Er zijn van die dagen dat je als een blok in slaap valt en op andere dagen lig je in bed en valt je mobiel als een meteoriet op je gezicht. En ben je mede daardoor gewoon de ganse avond wakker. 
Soms is het leven als soep en ben jij de vork. 
De ene dag ben je de spijker, en de andere ben je de hamer. 
You’ve got the point. 
Het leven is niet altijd als een bos tulpen op de eerste dag, die fier rechtop staan.
Soms voel je je gewoon de tulp die het koppie somber over de rand van de vaas laat hangen.
En ja, Janien die immer lacht heeft ook wel zulke momenten.
Niets menselijks is mij vreemd! 

Op witte donderdag, en daarvoor gaan we terug naar alweer 18 april, was ik even zo’n tulpje over de rand van de vaas. 
Het weer daarentegen was een stuk zonniger.
En daarvan profiteerde mijn humeur mee.
Eenmaal op het werk wachtte daar een cadeautje:
De examenstunt!
En daardoor was ik zomaar de middag vrij!
HOE FIJN?
Als een Free Willy fietste ik naar huis…. 

Mijn schema zegt: hardlopen!
Mijn lichaam, hoofd schreeuwen.. PAK DE FIETS.. het is eindelijk echt fietsweer.
Dat hardlopen kan daarna wel. 
Ik app wat in het rond, maar er was echt niemand die net zo lucky als ik was.. en met mij mee kon fietsen.
Ik kreeg wel een app:
Pak de zon op het terras!
Maar nee, ik besloot: Ik fiets naar mijn zusje haar basisschool en haar klas. 

Kinderen zijn altijd eerlijk toch?
Eenmaal in Hoogeveen sta ik ietwat te dralen voor de deur. 
Ga ik echt naar binnen?
JA! 
Ik sta al met een been binnen, dus dan kan dat andere been ook wel.
Ik zie een deur openstaan.
Vast eentje met dezelfde eigenschappen als ik, want wie laat nu altijd alle deuren openstaan *Quilty!
En dus vermoed ik dat mijn zusje daar wel eens les kan geven, maar het is het kantoor van de directrice.
De directrice lacht mij vrolijk toe.
Zodra ik mijn hand uitsteek zegt ze: Jij ziet er sportief uit!  En vervolgt gelijk: Nu zie ik het. De zus van Roelinke. Welkom. 
Kom maar mee. Roelinke is net aan het buitenspelen, naja haar kindertjes. 
Op het schoolplein zie ik Roelinke, Roelinke ziet mij en lachend lopen we elkaar tegemoet. (We leken wel een uitzending van All you need is love.. Alleen zagen wij elkaar die week nog!) 
Achter mijn zusje waggelen gelijk een klas kleine kindjes..
In een mum van tijd staan ze om mij en mijn zusje heen. 
Juf Roelinke spreekt: “Weten jullie wie dit is?”
NEE! 
Dit is mijn zus! 
Jouw zuhus? 
Minstens 50 paar kinderogen kijken eerst naar mijn zusje dan maar mij.
We beginnen beide te lachen en dan zien ze inderdaad dat we zusjes zijn.
Terwijl mijn zusje even wegloopt, vragen 25 kindermondjes mij: “Wie is de oudste?” 
Ik opper: "Wat denken jullie?"  
De kinderen roepen: "Juf Roelinke!!!  
Haha dat denken jullie alleen maar omdat ik kleiner ben! (En ik denk erbij: “En er minder wijs uitzie met een helm op mijn hoofd.. in die ogen van de kinderen ben ik natuurlijk net Calimero!”)  
Dan steekt er een jochie zijn vinger op: Dan ben jij de oudste! Hoe oud ben jij dan?  Inmiddels staat juf Roelinke weer naast mij, terwijl ik vraag:
Wat denken jullie?
Op dat moment mompelt juf Roelinke tegen mij: “Ach man dat weten ze toch niet!” 
En dus roept ze naar de kinderen: “Hoe oud ben ik ook alweer?” Weer een vingertje in de lucht: 22?
Ja! Bevestigd Roelinke en als mijn zus ouder is, hoe oud is zij dan? 23!
Zo steek die maar in je zak, zegt Roelinke. 

Inmiddels staan de kinderen om mij heen alsof ik de Ligt ben en afgelopen woensdag Ajax naar de halve finales van de Champions League schoot. 
Alle kinderen willen wel eens weten of ze mijn fiets kunnen tillen.
Een voor een tillen ze mijn fiets op.  En koppies vol trots tonen hun spierballen, alsof mijn racefiets een ware halterstang met grote kilo's aan gewicht eraan is. In werkelijkheid weegt mijn fiets niets, maar die kinderen zijn trots! 

Eén jochie begint te stralen: “Ik wil jou zien fietsen!”  En niet veel later fiets ik over het schoolplein..
Kinderen rennen voor mij uit.
Kinderen op driewielers fietsen mij achterna..
Even wanen ze zich de snelsten van allemaal. 
En roepen ze: IK BEN SNELLER DAN JIJ!
Prachtig mooi om te zien.
Ik zie de koppies vermoeider worden en besluit even te stoppen.
Al snel staan alle kindjes weer om mij heen.
“Kom je vaker?” “Ik ga je missen!”
En dan voel ik ineens dat mijn billen worden geaaid. 
Ik vraag: Wie zit er aan mijn billen?
Antwoord daarop krijg ik niet.
Wel roepen ze in koor, alsof het afgesproken is: DIKKE BILLEN!
Juf Roelinke probeert er nog iets beters van te maken:  Stevige gespierde billen zeker?!
NEE DIKKE BILLEN! 
Haha ik moet er om lachen! Deze kindjes zijn leuk!  En zo zie je maar weer:
Kleine dingen maken dagen fijn.
Een fluitend vogeltje een glimpje zonneschijn een glimlach op een tevreden gezicht.
En vandaag zag ik een hele klas aan tevreden, dankbare gezichten! Ik hing vandaag een hele hoop slingers op en maakte wellicht een feestje van de dag van die kleine kindjes, maar zij maakten van mijn dag een feestje. 
Fluitend fiets ik naar huis, waar ik een heerlijke looptraining afwerk! 

Carpe Diem! 

Liefs, 

​Janien