Blog/ Nieuws!

Het Oostenrijkse Podersdorf werd dit jaar plots het decor voor een hele Triathlon. Na het wegvallen van Ironman Frankfurt en Challenge Almere stond mijn naam op de deelnemerslijst van de hele triathlon in Podersdorf.
Denkend aan Oostenrijk zag ik mezelf fietsend door oneindig klimmend en koud landschap gaan.
Echter, na een blik op de kaart zag ik dat het parcours plat was als een pannenkoek en dat de wind wel eens een belangrijke scherprechter kon zijn.
De route naar Podersdorf startte natuurlijk vanaf het moment dat ik op de deelnemerslijst stond. Het nieuws werd nauwlettend in de gaten gehouden, want er bleef natuurlijk een kans dag ook dit evenement als gevolg van COVID-19 geen doorgang zou vinden.

Check up bij Reinderswielersport
De trainingsweken vlogen voorbij.
En het is inmiddels een goede gewoonte om mijn fiets in de week voorafgaand aan de wedstrijdweek een check up te laten geven bij Reinderswielersport. Zo ook nu.
De fiets krijg ik in mega goede wedstrijdvorm terug, maar dan zegt mijn zusje ineens:
“Je nieuwe fiets is er ook!! Henk* maakt hem morgen wedstrijdklaar. Kun je hem morgenavond ophalen. Komen jullie hem dan halen? Bak ik pannenkoeken”.
Henk is de partner van mijn zusje en de eigenaar van Reinderswielersport
Wat?
Maar morgen?
Das nog een week tot wedstrijddag.. dan kan ik er officieel nog precies 1x op fietsen voor ik wegga!
Ik twijfel... want ik ken de verhalen over nieuw materiaal.
Daar moet je één mee worden. Dat is een proces, waar minimaal 4 weken overheen gaan.
Maar ik heb reuze zin in pannenkoeken, dus Larissa en ik rijden zaterdag, met dus nog een week tot wedstrijddag, naar Ruinerwold.
Daar staat al een mega stapel heerlijke pannenkoeken op ons te wachten. En nadat we die soldaat hebben gemaakt, gaan we in een versnelde mars naar de zaak.
Daar staat de nieuwe cervelo P5 op mij te wachten. En hoe? Henk heeft hem precies hetzelfde afgesteld als mijn oude fiets... ik ga zitten, fiets weg en weet meteen: Deze gaat mee naar Podersdorf.
Ik train er nog een keer op, maar ben daadwerkelijk zeker. Ik zou dom zijn om deze fiets thuis te laten staan.

Alle trainingen verlopen mega goed. Aan alles voel ik dat het plan van Yvonne van Vlerken gaat werken. Enige smetje op de voorbereiding is de kiespijn die als donderslag bij heldere hemel zonder kloppen mijn bekkie binnenstormt en daar zonder gêne de hele boel bij elkaar klopt.
Na werktijd bezoek ik maandag de tandarts. Vertel hem wat ik voel. En waar ik bang voor ben dat moet gaan gebeuren spreekt hij uit: Een wortelkanaal behandeling.
Geluk bij een ongeluk kon die gelijk plaatsvinden en verliep alles top. Waardoor ik bij thuiskomst ook de geplande swim nog heb kunnen uitvoeren.

Eenmaal in Oostenrijk ontmoetten Larissa en ik Yvonne en werken Yvonne en ik nog samen een aantal trainingen af, en bespreken we samen het plan de campagne.
Alles is gedaan.

Wedstrijddag
04.15 uur
Ontbijt
Ready maken voor een lange dag.
Ons onderkomen zit mega dicht bij de start dus Larissa en ik begeven ons al wandelend naar de wisselzone.
Spullen worden ingecheckt en als ik naar de start ga, kan ik wel janken van spanning. Ik heb echter ook mega veel zin om te laten zien wat ik kan en die finish te groeten!
Mede door de aangescherpte COVID-19 regels moet ik al eerder afscheid nemen van Larissa dan ik eigenlijk wil, na onwijs veel bemoedigende lieve woorden begeef ik mij naar de start Area.

In groepen van 200 worden we gestart. Hoewel, binnen die groep van 200 staan we met een meter uit elkaar te wachten op onze individuele start. Elke 5 seconden zwemt er iemand weg 5-4-3-2-1 en ook Lub haar hele is gestart. Ik zwem gewoon lekker en goed en na een voor mij snelle swim zet ik de voetjes weer aan vaste wal.

Verrassingen
Daar zie ik Larissa met een mega grote spandoek: “Lub. Toppertje. Je kan het!”
MEGA LIEF. En dat laat ik weten door lekker hard te schreeuwen: I LOVE YOU!!! Wat een onwijs lieve verrassing!
Ik spring op de fiets en ga als een speer. 6 rondes van 30 km. Na die eerste ronde staat er weer een verrassing te wachten: Een complete Lub fanclub! Larissa, mijn ouders, schoonmoeder, zwager en Marcel en Yara (mijn kleinste grootste fan!) vers uit Fürstenau, gehuld in een wit shirt met daarop Lub en een rode kus, typerend voor mijn rood gestifte lippen. (HIER WIST IK ECHT NIETS VAN)
Wauw. Dit geeft vleugels.

Na ronde 3 wacht er weer een verrassing alleen geeft deze geen vleugels...
Ik denk al een tijdje: Ik fietste eerst makkelijker op dit stuk. Ook al waait het hier MEGA! Echter, bij het ingaan van de bocht merk ik het: Een leegloper. Met nog ruim 50km te gaan, is doorfietsen geen optie.
Al probeer ik het nog wel even.
Had ik zojuist nog het liedje van Boudewijn de Groot in mijn hoofd over hoe sterk de eenzame fietser die kromgebogen tegen de wind zichzelf een weg baant is, nu hoor ik hem zingen: “Arm kind, wat sta je hier stil. Langs de kant van de weg”.

Conversatie lekke band
WAAROM NU?!!!
Oké. Oké. Lek.
Het is niet anders.
RUSTIG BLIJVEN.
Wiel eruit
Lekke binnenband eruit.
WAAROM GAAT DIT A L T I J D ZO MOEILIJK?
Schreeuw ik.
Maar denk maar niet dat de band terugpraat, of op zijn minst meewerkt!!
Nee, die zit lekker veilig in zijn buitenband zijn laatste adem uit te blazen.
KOM OP NOU....
Ik sta stil, maar die tijd niet!!
Ik lag gewoon 4e!!
De binnenband snapt het: Oké oké, ik kom er al uit. Maar met beleid. Rustig!

Nieuwe binnenband wordt door mij eerst voorzien van mijn eigen lucht.
Ik leg het bandje zorgvuldig in de buitenband.
Pak het patroontje, en op hoop van zegen hoop ik dat het goed gaat. Hoewel een beetje meid is op alles voorbereid dus ik heb nog een patroon mee...*
PSSSSSSSSS De band weer vol met wind. Niet volle spanning naar genoeg om de weg te vervolgen.

Opzij opzij opzij, maak plaats maak plaats, Lub heeft ongelooflijke haast. Bij het ingaan van ronde 6 roep ik de fanclub toe, dat het even langer heeft geduurd omdat ik een lekke band had. De arme Lub fanclub hadden natuurlijk geen idee waarom het langer duurde.. En zagen mij waarschijnlijk zelf stil langs de kant van de weg liggen. Ik lijk dan ook een zucht van opluchting te horen, als ik voorbij fiets. ;-)
De fiets rondes zitten erop.
Nog 4 rondes rennen.

SCREAMING LEGS!
Benen: Zeg Lub! Welkom tot de zere benen club.
Hoofd: Ja ja ik voel jullie. Maar eey we willen die finish zien!!
Benen: ach jij altijd met je finish. We hebben ook al gefietst hè?! En ik weet niet hoe het met jou zit. Maar wij zijn na je lekke band volledig opgeblazen. Had je band maar beter opgeblazen dan hadden we nog wel wat lucht over gehad nu.... maar nee, je dreef ons tot het uiterste en nu zijn wij in ademnood.
Tong: eey eey ik ben niet van leer. Mij lust wel wat te drinken
Hoofd: Pfff jongens! Kom op! Rennen nu.

Mijn lijf en ik worden geen geoliede machine meer. Het tempo vind ik niet meer. Wel de finish. Na de lekke band heb ik mij nog terug kunnen vechten naar plek 9. Tevreden met wederom een finish in een hele Triathlon.
Teleurgesteld over de klassering, omdat de race ongetwijfeld letterlijk en figuurlijk anders was gelopen zonder lekke band.
Op naar de volgende race!

Bedankt lieve Lub fanclub voor de vleugels, het vertrouwen en de goede zorgen, te gek dat jullie er waren! Eén voor één met een eigen verhaal en dat maakt ons samen sterk!
Bedankt Triathlon Podersdorf voor alle maatregelen zodat de wedstrijd door kon gaan. Bedankt sponsoren voor jullie vertrouwen. Ook een mega dankjewel voor Yvonne (van Vlerken), voor hoe jij mij, niet alleen als triatleet, maar ook als mens versterkt. Dat is waardoor onze samenwerking werkt!

Lieve Larissa,
JIJ!
Met je Engelengeduld, elke keer alle begrip, je liefde, je verrassingen en hoe je alles met mij deelt.
Bedankt voor altijd alles.
Voor, tijdens en zeker na de race! ;-)

Liefs Lub 💋

Dutchie living in Germany.
Wat vooraf ging in de weken voorafgaand aan triathlon Podersdorf
Zoals jullie weten woon ik tegenwoordig in Duitsland.
Dutchie living in Germany
Het pittoreske Furstenau is tegenwoordig uitvalsbasis voor alle trainingen.
Zo ook de trainingen in aanloop naar de hele triathlon in het Oostenrijkse Podersdorf.

Einen wunderschönen guten Morgen
Het zwemmen doe ik voornamelijk, toen het nog kon, in het buitenbad hier om te hoek.
En daar zingen ze nog net niet als ik binnenkom:
"Oow sie ist die eine die immer swimmt, oder sport oder lacht"
Wat ze wel doen is zich afvragen hoeveel kilometer er die dag weer op de planning staat. Bij binnenkomst wens ik ze
"Einen wunderschönen guten Morgen" en dan gaan de vingers al de lucht in... niet de vinger van het Drentse Moi, maar meerdere vingers met de vraag: Und? Wieviel heute? Ze vinden het maar Wunderbar.

Domein van Lub
Het 25m bad is inmiddels het domein van Lub. Het maakt niet uit hoe laat ik kom, als ik mijn voetjes richting het bad beweeg, maken de trimzwemmers ruim baan...
Een beetje bezwaard voel ik mij dan wel, maar ik maak uiteraard dankbaar gebruik van die gastvrijheid. ...
Ja, daar heb ik hier echt wel geluk mee. Want hoe vaak heb ik wel niet kriskrassend met de trimzwemmers als beweegbare obstakels mijn zwemtraining mogen voltooien? Vaak!
Moet ook wel zeggen dat dat gelukje van fijn banen kunnen zwemmen ook wel komt omdat momenteel het banenzwemmen de regel is in het 25m bad dit als gevolg van de Coronamaatregelen.

Kom niet aan onze Lub
Inmiddels ben ik ook echt 1 van hun.
Alsof ze en masse denken: "Kom niet aan onze Lub"
Neem bijv die ene keer dat Yvonne van Vlerken, met toch wel een indrukwekkend palmares bij ons in Fürstenau was. We zwemmen samen, en begeven ons richting de badhokjes.
Terwijl ik nog met 1 been in mijn badpak sta, hoor ik naast mij het badhokje alweer opengaan. Yvonne is blijkbaar al klaar en hoor haar tegen de badmeester zeggen:
“Wat is ze langzaam hè?!”
Waarop ik de beste man hoor zeggen: “Ze kan anders echt heel hard fietsen” in het badhok onderdruk ik een proest van het lachen. Ik heb die beste man helemaal nooit verteld hoe hard ik fiets. En hij heeft duidelijk geen idee dat Vonsy nog veel harder kan. Maar schattig vind ik het wel. “Kom niet aan onze Lub”

Oow lief Freibad Fürstenau de zomerse dagen worden korter... de herfst doet bijna haar intrede... Zondag 6 september sloten jullie de deuren, daardoor zwom ik maandag met een verse wortelkanaal behandeling in mijn snoetje de laatste kilometers van dit jaar in jullie fijne bad, want Lub was in dat weekend met de Lub mobiel in het Oostenrijkse Podersdorf.
Daarover meer in de volgende blog!
Die al geschreven is, en klaar staat.. Houd de site dus in de gaten.....

Ciao
Lub

0 Reacties

Derde in Leipzig

8/2/2020

1 Reactie

Het was ergens begin juni dat Yvonne belde en zei: “Janien, zin in een wedstrijd?”
In een split second denk ik; “Wat zal ze nu weer bedacht hebben..”
Immers deed ik al een halve marathon en een snelle 10km als een soort eigen wedstrijd… Maar ja zo snel als Yvonne een hele kan volbrengen, zo snel praat ze ook..
(Ja, mensen.. Ik ben niet de enige die snel praat.. ;-) Hoewel ik het in een wedstrijd snel praten wel hele goede kans maak om te winnen )
Ze praat ongestoord verder:
"Hier in Leipzig is 26 juli een wedstrijd.. "
Ik onderbreek:
WAT? Een echte heuse triathlonwedstrijd? Gaat dat door dan?

Op de deelnemerslijst
Niet veel later geef ik mij op en sta ik op de deelnemerslijst!
Ergens in mijn achterhoofd houd ik nog echt wel rekening met het feit dat die wedstrijd er in 2020 niet gaat komen.. maar zoals ik in mijn vorige blogs al schreef;
Gewoon blijven leren surfen!

De maand juli is de maand waarin ik vakantie van het docentenleven heb, maar dat neemt niet weg dat ook de maand juli gevuld lijkt met dagen die simpelweg geen 24uur hebben. De dagen lijken eerder gevuld met luttele secondes ipv 24 uur… En dus vliegen de dagen voorbij, met niet alleen maar swims, ritjes op de fiets, en loopje loopjes, maar ook met gezelligheid, lekker eten, verhuizen en wat al niet.

Raceweekend
Vrijdag 24 juli.
Ochtendswim.
Een tweede ontbijtje van de dag een kopje koffie en een vrolijke lach.
Tijd om te vertrekken richting Leipzig.

Roadtripping
I got on the phone and called the girls Said,
"Meet me down at Leipzig beach For a ‘Tri la la lon!’” (Met zijn allen: Tri la la lon)
With my high-weels bike and fast shoes in the car
We drive down the street
For the Leipzig Tri la la lon! (Met zijn allen: Tri la la lon)

Tang!
Larissa rijdt het eerste stuk, en na een plaspauze neem ik het laatste deel voor mijn rekening.
Ik hoor u denken: “Ow Ney, nah nah nah”
Maar "ja, ja, jah, jah…"
Dat lukt prima.
Alleen wil ik mijn triathlon race modus wel eens even toepassen in mijn rijstijl; "Gang is alles, remmen is angst…"

Larissa zegt dan ook terecht:
"Ey Lub, die race is zondag pas hè?"
Ik moet lachen.. en pas mijn rijstijl aan, waarop Larissa even wegdommelt…
En dan als een donderslag bij heldere hemel schrikt Larissa wakker en roept “NEE!” (zonder nah nah nah!)
Ik heb in mijn hoofd allerlei doemscenario’s: “Van strijkijzer nog aan, tot ik heb de huissleutels in de voordeur laten zitten” van beide weet ik 100% dat dit niet zo is..
Maar ik kan niet zo snel bedenken waar Larissa zo van in paniek wakker schrikt. Als een ree kijkend in de koplampen van een tegemoetkomende auto kijk ik Larissa dan ook verschrikt en vragend aan..
“Ik ben mijn stijlborstel vergeten, echt zo irritant!” En meerdere woorden van gelijke strekking.... .
Ja, die zag ik even niet aankomen…
Ergens midden in haar paniek roep ik: “Snap ik” en dan zegt Larissa: “NEE, lach maar… Mijn haar wil echt niet zonder stijltang….” Ze roept er nog net niet ‘tang’ achteraan… ;-)
Maar we laten ons niet kennen,
we rijden gewoon lekker door
En wie niet zonder stijlborstel of tang kan?
Die koopt in Leipzig gewoon een nieuwe hoor.

We strekken nog even de beentjes, drinken een drankje met Yvonne en de meiden van het team op een terrasje..
Eten samen een hapje en vallen als twee prinsesjes in slaap

Zaterdag… = Raceprep day
Raceprep day met coach en trainster Yvonne van Vlerken. Te starten op de fiets met parcours verkenning en her en der geeft Yvonne wat tips.
Ik roep lekker op zijn Nederlands: Gewoon volle bak dus? Waarop de Duitse meiden zich hardop afvragen: Was ist Volle Bak?
Einfach; VOLLE KANNE!
Na het fietsen nog even hardlopen in de habitat van Vonsy.. Kleine pauze, inschrijven en tijdens de zwemsessie stelt Yvonne ons voor aan de vissen in het water.
Larissa en ik sluiten de dag af met een pizza, en eenmaal op de hotelkamer maak ik alles klaar voor raceday en na een warme douche vallen we wederom als twee prinsesjes in slaap.

Zondag = RACEDAY
Ongelooflijk maar waar.
Het is echt raceday.
Ontbijtje, spanning in het lijf, ready to go.
Wisselzone inrichten
Ready to rumble!

Macht vielleicht nicht schneller…..
Zwemmen, fietsen, rennen, finishen!
En dat finishen doe ik als 3e dame overall. Happy me!
En ik zet tot best wel mijn eigen verbazing de snelste looptijd bij de dames neer…. en nu hoor ik u denken.. Het gaat toch om het geheel? Yes, maar in Leipzig was de organisatie zo gul om ook prijzen uit te delen aan de snelste zwemster, fietsster en loopster! Anders was het mij wellicht ook ontgaan en niet eens opgevallen.

Wat eenieder wel opviel waren mijn rood gestifte lippen, die ook bij het overgaan van de finish nog rood waren…
Velen maakten er een opmerking over.
Waarop ik met een knipoog reageer: "Ja, macht viellecht nicht scheller, aber schöner.." en zo heb ik de lachers op mijn hand…

Tevreden geef ik Larissa een knuffel…en die knuffel is de hoofdprijs van de dag!

Liefs,

LUB

1 Reactie

Leren surfen... Part 3/3

7/21/2020

0 Reacties

Vandaag staan de maanden mei en juni in de spotlights. Met in mei weer mogen zwemmen in het zwembad, en in juli de snelle 10 voor Janien.

Mei- Zwembaden weer open
Het zwemmen op het droge met elastieken maakt eind mei plaats voor zwemmen in het water!
Van binnen tot buitenbad, overal voelt het water weer als een warme deken ;-) .
Ondanks dat ik zwemmen echt wel het minst leuke onderdeel vind.
Vind ik het stiekem gewoon weer heerlijk om:
24/7 naar Chloor te ruiken
op de meest gekke momenten op de dag ineens het gevoel te hebben dat er nog een half zwembad aan water uit je oor stroomt
in het water te springen en het gevoel hebben dat het water op Antarctica nog warmer is!
midden in een zwemset de tel kwijt te raken, en dan maar gewoon opnieuw te beginnen met tellen... Althans bij start van dat setje.
op zwemdagen een soort van ‘altijd honger’ gevoel te hebben, ook op niet zwemdagen trouwens! ;-)
een zwemhoofd te hebben, lees: Zwembril nog in je hoofd ook al is die al even af en natte haren in een staartje...
weer te zwemmen!

Juni - Snelle 10 voor Janien
Yvonne: "Ey Lub! Je heb een hele leuke trainingsweek in TrainingsPeaks staan.. "*
Nu vind ik over het algemeen alle trainingsweken van Yvonne mega leuk.. behalve die waarin ik even gas terug moet geven..Hoewel, stiekem ook heus wel lekker hoor.. want als je die momenten niet kunt waarderen train je niet hard genoeg ;-)

Ik open Trainingspeaks.
Ik kijk, lach, plan en bewonder!
Met op woensdag dus de “Snelle 10 voor Janien” Mijn snelste 10 liep ik ooit op de Lenteloop in Emmen.
Ik zette er een 40-er op de klokken..
Tijd om mezelf te verbazen en na alle duikjes in het zwembad, een poging doen om onder de 40 min te duiken op de 10km hardlopen.

Woensdag de dag van de snelle 10 volgens TrainingsPeaks:
Ik ontbijt, zeg tegen vrouwlief: NA, ben eigenlijk best een beetje zenuwachtig!
Ze lacht en zegt: Ach gewoon je ding doen... Hard rennen! En geeft een knipoog als ik de Nike doos open... Vandaag mogen de snelle hardloopschoenen er weer bij aan. Die speciale, die snelle! Larissa had er eens over gelezen en vroeg zich hardop af: "Waarom heb jij die eigenlijk niet?" Ach zei ik: "Die zijn toch niet in mijn maat..." (Ik leef op kleine voet, weet u nog met mijn schoenmaatje 36) Maar Larissa wist ze te bemachtigen en inmiddels kan ik u vertellen dat het niet bij 1 paar is gebleven.... #Liefde

Veters dicht
Snaveltje toe.
De warming up is gedaan.
Sta even stil.
Rek en strek.
En dan gaat het gebeuren..
10 km op tempo..
Ik ga lekker, ik ga hard, mopper her en der op mezelf dat ik harder wil, omdat het ook harder kan.
Larissa roept vanaf haar fiets dat ik anders erg snel ga, maar ja wat Lub in haar hoofd heeft?
Dus ik blijf vaart maken… PIEP het horloge geeft aan dat de 10km erop zitten. 39.19 op de 10.
Ik kijk, lach en bewonder.. maar wederom niet voor lang,…
Omdat het altijd beter en sneller kan.
Hoewel, later ren ik met een grote glimlach rondom en door Fürstenau, met naast mij mijn trotse lievelingsvrouw... Mijn snaveltje is al lang niet meer toe en klets inmiddels tijdens het uitlopen Larissa de oren van d'r koppie ;-)

Ik zwem, fiets en ren
En ondanks dat er nog geen wedstrijden zijn, vind ik het heerlijk dat ik triatleet ben.

De volgende blog gaat over de maand juli... Waarin ik weer een startnummer mocht opspelden! :-)

Liefs,
Lub

0 Reacties

Leren surfen... Part 2/3

7/21/2020

0 Reacties

In navolging op "Leren surfen... part 1/3", vandaag part 2/3. Met nu de maanden maart en april en het rennen van een have marathon en trainen in Coronatijd.

Maart - HALVE MARATHON “Het zou leuk zijn als je in maart een halve marathon gaat lopen.” Aldus trainster Yvonne van Vlerken.
Daarna volgde al snel een uitnodiging van Erika Broekema dat ze mij namens Univé een startbewijs mocht geven voor de Leekster Lente loop op de halve marathon.
1 +1 = 2 en dus riep ik direct: "Yes, ik doe 21 maart mee!"
Inzet? Verbetering van mijn halve marathontijd die al geruime tijd op 1:30 en ietwat seconden stond.
Echter, hoe meer dagen de maand maart ging tellen, hoe meer ook Corona grip kreeg op de wereld.
U heeft ook niet onder een steen geleefd dus ik hoef u niet te vertellen dat die Leekster Lenteloop er in 2020 helaas niet kwam..
Maar ja, je kunt de golven dan wel niet stoppen…
En dus stond er in mijn trainingsschema op die 21 maart alsnog een halve marathon. Zonder publiek
Zonder andere atleten
Zonder startnummer
Zonder drankposten

Wel 21.1 km aan hardloop plezier
Wel Larissa die alle meters met mij mee fietste, en zo ook meteen fungeerde als drankpost, als prullenbak voor mijn gemopper en als de meest geweldige supporter!

3-2-1 en daar ging ik..
Horloge piepte om de 5 km en na die eerste 5 km had ik wel al gezien dat ik hard ging.
Na 10km zag ik dat het tempo er nog steeds lekker in zat..
Daarna ben ik gestopt met kijken op het horloge…

Met nog een kleine kilometer te gaan hoor ik door de speakers van Larissa haar mobiel: “Die Leute fragen „Wie viel Extrameter gehst du?“
Ich fang' erst an zu zählen, wenn es weh tut
Fehler prägen mich, mach' mehr als genug
Bin zu müde für Pausen, komm' nicht dazu
Und wenn ich glaube, meine Beine sind zu schwer
Dann geh' ich nochmal tausend Schritte mehr”

En met tausend Schritte mehr volbracht ik de 21.1km
De tijd werd gestopt op 1:25:43
A race without a race number, but with a personal best! Thank Yvonne van Vlerken for making me this fast!

April - Trainen in Coronatijd
Geen startnummer
Geen startschot
Geen klein stukje nog
Geen zwemwater...
Maar wel mezelf met mijn wil
Mijn drang, mijn tevreden, maar nooit lang,
omdat het altijd beter kan.
En wederom kan ik de golven niet stoppen, maar? Precies ik kan wel leren surfen.

Wel “zwemmen” op het droge, middels elastieken.
Wel fietsen op de tacx of buiten, omdat het nog steeds gewoon mag.
Ik zat in de luxe positie dat ik mijn fiets en looptrainingen gewoon buiten kon doen. Toch koos ik (en kies ik nog!) met het fietsen vaak voor de Tacxtrainer met in mijn horloge het menu van Vlerken en de Tacx gekoppeld aan Zwift.
Ik vind Zwift heerlijk!
Natuurlijk is buiten fietsen ook geweldig.
Maar een fietstraining met tempoblokken is op de Zwift gewoonweg mega efficiënt; Tempoblokken maken van bijv. 15 minuten?
Het is nu alleen jezelf die je de schuld kunt geven van niet 15 minuten volle bak kunnen gaan..
Want in de wereld van Zwift zijn geen op rood springende stoplichten, is geen verkeer waar je rekening mee hoeft te houden..
Alleen de virtuele wereld van Zwift, met haar confetti en “RIDE ON” aanmoedigingen!

Wel hardlopen.
Heerlijk buiten rondom Fürstenau met vaak naast mij, mijn lievelingsvrouw. En op het terrein van Fursten Forest werk ik volgas en volledig solo mijn snelheidstrainingen af.

En zo vlogen de dagen ook in april aan mij voorbij
En voor ik het wist zaten we alweer in de maand mei!

Mei- Zwembaden weer open.
Het zwemmen op het droge met elastieken maakt eind mei weer plaats voor zwemmen in het water.. Daarover in de volgende blog meer! Stay tuned!

Tot dan!

Liefs,

Lub

0 Reacties

Leren surfen… Part 1/3

7/14/2020

0 Reacties

Is het lang geleden, is het lang geleden dat Lub een blogje typte van je ding-dinge-dong!
En of het lang geleden is;
Ik heb even gespiekt maar de laatste blog was van 4 januari.
Hoogste tijd voor een update.
Met vandaag januari en februari in de spotlight

Januari - LEREN SURFEN!
Leren surfen.
Nee, geen schrik.
Ik houd het echt bij Triathlon.
Echt!
Maar dat neemt niet weg dat ik nieuwe uitdagingen mag aangaan toch?
Naja mag? Moet!
Met de breuk nog vers in het botje deed ik in januari, naast mijn trainingsschema van trainster Yvonne van Vlerken (uiteraard helemaal aangepast aan mijn mogelijkheden), ook 3x per week revalidatietraining bij EMFYSIO.

"Je kan de golven niet stoppen, maar je kan wel leren surfen"
Vraag 10 verschillende mensen wat in hun ogen revalidatietraining is en je zult 10 verschillende antwoorden krijgen.
Zoek het op google en je ziet plaatjes van Kettlebells en mensen die een autoband omgooien.
Wat je niet ziet is team EMFYSIO! En echt mensen, dat team heeft mij wederom zo goed geholpen:
Revalideren kun je leren.
3x per week revalidatie training bij EMFYSIO onder toeziend oog van Rene van Remmerden;
2x watertherapie en 1x in de zaal.
Niet alleen om te werken aan het herstel van de schouder, maar om het hele lijf sterker te maken.
Want zo sprak mijn revalidatietrainer wijs:
"Je kan de golven niet stoppen, maar je kan wel leren surfen"
En surfen leerde ik!
Soms met een traan, maar elke keer weer verliet ik de revalidatietraining met een lach.
Team EMFYSIO geeft vertrouwen, waarbij ze oog hebben voor fysiek en mentaal!

In het ziekenhuis kreeg ik de complimenten, ze zagen dat er hard werd gewerkt aan herstel.
“Lig je al weer in het water?” vroeg de behandelende arts.
Vol trots vertelde ik over de revalidatietraining en dat ik met 1 arm borstcrawl deed, en de aangedane arm met een elastiek aan mijn lichaam vast had. 'Dapper' zei hij.. en ik zag dat hij het meende!
En zo kreeg ik groen licht om naast de watertherapie ook weer rustig, "JANIEN IK HERHAAL RUSTIG", het borstcrawlen weer op te pakken.
En daar ging ik:
Op mijn tandvlees deed ik met beide armen 25 meter borstcrawl.
Blij als een panda met een stuk bamboe tikte ik de overkant aan.
Blij, want het begin is er weer.
En dat binnen twee maand na de vastgestelde breuk….

Februari - SPORTVROUW
In de maand januari was ik genomineerd voor sportvrouw van Emmen…
De jury moet bij het zien van de genomineerden hebben gedacht:
“Janien Lubben? Alweer? Houdt het dan nooit op?”
Op het Carmelcollege vroegen mijn collega’s zich namelijk hardop af:
“Zeg Lub? Hoe vaak ben jij al niet genomineerd. Want je werd al sportvrouw van Emmen toen ik nog bij de radio werkte!!”
En nu moet u weten, dat was nog in de tijd dat radio Emmen alleen nog maar te ontvangen was met een antenne.
En muziek middels LP’s werd gedraaid. Lang geleden dus! ;-)
Toen nog vol judoka, tegenwoordig vol triatleet.
Diezelfde jury heeft mij dit keer niet verkozen tot sportvrouw van Emmen.
En daarmee houdt het genomineerd zijn en sportvrouw worden van Emmen echt op.
Het was mijn laatste keer.
Blijf rustig zitten val niet van uw stoel.
Ik blijf zeker sporten, sterker nog ik ben vastberaden mijn prestaties van de afgelopen jaren te verbeteren.
Echter, heb ik in februari mijn geliefde Emmen verlaten voor mijn grote liefde en woon ik nu in het Duitse Fürstenau, dus wellicht word ik hier nog eens verkozen tot sportvrouw ;-)

Maart - HALVE MARATHON
“Het zou leuk zijn als je in maart een halve marathon gaat lopen.” ...
Nieuwsgierig hoe dit afloopt?
De maand maart staat al klaar, en komt snel online. Houd de site dus in de gaten :-)

Liefs,

Lub

0 Reacties

Happy New Year

1/4/2020

1 Reactie

Happy new year! En alle goeds voor 2020
Het jaar 2019 is om en ik blik even terug.
Op sommige vlakken had ik mezelf beter verwacht.
Maar ow wat een jaar!
Ik debuteerde als professioneel triatleet en combineer dit met een fulltime taak als docent op het Carmelcollege Emmen.
Ik volbracht alle wedstrijden waarin ik startte.
Waaronder 3 hele triathlons als profesioneel triatleet.
Waarbij Challenge Almere met een finishtijd van 09:50 uur een verbetering van mijn eigen personal best werd. (Ik was een dik half uur sneller dan ik ooit was op de hele)
Mijn beste halve komt op naam van het Nederlands Kampioenschap in Klazienaveen 4e van Nederland in een tijd van 4:40 uur.

Ik won prijzen...
Ik won prijzen, won ook vele prijzen niet.
Ik had verlangens, ik had twijfels.
Had soms verdriet al showde ik de wereld deze liever niet.
Ik show namelijk liever de wereld mijn stralende lach, alsof de andere kant eigenlijk niet mag.
En toen kwam zij, en zij was erbij.
Maakte verschil voor mij.
Want al won ik veel prijzen en vele niet, de hoofdprijs is toch echt zij voor mij.

Zij
Ze kent mijn liefde, mijn verdriet en dat is precies zo andersom.
Ik werd mijn betere ik.
Zij haar betere haar.
Haar huis veranderde in mijn thuis
Met In elke ruimte iets van mijn triatlonsport.
Van wetsuit tot tacxtrainer.
Van zalfjes tot bergen (sport) wasgoed
Ze zag mij kotsen, ze zag mij stralen.
Ze zag mij winnen, ze zag mij falen.
Ze zag mij breken, waardoor ze me ineens overal naartoe moest brengen of vandaan moest halen.
We deelden hotelkamers met een Triathlonfiets op de kamer.
Maar het kan haar niet schelen
Ze wil het beste voor ons tweeën.

Soms is het alsof ze in mijn hoofd woont.
En alle gedachten aandachtig heeft gelezen.
Hoe zij mij ziet en echt begrijpt. Raad geeft en naar me luistert Hoe ze er is en altijd blijft.
Hoe zij mij liefheeft zonder twijfel.
Die LIEFDE wil ik nooit meer kwijt
Ze ziet mij en ik zie jou Larissa de Roo
En dit alles en nog veel meer maakt dat ik zoveel van je hou.

Het jaar 2019 was natuurlijk veel meer dan ik met bovenstaande woorden heb kunnen zeggen.
Maar ik kijk vooruit.
Met de power van liefde en support in mijn hart van mijn hoofdprijs en vele liefdevolle mensen om mij heen ga ik werken aan mijn doelen en mede daarom zal ik ook in 2020 met een big smile de finishlijn gaan passeren.

Liefs,
Janien

1 Reactie

Gebroken schouder!

12/22/2019

3 Reacties

"Mevrouw Lubben?”
Het is niet de stem van één van mijn leerlingen,
maar de stem van de mevrouw die zojuist een röntgenfoto maakte van mijn schouder.
Ik sta op, en loop naar de richting waar de stem vandaan komt.
“Loopt u maar even mee naar binnen”
Mee naar binnen?
Oké.. ik zag net iedereen weer weglopen bij de deur, en ik moet mee naar binnen?
We staan tegenover elkaar en ik wacht haar woorden af.
Alsof ik zojuist meedeed aan raad het geluid van Q-music laat de mevrouw een eeuwige lange stilte vallen
(In werkelijkheid was die eeuwigheid vast slechts fractie van secondes)
Ze opent haar mond en ik hoor:
“De foto’s zijn bekeken en er is een breuk geconstateerd in uw schouder.
Ik zal u meenemen naar de spoedeisende hulp.”

Hoe dan?
Wtf? Ik! Een breuk? In mijn schouder?
JA!
En nee, dit komt niet door mijn eeuwige gesport.
Dinsdag fiets ik gewoon naar mijn werk.
Precies, ik fietste gewoon naar mijn werk.
Op de fiets. Netjes de verlichting aan, over het fietspad, geen haast... niets!
En zoals elke ochtend is het druk op het fietspad.
Een groep scholieren fietst mij tegemoet.
Ze fietsen met 3 dames naast elkaar, een van hun raakt mijn stuur en ineens plof ik op de grond en ik maak alles behalve een sierlijke landing.
Hans van Zetten zou er in ieder geval niet van onder de indruk zijn en roepen:
“ZE LIGT! De Lub ligt en ai wat viel ze pijnlijk hard op haar schouder.”
In mijn hoofd: Snel opstaan! Mijn lichaam: Blijf maar even liggen.
Ik grijp naar mijn schouder en voel meteen dat het niet lekker zit.
“Gaat het” Hoor ik verderop het groepje dames roepen.
Ik roep, nog steeds zittend op de grond, “Nee!”
Waarop het stel besluit door te fietsen! HUH?
Ik roep nog: “Ja joh fiets lekker door joh! Stelletje idioten”
Boos en verdrietig wil ik op de grond slaan, maar mijn arm wil niet eens omhoog. Op de grond slaan, is dus helemaal geen optie.
Met mijn andere arm worstel ik mezelf omhoog.
De laatste meters naar mijn werk maak ik mezelf wijs dat de pijn met name schrik ik.
Op het werk krijg ik mijn jas niet uit, en nog steeds denk ik... valt wel mee!

Terug naar het ziekenhuis
“De foto’s zijn bekeken en zoals u hier ziet is hier een breuk geconstateerd…
De arts wijst met haar vinger op de foto de breuk aan.. maar eigenlijk wil ik vooral weten:
EN NU? EN HOE LANG GAAT DIT DUREN?
Mijn gezicht spreekt boekdelen De arts vervolgt:
“U moet eerst een week de arm rust geven door uw arm in een sling te houden. Volgende week maken we dan opnieuw foto’s en zullen we kijken of een operatie nodig is..”

Een week later.
Er is inmiddels geen wonder gebeurt.
De breuk is er nog steeds, maar wel herstellende. Samen met de artsen bespreken we het plan de campagne…
Het plan de campagne die ik samen met Yvonne heb kunnen bespreken onder het genot van een kop verse muntthee waarbij ze mij vooral zei dat ik mijn energie niet moet gebruiken om te vechten tegen de blessure maar juist moet gebruiken voor herstel.

Dus, ik laat mijn kop niet hangen.
Behalve dan bij het aankleden en het opspuiten van de deo ;-) (Want die arm wil nog steeds niet omhoog)
Met een geweldig team om mijn heen ben ik inmiddels mijn trainingen aan het hervatten.
Zit ik op de fiets op de tacx, doe ik looptrainingen en kon ik dankzij EmFysio zelfs al weer werken aan het watergevoel en ben ik uiteraard keihard aan het revalideren bij en met EmFysio.
Over 3 week de volgende foto’s….

Ik wil altijd alles snel.
Liever gisteren dan vandaag.
Alleen bij het herstellen van het lichaam werkt het echter zo niet.
Daar moet ik dingen voor doen, en dingen voor laten.
Ik leg daarom noodgedwongen de lat even anders maar beslist niet lager.
Ik doe namelijk heus mijn dingen wel, alleen misschien net even anders of trager.

Ik wens jullie alvast hele fijne feestdagen.
Geniet er volle teugen van. Wees lief en heb lief!
Want liefde is de sleutel voor geluk en het helpt mij in mijn weg van herstel! <3

Liefs,

Lub

3 Reacties

Ironman Arizona!

12/4/2019

1 Reactie

Before racedays
Het is dinsdag, alle tassen zijn gepakt. Ik deed alle trainingen. Ik ben klaar voor vertrek, maar ook klaar voor de race. Laat maar komen!

De ochtend van vertrek is het mistig. Heel erg mistig.. Het gaspedaal wordt daarom iets minder hard ingetrapt, maar desondanks zagen we onderweg wel een flits die niets met thunder te maken had.
En op de Duitse Autobahn zie je niet alleen een flits, in een fractie van een seconde waan je je op de set van een Duitse Krimi. Ik zie een rode laserstraal en denk even word ik beschoten? Maar dan FLITS! *Shit.. Hoe hard mag ik hier? Ik ging toch niet zo hard?
Met de Cruisecontral aan wordt er verder gereden naar het vliegveld.

Airport Hamburg
Koffers op de weegschaal. Ik goddank niet op de weegschaal. Als oud-judoka heb ik nog altijd een haatliefde verhouding met dat ding.. Al voelde ik mij de laatste dagen soms wel weer even die judoka die nog even dat laatste kilootje op vocht moest aftrainen.
Om aan de hitte te wennen, trainde ik namelijk extra warm.. Grote verschil was alleen nu, dat ik het verloren vocht er direct weer bij kon en moest drinken. Dat was vroeger als judoka wel anders.. (En nee, lieve judokaatjes dat is geen goede manier om gewicht te verliezen!)

Airport Londen
De eerste tussenstop is op Londen. Vanuit hier vliegen we rechtsreeks op Phoenix USA!
En dat merk ik.
De controle is streng
Ik word onderworpen aan een vragenvuur.
Van wat ik ga doen in Amerika tot aan hoe ik van vliegveld bij het hotel kom. Uiteindelijk krijg ik AA op mijn paspoort getekend.. Lachend zeg ik later tegen Larissa.. Misschien hadden we gisteravond toch niet zoveel moeten wijnen- wijnen - wijnen.. (;-))

Airport Phoenix
Het is even een stukje vliegen, maar dan ben je wel in THE USA!
En ja, ik was gewaarschuwd. Amerikanen zijn streng! Maar niet op Airport Phoenix. Super vriendelijk, behulpzaam en gewoon leuk. Ja, ze zijn gewoon leuk!
Larissa en ik worden wel even van elkaar gescheiden. Maar de beveiligingsmeneer die ons beide een andere richting opstuurt zegt nog wel even snel dat we elkaar na het poortje wel weer zien.
Ik sluit aan in de rij met mijn ESTA formulier en paspoort in de aanslag. (Aanslag is nu niet de juiste keuze... In mijn hand dus)
Voor mij een gezin met een jong kind. De douane begin met het jonge kind te ‘praten’ Pggg pgg pggg gggg hoor ik.. Het kind kijkt verbaasd en kijkt naar zijn ouders.. Ik zie hem denken, praat die man nu als een eend? De douane vervolgt: Where are you from kid? Het jochie komt uit Engeland waarop de douane zegt: You’re from England and you don’t speak dug? Het joch krijgt een aai over de bol. De ESTA formulieren worden bekeken en dan ben ik aan de beurt..
Voordat de man ook maar iets kan uitbrengen, ben ik hem voor.. I don’t speak Dug neither, I speak Dutch!
De douane meneer begint te lachen: Aaah you are from Dutchland (met een knipoog!) Kijkt eens op mijn Esta en ook ik mag door.. Door naar de volgende controle. Waar ik wederom wordt gevraagd wat ik in Amerika kom doen..En als ik zeg dat zondag de Ironman ga doen, beginnen de ogen van de man te sprankelen. Hij start nog net geen lofzang, maar ik kan vrijwel zo doorlopen….

De koffers staan ook vrijwel direct voor onze neus.
Met uiteraard ook mijn fietskoffer.
En eenmaal buiten ziet de mevrouw dat wij geen gewone taxi maar een busje nodig hebben en nog geen 5 minuten later zitten we in een BIG BIGGER YELLOW TAXI. Op weg naar ons verblijf voor de komende dagen. Zei ik al dat ze hier zo behulpzaam zijn?

Ironman Arizona Tempe it is
Ik werk de laatste trainingen van trainingspeaks af..
Doe nog mee aan de testswim en dan ineens in het RACEDAY!

RACEDAY
Het is eigenlijk nog pikkedonker als wij vrouwen profs worden weggeschoten. En ondanks dat ik geen snelle zwemmer ben, ben ik wel goed weg en blijf ik ook gewoon goed zwemmen. Fietsen gaat ook prima, er heerst een stevig windje en wat vals platte wegen, maar die vals platte wegen en dat stevige windje werken ook andersom.. Dus naast tegen heb ik het ook mee.. De fiets kan ingeruild worden voor de schoenen en ondanks dat ik merk dat de beentjes niet mega fris meer zijn, gaat het lopen ok. Ik denk vooral: RACE HARD!!! RESTPERIOD is coming!
Maar dan.. ik begin mij steeds minder en minder te voelen. Als noodgreep doe ik mijn vinger maar eens achter in de keel, maar er komt niets.. Ik tel tot 10 en ga weer rennen, maar als ik dan een dixie zie.. is het ellende… Maagdarm problemen, maken dat ik volledig uit mijn ritme ben.. Volledig de controle kwijt ben, volledig leeg aan de finish kom.

Zucht!
Doei top 10.
Maar wel hallo plek nummer 14.
Hallo wederom een finish.
Hallo mega tas aan ervaring
Hallo punten waar ik aan kan werken

Maar nu eerst herstelperiode
En daarna weer gereedmaken voor een mooi nieuw seizoen!
Waarin ik het allemaal natuurlijk beter wil doen.

Liefs,
Lub!
*P.S
Dank aan jou, jij die dit nu leest. Want ook jij maakte mijn triathlon jaar tot een feest. Van ‘like’ tot reactie op mijn posts… Van appjes tot aanmoedigingen aan de kant. Het is bijzonder fijn om door jullie gesteund te worden.

Polonaise voor mijn sponsors
Voor de steun en support in welke vorm dan ook.
Mede door jullie kan ik mijn doelen behalen.

Applaus voor mijn ouders, familie en schoonfamilie dat jullie mij laten stralen!
Want al is mijn teleurstelling nog zo groot, jullie laten mij inzien dat ik er gewoon mag zijn!
Hou van jullie <3

Diepe buiging voor jou Yvonne van Vlerken
Ik voel mij enorm bevoorrecht om onder jou mijn trainingen af te mogen werken. (En ja, ook nu houd ik nog steeds van jou.. Met je sportverbod! ;-))

Dank lieve schat!
JIJ!
Jij kent mij.
Bedankt voor alle steun en liefde in elke vorm!
Ik heb je lief, heel mijn leven lang!
<3 #wij #definitiv

1 Reactie

Van Mallorca naar Arizona

11/18/2019

0 Reacties

After Race weeks
Het is vrijdag avond 15 november. In de woonkamer staat mijn wedstrijdfiets in fietskoffer al weer klaar... de volgende race is zondag over een week.
En ik had mij nog zo voorgenomen om u mee te nemen in mijn voorbereidingen op deze race.
Dat ik na Challenge Mallorca bijv nog een week op Mallorca verbleef. Als juf had ik immers toch herfstvakantie en als triatleet mocht ik alweer opbouwen naar de volgende wedstrijd.
En dat ik naast zwemmen, fietsen, rennen en core trainen ook lekker de toerist aan het uithangen was op het eiland Malle
Bijv met:

Roadtrip Mallorca by car. Op after raceday was het tijd om het eiland eens vanachter een andere stuur te bekijken. De westkust zou een route zijn met “amazing views”. en terwijl de receptioniste van het hotel het ons verteld, wijzen haar vingers over het kaartje. Ik lijk aandachtig te kijken, maar in mijn hoofd denk ik: “Dat GOOGLE MAPsen we straks wel” En precies terwijl ik de auto start, start Larissa Google maps en hoor ik de google mevrouwenstem zeggen: “RIJD NAAR HET NOORDEN OP DE ZONNELAAN EN GA RECHTSAF.
En ik weet niet hoe dat met u zit hoor? Maar op dat moment gaat het in mijn hoofd:
* RIJD VAN VOOR NAAR ACHTEREN NAAR LINKS NAAR RECHTS EN DRAAI EEN PIROUETTE, GA NU ZITTEN MET EEN ZUCHT, RIJD NU ROND ALS EEN GANS…
Maar om nu in den vrumde rond te rijden als een gans? Dus taakverdeling?
Driver: Janien!
Uw navigator van dienst: Larissa. Die keurig mij de weg wees.
Prima team. Zo kom je nog eens ergens!
Espresso’s drinken. Op Mallorca kwam ik tot de ontdekking dat ik Espresso blijkbaar echt heel lekker vind. En dan te bedenken dat ik de meeste koffie nog steeds niet lekker vind. Espresso is dan ook geen koffie natuurlijk. Espresso,dat is what else ;-)

Ook had ik u willen vertellen over mijn kennismaking met het nieuwe Aquarena bad in Emmen. Dat het daar nog steeds zoeken is naar de juiste baan, want het wedstrijd zwembad heeft soms meer weg van een ton met haringen dan een bad vol zwemmers. En dan zwemt er ook nog zo’n verdwaalde Lub tussen die alleen maar heen en weer wil zwemmen om haar schema te voltooien. Dat geeft soms ergernis bij de haringen, maar ook bij mij ;-)
Gelukkig komt er medewerking van verschillende kanten, waardoor ik inmiddels over het algemeen blij van kant naar kant zwem. En natuurlijk zwem ik tegenwoordig ook graag over de grens, maar dat las u al eens.

Ik had u ook kunnen vertellen over de winst in de Hondsrugrun, dat ik op mijn werk (Carmelcollege Emmen) het Nationale Schoolontbijt mocht openen of over waarom ik extra warm gekleed mijn trainingen deed.

Maar ja, ik verzaakte en zweeg in alle talen. En nu is het alweer tijd om naar Arizona te gaan om daar zondag 24 november het Triathlon jaar 2019 af te sluiten met nog een hele Ironman!

Ironman Arizona it is.

Spannend, en reuze zin in!!

Liefs,

Lub.

0 Reacties

<<Vorige

Be like LU13 never give up!

Dutchie living in Germany.

Derde in Leipzig

Leren surfen... Part 3/3

Leren surfen... Part 2/3

Leren surfen… Part 1/3

Happy New Year

Gebroken schouder!

Ironman Arizona!

Van Mallorca naar Arizona

Janien Lubben

Archives

Categories