Before racedays
Het is dinsdag, alle tassen zijn gepakt. Ik deed alle trainingen. Ik ben klaar voor vertrek, maar ook klaar voor de race. Laat maar komen!
De ochtend van vertrek is het mistig. Heel erg mistig.. Het gaspedaal wordt daarom iets minder hard ingetrapt, maar desondanks zagen we onderweg wel een flits die niets met thunder te maken had.
En op de Duitse Autobahn zie je niet alleen een flits, in een fractie van een seconde waan je je op de set van een Duitse Krimi. Ik zie een rode laserstraal en denk even word ik beschoten? Maar dan FLITS! *Shit.. Hoe hard mag ik hier? Ik ging toch niet zo hard?
Met de Cruisecontral aan wordt er verder gereden naar het vliegveld.
Airport Hamburg
Koffers op de weegschaal. Ik goddank niet op de weegschaal. Als oud-judoka heb ik nog altijd een haatliefde verhouding met dat ding.. Al voelde ik mij de laatste dagen soms wel weer even die judoka die nog even dat laatste kilootje op vocht moest aftrainen.
Om aan de hitte te wennen, trainde ik namelijk extra warm.. Grote verschil was alleen nu, dat ik het verloren vocht er direct weer bij kon en moest drinken. Dat was vroeger als judoka wel anders.. (En nee, lieve judokaatjes dat is geen goede manier om gewicht te verliezen!)
Airport Londen
De eerste tussenstop is op Londen. Vanuit hier vliegen we rechtsreeks op Phoenix USA!
En dat merk ik.
De controle is streng
Ik word onderworpen aan een vragenvuur.
Van wat ik ga doen in Amerika tot aan hoe ik van vliegveld bij het hotel kom. Uiteindelijk krijg ik AA op mijn paspoort getekend.. Lachend zeg ik later tegen Larissa.. Misschien hadden we gisteravond toch niet zoveel moeten wijnen- wijnen - wijnen.. (;-))
Airport Phoenix
Het is even een stukje vliegen, maar dan ben je wel in THE USA!
En ja, ik was gewaarschuwd. Amerikanen zijn streng! Maar niet op Airport Phoenix. Super vriendelijk, behulpzaam en gewoon leuk. Ja, ze zijn gewoon leuk!
Larissa en ik worden wel even van elkaar gescheiden. Maar de beveiligingsmeneer die ons beide een andere richting opstuurt zegt nog wel even snel dat we elkaar na het poortje wel weer zien.
Ik sluit aan in de rij met mijn ESTA formulier en paspoort in de aanslag. (Aanslag is nu niet de juiste keuze... In mijn hand dus)
Voor mij een gezin met een jong kind. De douane begin met het jonge kind te ‘praten’ Pggg pgg pggg gggg hoor ik.. Het kind kijkt verbaasd en kijkt naar zijn ouders.. Ik zie hem denken, praat die man nu als een eend? De douane vervolgt: Where are you from kid? Het jochie komt uit Engeland waarop de douane zegt: You’re from England and you don’t speak dug? Het joch krijgt een aai over de bol. De ESTA formulieren worden bekeken en dan ben ik aan de beurt..
Voordat de man ook maar iets kan uitbrengen, ben ik hem voor.. I don’t speak Dug neither, I speak Dutch!
De douane meneer begint te lachen: Aaah you are from Dutchland (met een knipoog!) Kijkt eens op mijn Esta en ook ik mag door.. Door naar de volgende controle. Waar ik wederom wordt gevraagd wat ik in Amerika kom doen..En als ik zeg dat zondag de Ironman ga doen, beginnen de ogen van de man te sprankelen. Hij start nog net geen lofzang, maar ik kan vrijwel zo doorlopen….
De koffers staan ook vrijwel direct voor onze neus.
Met uiteraard ook mijn fietskoffer.
En eenmaal buiten ziet de mevrouw dat wij geen gewone taxi maar een busje nodig hebben en nog geen 5 minuten later zitten we in een BIG BIGGER YELLOW TAXI. Op weg naar ons verblijf voor de komende dagen. Zei ik al dat ze hier zo behulpzaam zijn?
Ironman Arizona Tempe it is
Ik werk de laatste trainingen van trainingspeaks af..
Doe nog mee aan de testswim en dan ineens in het RACEDAY!
RACEDAY
Het is eigenlijk nog pikkedonker als wij vrouwen profs worden weggeschoten. En ondanks dat ik geen snelle zwemmer ben, ben ik wel goed weg en blijf ik ook gewoon goed zwemmen. Fietsen gaat ook prima, er heerst een stevig windje en wat vals platte wegen, maar die vals platte wegen en dat stevige windje werken ook andersom.. Dus naast tegen heb ik het ook mee.. De fiets kan ingeruild worden voor de schoenen en ondanks dat ik merk dat de beentjes niet mega fris meer zijn, gaat het lopen ok. Ik denk vooral: RACE HARD!!! RESTPERIOD is coming!
Maar dan.. ik begin mij steeds minder en minder te voelen. Als noodgreep doe ik mijn vinger maar eens achter in de keel, maar er komt niets.. Ik tel tot 10 en ga weer rennen, maar als ik dan een dixie zie.. is het ellende… Maagdarm problemen, maken dat ik volledig uit mijn ritme ben.. Volledig de controle kwijt ben, volledig leeg aan de finish kom.
Zucht!
Doei top 10.
Maar wel hallo plek nummer 14.
Hallo wederom een finish.
Hallo mega tas aan ervaring
Hallo punten waar ik aan kan werken
Maar nu eerst herstelperiode
En daarna weer gereedmaken voor een mooi nieuw seizoen!
Waarin ik het allemaal natuurlijk beter wil doen.
Liefs,
Lub!
*P.S
Dank aan jou, jij die dit nu leest. Want ook jij maakte mijn triathlon jaar tot een feest. Van ‘like’ tot reactie op mijn posts… Van appjes tot aanmoedigingen aan de kant. Het is bijzonder fijn om door jullie gesteund te worden.
Polonaise voor mijn sponsors
Voor de steun en support in welke vorm dan ook.
Mede door jullie kan ik mijn doelen behalen.
Applaus voor mijn ouders, familie en schoonfamilie dat jullie mij laten stralen!
Want al is mijn teleurstelling nog zo groot, jullie laten mij inzien dat ik er gewoon mag zijn!
Hou van jullie <3
Diepe buiging voor jou Yvonne van Vlerken
Ik voel mij enorm bevoorrecht om onder jou mijn trainingen af te mogen werken. (En ja, ook nu houd ik nog steeds van jou.. Met je sportverbod! ;-))
Dank lieve schat!
JIJ!
Jij kent mij.
Bedankt voor alle steun en liefde in elke vorm!
Ik heb je lief, heel mijn leven lang!
<3 #wij #definitiv
Het is dinsdag, alle tassen zijn gepakt. Ik deed alle trainingen. Ik ben klaar voor vertrek, maar ook klaar voor de race. Laat maar komen!
De ochtend van vertrek is het mistig. Heel erg mistig.. Het gaspedaal wordt daarom iets minder hard ingetrapt, maar desondanks zagen we onderweg wel een flits die niets met thunder te maken had.
En op de Duitse Autobahn zie je niet alleen een flits, in een fractie van een seconde waan je je op de set van een Duitse Krimi. Ik zie een rode laserstraal en denk even word ik beschoten? Maar dan FLITS! *Shit.. Hoe hard mag ik hier? Ik ging toch niet zo hard?
Met de Cruisecontral aan wordt er verder gereden naar het vliegveld.
Airport Hamburg
Koffers op de weegschaal. Ik goddank niet op de weegschaal. Als oud-judoka heb ik nog altijd een haatliefde verhouding met dat ding.. Al voelde ik mij de laatste dagen soms wel weer even die judoka die nog even dat laatste kilootje op vocht moest aftrainen.
Om aan de hitte te wennen, trainde ik namelijk extra warm.. Grote verschil was alleen nu, dat ik het verloren vocht er direct weer bij kon en moest drinken. Dat was vroeger als judoka wel anders.. (En nee, lieve judokaatjes dat is geen goede manier om gewicht te verliezen!)
Airport Londen
De eerste tussenstop is op Londen. Vanuit hier vliegen we rechtsreeks op Phoenix USA!
En dat merk ik.
De controle is streng
Ik word onderworpen aan een vragenvuur.
Van wat ik ga doen in Amerika tot aan hoe ik van vliegveld bij het hotel kom. Uiteindelijk krijg ik AA op mijn paspoort getekend.. Lachend zeg ik later tegen Larissa.. Misschien hadden we gisteravond toch niet zoveel moeten wijnen- wijnen - wijnen.. (;-))
Airport Phoenix
Het is even een stukje vliegen, maar dan ben je wel in THE USA!
En ja, ik was gewaarschuwd. Amerikanen zijn streng! Maar niet op Airport Phoenix. Super vriendelijk, behulpzaam en gewoon leuk. Ja, ze zijn gewoon leuk!
Larissa en ik worden wel even van elkaar gescheiden. Maar de beveiligingsmeneer die ons beide een andere richting opstuurt zegt nog wel even snel dat we elkaar na het poortje wel weer zien.
Ik sluit aan in de rij met mijn ESTA formulier en paspoort in de aanslag. (Aanslag is nu niet de juiste keuze... In mijn hand dus)
Voor mij een gezin met een jong kind. De douane begin met het jonge kind te ‘praten’ Pggg pgg pggg gggg hoor ik.. Het kind kijkt verbaasd en kijkt naar zijn ouders.. Ik zie hem denken, praat die man nu als een eend? De douane vervolgt: Where are you from kid? Het jochie komt uit Engeland waarop de douane zegt: You’re from England and you don’t speak dug? Het joch krijgt een aai over de bol. De ESTA formulieren worden bekeken en dan ben ik aan de beurt..
Voordat de man ook maar iets kan uitbrengen, ben ik hem voor.. I don’t speak Dug neither, I speak Dutch!
De douane meneer begint te lachen: Aaah you are from Dutchland (met een knipoog!) Kijkt eens op mijn Esta en ook ik mag door.. Door naar de volgende controle. Waar ik wederom wordt gevraagd wat ik in Amerika kom doen..En als ik zeg dat zondag de Ironman ga doen, beginnen de ogen van de man te sprankelen. Hij start nog net geen lofzang, maar ik kan vrijwel zo doorlopen….
De koffers staan ook vrijwel direct voor onze neus.
Met uiteraard ook mijn fietskoffer.
En eenmaal buiten ziet de mevrouw dat wij geen gewone taxi maar een busje nodig hebben en nog geen 5 minuten later zitten we in een BIG BIGGER YELLOW TAXI. Op weg naar ons verblijf voor de komende dagen. Zei ik al dat ze hier zo behulpzaam zijn?
Ironman Arizona Tempe it is
Ik werk de laatste trainingen van trainingspeaks af..
Doe nog mee aan de testswim en dan ineens in het RACEDAY!
RACEDAY
Het is eigenlijk nog pikkedonker als wij vrouwen profs worden weggeschoten. En ondanks dat ik geen snelle zwemmer ben, ben ik wel goed weg en blijf ik ook gewoon goed zwemmen. Fietsen gaat ook prima, er heerst een stevig windje en wat vals platte wegen, maar die vals platte wegen en dat stevige windje werken ook andersom.. Dus naast tegen heb ik het ook mee.. De fiets kan ingeruild worden voor de schoenen en ondanks dat ik merk dat de beentjes niet mega fris meer zijn, gaat het lopen ok. Ik denk vooral: RACE HARD!!! RESTPERIOD is coming!
Maar dan.. ik begin mij steeds minder en minder te voelen. Als noodgreep doe ik mijn vinger maar eens achter in de keel, maar er komt niets.. Ik tel tot 10 en ga weer rennen, maar als ik dan een dixie zie.. is het ellende… Maagdarm problemen, maken dat ik volledig uit mijn ritme ben.. Volledig de controle kwijt ben, volledig leeg aan de finish kom.
Zucht!
Doei top 10.
Maar wel hallo plek nummer 14.
Hallo wederom een finish.
Hallo mega tas aan ervaring
Hallo punten waar ik aan kan werken
Maar nu eerst herstelperiode
En daarna weer gereedmaken voor een mooi nieuw seizoen!
Waarin ik het allemaal natuurlijk beter wil doen.
Liefs,
Lub!
*P.S
Dank aan jou, jij die dit nu leest. Want ook jij maakte mijn triathlon jaar tot een feest. Van ‘like’ tot reactie op mijn posts… Van appjes tot aanmoedigingen aan de kant. Het is bijzonder fijn om door jullie gesteund te worden.
Polonaise voor mijn sponsors
Voor de steun en support in welke vorm dan ook.
Mede door jullie kan ik mijn doelen behalen.
Applaus voor mijn ouders, familie en schoonfamilie dat jullie mij laten stralen!
Want al is mijn teleurstelling nog zo groot, jullie laten mij inzien dat ik er gewoon mag zijn!
Hou van jullie <3
Diepe buiging voor jou Yvonne van Vlerken
Ik voel mij enorm bevoorrecht om onder jou mijn trainingen af te mogen werken. (En ja, ook nu houd ik nog steeds van jou.. Met je sportverbod! ;-))
Dank lieve schat!
JIJ!
Jij kent mij.
Bedankt voor alle steun en liefde in elke vorm!
Ik heb je lief, heel mijn leven lang!
<3 #wij #definitiv
RSS-feed