Het Oostenrijkse Podersdorf werd dit jaar plots het decor voor een hele Triathlon. Na het wegvallen van Ironman Frankfurt en Challenge Almere stond mijn naam op de deelnemerslijst van de hele triathlon in Podersdorf. 
Denkend aan Oostenrijk zag ik mezelf fietsend door oneindig klimmend en koud landschap gaan.
​Echter, na een blik op de kaart zag ik dat het parcours plat was als een pannenkoek en dat de wind wel eens een belangrijke scherprechter kon zijn. 
De route naar Podersdorf startte natuurlijk vanaf het moment dat ik op de deelnemerslijst stond. Het nieuws werd nauwlettend in de gaten gehouden, want er bleef natuurlijk een kans dag ook dit evenement als gevolg van COVID-19 geen doorgang zou vinden. 

Check up bij Reinderswielersport
De trainingsweken vlogen voorbij.
En het is inmiddels een goede gewoonte om mijn fiets in de week voorafgaand aan de wedstrijdweek een check up te laten geven bij Reinderswielersport. Zo ook nu. 
De fiets krijg ik in mega goede wedstrijdvorm terug, maar dan zegt mijn zusje ineens:
“Je nieuwe fiets is er ook!! Henk* maakt hem morgen wedstrijdklaar. Kun je hem morgenavond ophalen. Komen jullie hem dan halen? Bak ik pannenkoeken”. 
*Henk is de partner van mijn zusje en de eigenaar van Reinderswielersport 
Wat?
Maar morgen?
Das nog een week tot wedstrijddag.. dan kan ik er officieel nog precies 1x op fietsen voor ik wegga!
Ik twijfel... want ik ken de verhalen over nieuw materiaal.
Daar moet je één mee worden. Dat is een proces, waar minimaal 4 weken overheen gaan. 
Maar ik heb reuze zin in pannenkoeken, dus Larissa en ik rijden zaterdag, met dus nog een week tot wedstrijddag, naar Ruinerwold.
Daar staat al een mega stapel heerlijke pannenkoeken op ons te wachten.  En nadat we die soldaat hebben gemaakt, gaan we in een versnelde mars naar de zaak. 
Daar staat de nieuwe cervelo P5 op mij te wachten. En hoe? Henk heeft hem precies hetzelfde afgesteld als mijn oude fiets... ik ga zitten, fiets weg en weet meteen: Deze gaat mee naar Podersdorf. 
Ik train er nog een keer op, maar ben daadwerkelijk zeker. Ik zou dom zijn om deze fiets thuis te laten staan. 

Alle trainingen verlopen mega goed. Aan alles voel ik dat het plan van Yvonne van Vlerken gaat werken.  Enige smetje op de voorbereiding is de kiespijn die als donderslag bij heldere hemel zonder kloppen mijn bekkie binnenstormt en daar zonder gêne de hele boel bij elkaar klopt.
Na werktijd bezoek ik maandag de tandarts. Vertel hem wat ik voel. En waar ik bang voor ben dat moet gaan gebeuren spreekt hij uit: Een wortelkanaal behandeling.
Geluk bij een ongeluk kon die gelijk plaatsvinden en verliep alles top. Waardoor ik bij thuiskomst ook de geplande swim nog heb kunnen uitvoeren. 

Eenmaal in Oostenrijk ontmoetten Larissa en ik Yvonne en werken Yvonne en ik nog samen een aantal trainingen af, en bespreken we samen het plan de campagne. 
Alles is gedaan.

Wedstrijddag 
04.15 uur
Ontbijt
Ready maken voor een lange dag. 
Ons onderkomen zit mega dicht bij de start dus Larissa en ik begeven ons al wandelend naar de wisselzone. 
Spullen worden ingecheckt en als ik naar de start ga, kan ik wel janken van spanning. Ik heb echter ook mega veel zin om te laten zien wat ik kan en die finish te groeten!
Mede door de aangescherpte COVID-19 regels moet ik al eerder afscheid nemen van Larissa dan ik eigenlijk wil, na onwijs veel bemoedigende lieve woorden begeef ik mij naar de start Area. 

In groepen van 200 worden we gestart. Hoewel, binnen die groep van 200 staan we met een meter uit elkaar te wachten op onze individuele start. Elke 5 seconden zwemt er iemand weg 5-4-3-2-1 en ook Lub haar hele is gestart.  Ik zwem gewoon lekker en goed en na een voor mij snelle swim zet ik de voetjes weer aan vaste wal. 

Verrassingen
Daar zie ik Larissa met een mega grote spandoek: “Lub. Toppertje. Je kan het!”
MEGA LIEF. En dat laat ik weten door lekker hard te schreeuwen: I LOVE YOU!!! Wat een onwijs lieve verrassing! 
Ik spring op de fiets en ga als een speer. 6 rondes van 30 km.  Na die eerste ronde staat er weer een verrassing te wachten: Een complete Lub fanclub! Larissa, mijn ouders, schoonmoeder, zwager en Marcel en Yara (mijn kleinste grootste fan!)  vers uit Fürstenau, gehuld in een wit shirt met daarop Lub en een rode kus, typerend voor mijn rood gestifte lippen.  (HIER WIST IK ECHT NIETS VAN) 
Wauw. Dit geeft vleugels. 

Na ronde 3 wacht er weer een verrassing alleen geeft deze geen vleugels...
Ik denk al een tijdje: Ik fietste eerst makkelijker op dit stuk. Ook al waait het hier MEGA! Echter, bij het ingaan van de bocht merk ik het: Een leegloper. Met nog ruim 50km te gaan, is doorfietsen geen optie.
Al probeer ik het nog wel even. 
Had ik zojuist nog het liedje van Boudewijn de Groot in mijn hoofd over hoe sterk de eenzame fietser die kromgebogen tegen de wind zichzelf een weg baant is, nu hoor ik hem zingen: “Arm kind, wat sta je hier stil. Langs de kant van de weg”.

Conversatie lekke band 
WAAROM NU?!!! 
Oké. Oké. Lek.
Het is niet anders.
RUSTIG BLIJVEN. 
Wiel eruit 
Lekke binnenband eruit. 
WAAROM GAAT DIT A L T I J D ZO MOEILIJK?
Schreeuw ik. 
Maar denk maar niet dat de band terugpraat, of op zijn minst meewerkt!!
Nee, die zit lekker veilig in zijn buitenband zijn laatste adem uit te blazen. 
KOM OP NOU....
Ik sta stil, maar die tijd niet!!
Ik lag gewoon 4e!!
De binnenband snapt het: Oké oké, ik kom er al uit. Maar met beleid. Rustig! 

Nieuwe binnenband wordt door mij eerst voorzien van mijn eigen lucht.
Ik leg het bandje zorgvuldig in de buitenband.
Pak het patroontje, en op hoop van zegen hoop ik dat het goed gaat. Hoewel een beetje meid is op alles voorbereid dus ik heb nog een patroon mee... 
PSSSSSSSSS De band weer vol met wind. Niet volle spanning naar genoeg om de weg te vervolgen. 

Opzij opzij opzij, maak plaats maak plaats, Lub heeft ongelooflijke haast.  Bij het ingaan van ronde 6 roep ik de fanclub toe, dat het even langer heeft geduurd omdat ik een lekke band had. De arme Lub fanclub hadden natuurlijk geen idee waarom het langer duurde..  En zagen mij waarschijnlijk zelf stil langs de kant van de weg liggen. Ik lijk dan ook een zucht van opluchting te horen, als ik voorbij fiets. ;-) 
De fiets rondes zitten erop.
Nog 4 rondes rennen.

SCREAMING LEGS! 
Benen: Zeg Lub! Welkom tot de zere benen club. 
Hoofd: Ja ja ik voel jullie. Maar eey we willen die finish zien!! 
Benen: ach jij altijd met je finish. We hebben ook al gefietst hè?! En ik weet niet hoe het met jou zit. Maar wij zijn na je lekke band volledig opgeblazen. Had je band maar beter opgeblazen dan hadden we nog wel wat lucht over gehad nu.... maar nee, je dreef ons tot het uiterste en nu zijn wij in ademnood. 
Tong: eey eey ik ben niet van leer. Mij lust wel wat te drinken 
Hoofd: Pfff jongens! Kom op! Rennen nu. 

Mijn lijf en ik worden geen geoliede machine meer. Het tempo vind ik niet meer. Wel de finish. Na de lekke band heb ik mij nog terug kunnen vechten naar plek 9.  Tevreden met wederom een finish in een hele Triathlon. 
Teleurgesteld over de klassering, omdat de race ongetwijfeld letterlijk en figuurlijk anders was gelopen zonder lekke band. 
Op naar de volgende race! 

Bedankt lieve Lub fanclub voor de vleugels, het vertrouwen en de goede zorgen, te gek dat jullie er waren! Eén voor één met een eigen verhaal en dat maakt ons samen sterk! 
Bedankt Triathlon Podersdorf voor alle maatregelen zodat de wedstrijd door kon gaan. Bedankt sponsoren voor jullie vertrouwen. Ook een mega dankjewel voor Yvonne (van Vlerken), voor hoe jij mij, niet alleen als triatleet, maar ook als mens versterkt. Dat is waardoor onze samenwerking werkt! 

Lieve Larissa,
JIJ!
Met je Engelengeduld, elke keer alle begrip, je liefde, je verrassingen en hoe je alles met mij deelt.
Bedankt voor altijd alles.
Voor, tijdens en zeker na de race! ;-)


Liefs  Lub 💋