen aan en gaan met de banaan! Hardlopen! Wat hou ik hier toch van! 4 rondjes, samen vormen ze de afsluitende 10km Onderweg geniet ik van al het moois! De drankposten, de liefdevolle aanmoedigingen.. Ik ben er bijna! De handjes mogen in de lucht WINST! Dubbel winst! En om met de woorden van mijn trainer, Marcel Gierman, te spreken: DUBBEL WINST! Want ja.. mocht er in Ter Apel ook een wedstrijd zijn geweest tussen mij en de zon wie het hardste stralen kon? Dan weet ik eigenlijk wel zeker dat ik won. En.....Zij weet het! Whatsapp donderdag 16 mei
Wedstrijddag zaterdag 18 mei NK RUN BIKE RUN READY TO GO, but first let us take a selfie. Zaterdag 6 uur schiet ik, voor vertrek, nog een selfie van mijn mams en mij alvorens ik de knop START AND GO indruk! Op naar Almere. Almere die dit weekend in het teken staat van het NK Duathlon lange afstand.. In dit geval 10km hardlopen- 60km fietsen- en weer 10 km hardlopen. Mijn moeder neemt een teug adem, en ik denk nu gaat ze vragen: Heb je je paspoort wel bij je? Je licentie? Je ditje? Je datje? Maar nee, ze vraagt: Heb je wel oude sokken mee?
Er zijn meerdere wegen die naar Almere leiden iPhone: “Ga links om de weg te verlaten”. Ik kijk naar mijn handen, maak een L met mijn linkerhand.. Zie op de borden dat Almere rechtdoor is.. En LINKS? Naar links is niet naar Almere… Zullen ‘we’ maar doen dan? Mama kijkt nog eens naar links, en nog eens recht vooruit zich.. En zeggen beide: Ja joh, zal wel goed zijn toch? We gaan links.. en ik denk: Ey ik ken het hier! Hier heb ik al eens gefietst. En ja hoor.. ik rij gewoon over het parcours van Challenge Almere en ook het parcours van het NK Duathlon zo blijkt later… We rijden mooi over de dijk.. Het water rustig kabbelend aan de linker kant.. “We zijn er bijna” had ingezet kunnen worden… Maar mama en ik willen nog terug en besparen de ramen van de auto door niet onze zoetgevooisde stemmen te laten zingen.. De bestemming bevindt zich links We zijn er. Ik liet de auto voor de gelegenheid mooi wassen bij Adam autoservice. Blij dat ik dat deed, want de auto staat aan het parcours en gedurende alle 8 looprondjes geven we elkaar een shiny knipoog-ie. Inschrijving. Plasje, ditje, datje.. De tijd die blijft wel tikken dus tijd voor een warming up. Maar waar is die Gierman toch? Vandaag staat duo spik en span weer eens samen aan de start. Alsof hij nog alle tijd van de wereld heeft, geeft Marcel mij een knuffel en vraagt: “Waar moet ik zijn voor de wisselzone.. “ Ik kijk op mijn horloge.. 15 minuten voor de start.. wacht ik loop wel mee. Kletsen wat bij.. en samen rennen we warming upje en kletsen verder:
PANG Daar gaan we.. Zoveel snelheid heb ik nooit gezien. Daar staan ze.. Mijn moeder, oom en tante schreeuwen nu al voor 10! We starten dus met 10 km hardlopen. Na ronde 1 van de 4 lig ik 5e.. En dan ineens.. Wederom als grote verrassing en daar waar ik het niet verwacht: Staat ze in alle pracht: MIJN ZUSJE! HEUJ * Roelinke: JAHAAAAAA JANIEN! KOM OP! *Ik schreeuw zo mogelijk nog enthousiaster terug: JAAAAHAAA ROELINKE!!!! Wat leuk dat je er bent! Het overige publiek is er volgens mij even stil van.. ! Ik kijk blijkbaar zo gelukkig, dat het het besmettelijk werkt. Want ik zie alle overige supporters ineens ook gelukzalig toekijken. Dat we elkaar lief hebben was in een fractie van een seconde gelijk voor iedereen weer eens zichtbaar.. En ik meende het publiek dan ook; OOOOOOH wat lief te horen zeggen.. Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dat niet echt heb gehoord.. Ik was wel rennen he?! IK versnel mijn pas.. ronde 2, ronde 3, ronde 4.. Ik blijf lekker lopen.. OP naar de wisselzone, daar staat mijn fiets op mij te wachten. 6 rondjes mogen we.. 60 km lang! Ik heb wel eens gemakkelijker gefietst, maar eey als het ook makkelijk was? Precies, dan deed iedereen het wel… GAS OP DIE LOLLY! Na 1 rondje fietsen lig ik 3e in de wedstrijd. Ik reken ff en denk, nu gas blijven geven,, nog 5 rondes om je voorsprong op nummer 4 (die een snelle loopster bleek) te vergroten.. Ik dacht ook dat ik uitliep.. maar in de wisselzone staat ze al weer naast mij.. Ik wilde bijna zeggen: Zeg? Heb jij wel 6 rondjes gefietst? Maar ik houd mij stil en ging rennen! Ik heb immers mijn loopschoenen al aan en zij moet haar fiets nog ophangen.. Lekker puh! "Doe er maar lekker lang over denk ik,.. ik ga weer rennen! Joeh" De dood of de gladiolen! Ik ren super easy. Ik ren lekker… maar helaas pindakaas word ik toch nog voorbij gegaan! Precies door die meid die in de wisselzone naast mij stond. Uitslag: 4e overall, 3e in mijn leeftijdsgroep van Nederland op de NK Duathlon lange afstand. Na de finish geven Marcel en ik elkaar weer een knuffel.
Liefs, Janien Er zijn van die dagen dat je als een blok in slaap valt en op andere dagen lig je in bed en valt je mobiel als een meteoriet op je gezicht. En ben je mede daardoor gewoon de ganse avond wakker. |
Janien LubbenOver mijn wedstrijden en mijn leven als sporter plus wat daarbij komt kijken :) Categories |
RSS-feed
