Nog twee weken tot Ironman Hamburg.
0 Reacties
Alle lezers klaar? Krabben maar! Want jongens, en meisjes ook… Die rups! Met zijn haren. Wilde haren met name! Van snelweg tot bos, overal waar je kwam liet de eikenprocessierups zijn wilde haren los. De rups fluisterde dan misschien wel ontdaan: "Loslaten is nodig om sterker in het leven te staan" Maar ondertussen zat ik wel met de jeuk! Nu is het echt niet zo dat ik voor elk wissewasje naar de dokter ga, integendeel. Maar aangezien ik het idee had dat ook mijn keel in de brand stond. Stond ik toch eerst een half uur telefonisch in de wacht bij de dokter om vervolgens een uurtje later bij hem in zijn praktijk aan te mogen schuiven. Testje zus, testje zo… De beste man keek nog eens op google (Ja joehoe, dat had ik zelf ook wel gedaan!) En kwam met het advies: “Probeer de eikenbomen eens te ontwijken!” WAUW, goede tip! Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb!!! En net als u dacht ik: “Hoe interpreteer ik dit?” Want ontwijken is best lastig als je bedenkt dat het met name om de haartjes gaan die door de wind overal zijn... En dus deed ik als een lid van een IJslands rugbyteam mijn armen in de lucht en zei: "HOE-HOE- HOE? Hoe dan?🤷🏼♀️" Hij keek mij aan en zei: “Ik zie eigenlijk ook helemaal geen rupsen!” Ik keek hem aan en zei: “Nee, ik zie hier ook geen eikenbomen met lintjes. En die eikenboom nekt je gewoon, want dat is immers het huis van de rups.. en het zijn de haren die.. WACHT EVEN… Ik ben docent, maar nu even niet….. " Ontwijken van de eikenbomen is als buitensporter natuurlijk niet echt easy peasy. Al trainend zie ik immers eikenbomen met lintjes versierd door oneindig laagland gaan. En de laatste tijd denk ik vaak, die rups die kan mij wat: “Ik denk da'k dalijk even kieken gao in't buutenland, De gruppe over, op naor Schöningsdorf ” ... ......en daar waar Daniel Lohues zijn fiets weer omdraait, fiets ik deur….. En ik moet mij inhouden niet te gaan fluiten, zo fiets ik steeds meer Duitsland tegemoet. … want al rennend en fietsend kan ik overal heen… maar ergens in Duitsland wacht tegenwoordig een vrouw op mij alleen.. Ze heeft flessen vol water en flessen vol liefde (i.p.v. gin 😜) En dus neem ik mijn triathlon spul mee en doe in voorbereiding op de Ironman ook daar mijn triatlon ding. Maar die rups weet ook dat het in Duitsland goed toeven is, dus ook daar hangen bordjes met: ACHTUNG: Eichenprozessionsspinner. Dus tja… Dat ontwijken is niet te doen. Hoewel.. De maand juni was er wel eentje van uitersten hoor. Het ene weekend vallen de mussen van de hitte bij wijze van spreken dood van het dak. En het andere weekend denk je: "Wat klopt daar nu tegen mijn buik? Is dat diezelfde mus uit de dood herrezen opzoek naar vet(bollen!) ;-)" In de maand juni scheen de zon. Veel in overmate Je kon het stralen aan de zon overlaten. Maar zaterdag 8 juni was het de storm die straalde. Trainer Marcel had o.a. een 250 km rit voor mij op de planning staan, niet in de auto. Wel op de fiets.. 250! als in tweehonderdvijftig kilometer! En dat stond precies gepland op de dag van regen, storm en nog net geen hagel, alleen op mijn plakje zelfgebakken bananenbrood. Zei ik plakje? (Lees, homp.) En dus deed ik alle 250 km op de tacx trainer (en ontweek ik dus een hele hoop rupsen!) Gekkenwerk hoor ik u denken? Ja, dat is ook aardig gekkenwerk, maar om met die storm buiten te fietsen was ook gekkenwerk. Daarbij is het trainen voor een Ironman sowieso wel aardig gekkenwerk! Yes, ik geef het zelf toe. Na een kleine 8 uur zaten alle kilometers erop en was ik even naar de t*ring! #zijweethet! De maand juni dus. Eentje van uitersten. Het regende zonnestralen. Het waaide rupsenharen En ik maakte een hele hoop trainingsuren. Hoeveel? Hoor ik u denken? Geloof mij! Het waren er veel. Een heuleboele! Maar ook nu geldt: Don’t count the hours, make the hours count. En ik maakte alle uren vol betekenis. Ciao 🙋🏼♀️ |
|
RSS-feed
