Janien Lubben
  • Blog/ Nieuws!
  • Wie is Janien Lubben
  • Sponsoring
    • Sponsor worden?
    • EMFysio
    • Reinders Wielersport
    • Compressport
    • TRH Recycling
    • Triggerpoint therapie Emmen
  • Contact
  • Meer...

NK Duathlon Long Distance Almere

5/24/2019

2 Reacties

 
Whatsapp donderdag 16 mei
  • Janien:  Heeeeey Mars (Marcel Gierman a.k.a DE MOTIVATORT! )
  • Marcel: Eeeeey SJANIENUKUHHHHH (Janien Lubben a.k.a by Marcel as LUBje) 
  • Janien: Thanks voor het nieuwe schema! LEKKER HOOR! Nog plan de campagne voor zaterdag? NK Run Bike Run!  
  • Marcel: De dood of de gladiolen. 
  • Janien: Gewoon rammen en volle bak dus?!
  • Marcel: Ja! 
  • Janien: Niet echt mijn ding hè?! 
  • Marcel: Vaak bej te bange..
  • Janien: Angst is maar voor even en spiet is voor altijd! 
  • Marcel: JE WEET TOCH! En appt nog een foto van zijn P.A-er Tinus de Lab….


Wedstrijddag zaterdag 18 mei NK RUN BIKE RUN 
READY TO GO, but first let us take a selfie. 
Zaterdag 6 uur schiet ik, voor vertrek, nog een selfie van mijn mams en mij alvorens ik de knop START AND GO indruk! 
Op naar Almere. 
Almere die dit weekend in het teken staat van het NK Duathlon lange afstand.. 
In dit geval 10km hardlopen- 60km fietsen- en weer 10 km hardlopen.  

Mijn moeder neemt een teug adem, en ik denk nu gaat ze vragen: Heb je je paspoort wel bij je? Je licentie? Je ditje? Je datje? 
Maar nee, ze vraagt: Heb je wel oude sokken mee?
  • Janien: OUDE SOK? Oude sok met geld? Nee, zat al niets meer in! ;-) Thuis laten liggen dus. 
  • Mama: NEEHEEE om naar zwemstart te lopen.. 
  • Janien: Mam,,, Tis duathlon he?!
  • Mama: Och ja kind is ook zo.. Het is nog vroeg! 
  • Janien: Het is pas vroeg opstaan, als je te laat gaat slapen! 
  • Mama: Jij bent scherp. 
  • Janien: Scherp als een mes.. 
  • Mama: Mosterd in de fles! 
  • Janien: Proest van het lachen en ziet onderwijl een proest van het lachen om het stuur vallen.. Wel een frisse proest, ik had immers net mijn tanden gepoetst.

Er zijn meerdere wegen die naar Almere leiden 
iPhone: “Ga links om de weg te verlaten”. Ik kijk naar mijn handen, maak een L met mijn linkerhand.. Zie op de borden dat Almere rechtdoor is.. 
En LINKS? 
Naar links is niet naar Almere… 
Zullen ‘we’ maar doen dan? Mama kijkt nog eens naar links, en nog eens recht vooruit zich.. En zeggen beide: Ja joh, zal wel goed zijn toch?
We gaan links.. en ik denk: Ey ik ken het hier! Hier heb ik al eens gefietst.
En ja hoor.. ik rij gewoon over het parcours van Challenge Almere en ook het parcours van het NK Duathlon zo blijkt later… 
We rijden mooi over de dijk.. Het water rustig kabbelend aan de linker kant.. “We zijn er bijna” had ingezet kunnen worden… Maar mama en ik willen nog terug en besparen de ramen van de auto door niet onze zoetgevooisde stemmen te laten zingen.. 

De bestemming bevindt zich links
We zijn er. Ik liet de auto voor de gelegenheid mooi wassen bij Adam autoservice. Blij dat ik dat deed, want de auto staat aan het parcours en gedurende alle 8 looprondjes geven we elkaar een shiny knipoog-ie.
Inschrijving. Plasje, ditje, datje..
De tijd die blijft wel tikken dus tijd voor een warming up. Maar waar is die Gierman toch? Vandaag staat duo spik en span weer eens samen aan de start. Alsof hij nog alle tijd van de wereld heeft, geeft Marcel mij een knuffel en vraagt: “Waar moet ik zijn voor de wisselzone.. “ Ik kijk op mijn horloge.. 15 minuten voor de start.. wacht ik loop wel mee. Kletsen wat bij.. en samen rennen we warming upje en kletsen verder:
  • Janien: Zin in?Vandaag mogen we eindelijk los
  • Marcel: JA MAN! Vul de bidons en check mijn rood-wit-blauwe-socks 
  • Janien: Ja, lekker trainert. Tijd voor de start. Ga je mee, ey ey? 
  • Marcel: Ja veel succes voor ons twee, ey, ey. 
  • We geven elkaar een big hug, en zeg tegen Marcel: Ga jij eens snel meer vooraan staan.. En daar scheidden onze wegen. Voor even.. Want elke ronde als we elkaar zien, is er een klein teken van: MOI! 
De speaker houdt nog een verhaaltje over het parcours, de regels, en ineens.. nog 30 sec dan gaan jullie van start. 

PANG
Daar gaan we.. 
Zoveel snelheid heb ik nooit gezien. 
Daar staan ze..
Mijn moeder, oom en tante schreeuwen nu al voor 10! 
We starten dus met 10 km hardlopen. Na ronde 1 van de 4 lig ik 5e.. 
En dan ineens..
Wederom als grote verrassing en daar waar ik het niet verwacht:
Staat ze in alle pracht:
MIJN ZUSJE! HEUJ
* Roelinke: JAHAAAAAA JANIEN! KOM OP! 
*Ik schreeuw zo mogelijk nog enthousiaster terug: JAAAAHAAA ROELINKE!!!! Wat leuk dat je er bent!
Het overige publiek is er volgens mij even stil van.. ! Ik kijk blijkbaar zo gelukkig, dat het het besmettelijk werkt. Want ik zie alle overige supporters ineens ook gelukzalig toekijken. Dat we elkaar lief hebben was in een fractie van een seconde gelijk voor iedereen weer eens zichtbaar.. En ik meende het publiek dan ook; OOOOOOH wat lief te horen zeggen.. Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dat niet echt heb gehoord.. Ik was wel rennen he?! 

IK versnel mijn pas.. ronde 2, ronde 3, ronde 4.. Ik blijf lekker lopen.. OP naar de wisselzone, daar staat mijn fiets op mij te wachten. 6 rondjes mogen we.. 60 km lang! Ik heb wel eens gemakkelijker gefietst, maar eey als het ook makkelijk was? Precies, dan deed iedereen het wel… GAS OP DIE LOLLY! Na 1 rondje fietsen lig ik 3e in de wedstrijd. Ik reken ff en denk, nu gas blijven geven,, nog 5 rondes om je voorsprong op nummer 4 (die een snelle loopster bleek) te vergroten.. Ik dacht ook dat ik uitliep.. maar in de wisselzone staat ze al weer naast mij.. Ik wilde bijna zeggen: Zeg? Heb jij wel 6 rondjes gefietst? Maar ik houd mij stil en ging rennen! Ik heb immers mijn loopschoenen al aan en zij moet haar fiets nog ophangen.. Lekker puh! "Doe er maar lekker lang over denk ik,.. ik ga weer rennen! Joeh" 
De dood of de gladiolen!
Ik ren super easy. Ik ren lekker… maar helaas pindakaas word ik toch nog voorbij gegaan! Precies door die meid die in de wisselzone naast mij stond. 
Uitslag:
4e overall, 3e in mijn leeftijdsgroep van Nederland op de NK Duathlon lange afstand. 


Na de finish geven Marcel en ik elkaar weer een knuffel.
  • Marcel: LUB-JE
  • Janien: GIERMAN
HUG! 
  • Marcel: Ging ie lekke?
EN net nadat ik wil zeggen dat ik baal dat ik het voor mijn gevoel heb laten liggen bij het fietsen zegt Marcel:
  • Kijk naar het positieve! We streven wel naar het beste, nummer 1 is onze wens.. Maar stiekem was vandaag nummer 4 gewoon het leukste mens (Marcel werd 4e in zijn leeftijdsklasse) Ach en zo is het maar net!
​De zon die scheen, de lucht was blauw en ik weet dat ik echt van sporten houd! En nummer 4 van Nederland overall en 3e in mijn leeftijdscategorie is natuurlijk gewoon super vet! 


Liefs, 


Janien 

2 Reacties

Het leven is een feestje je moet alleen zelf de slingers ophangen!

5/17/2019

0 Reacties

 

Er zijn van die dagen dat je als een blok in slaap valt en op andere dagen lig je in bed en valt je mobiel als een meteoriet op je gezicht. En ben je mede daardoor gewoon de ganse avond wakker. 
Soms is het leven als soep en ben jij de vork. 
De ene dag ben je de spijker, en de andere ben je de hamer. 
You’ve got the point. 
Het leven is niet altijd als een bos tulpen op de eerste dag, die fier rechtop staan.
Soms voel je je gewoon de tulp die het koppie somber over de rand van de vaas laat hangen.
En ja, Janien die immer lacht heeft ook wel zulke momenten.
Niets menselijks is mij vreemd! 

Op witte donderdag, en daarvoor gaan we terug naar alweer 18 april, was ik even zo’n tulpje over de rand van de vaas. 
Het weer daarentegen was een stuk zonniger.
En daarvan profiteerde mijn humeur mee.
Eenmaal op het werk wachtte daar een cadeautje:
De examenstunt!
En daardoor was ik zomaar de middag vrij!
HOE FIJN?
Als een Free Willy fietste ik naar huis…. 

Mijn schema zegt: hardlopen!
Mijn lichaam, hoofd schreeuwen.. PAK DE FIETS.. het is eindelijk echt fietsweer.
Dat hardlopen kan daarna wel. 
Ik app wat in het rond, maar er was echt niemand die net zo lucky als ik was.. en met mij mee kon fietsen.
Ik kreeg wel een app:
Pak de zon op het terras!
Maar nee, ik besloot: Ik fiets naar mijn zusje haar basisschool en haar klas. 

Kinderen zijn altijd eerlijk toch?
Eenmaal in Hoogeveen sta ik ietwat te dralen voor de deur. 
Ga ik echt naar binnen?
JA! 
Ik sta al met een been binnen, dus dan kan dat andere been ook wel.
Ik zie een deur openstaan.
Vast eentje met dezelfde eigenschappen als ik, want wie laat nu altijd alle deuren openstaan *Quilty!
En dus vermoed ik dat mijn zusje daar wel eens les kan geven, maar het is het kantoor van de directrice.
De directrice lacht mij vrolijk toe.
Zodra ik mijn hand uitsteek zegt ze: Jij ziet er sportief uit!  En vervolgt gelijk: Nu zie ik het. De zus van Roelinke. Welkom. 
Kom maar mee. Roelinke is net aan het buitenspelen, naja haar kindertjes. 
Op het schoolplein zie ik Roelinke, Roelinke ziet mij en lachend lopen we elkaar tegemoet. (We leken wel een uitzending van All you need is love.. Alleen zagen wij elkaar die week nog!) 
Achter mijn zusje waggelen gelijk een klas kleine kindjes..
In een mum van tijd staan ze om mij en mijn zusje heen. 
Juf Roelinke spreekt: “Weten jullie wie dit is?”
NEE! 
Dit is mijn zus! 
Jouw zuhus? 
Minstens 50 paar kinderogen kijken eerst naar mijn zusje dan maar mij.
We beginnen beide te lachen en dan zien ze inderdaad dat we zusjes zijn.
Terwijl mijn zusje even wegloopt, vragen 25 kindermondjes mij: “Wie is de oudste?” 
Ik opper: "Wat denken jullie?"  
De kinderen roepen: "Juf Roelinke!!!  
Haha dat denken jullie alleen maar omdat ik kleiner ben! (En ik denk erbij: “En er minder wijs uitzie met een helm op mijn hoofd.. in die ogen van de kinderen ben ik natuurlijk net Calimero!”)  
Dan steekt er een jochie zijn vinger op: Dan ben jij de oudste! Hoe oud ben jij dan?  Inmiddels staat juf Roelinke weer naast mij, terwijl ik vraag:
Wat denken jullie?
Op dat moment mompelt juf Roelinke tegen mij: “Ach man dat weten ze toch niet!” 
En dus roept ze naar de kinderen: “Hoe oud ben ik ook alweer?” Weer een vingertje in de lucht: 22?
Ja! Bevestigd Roelinke en als mijn zus ouder is, hoe oud is zij dan? 23!
Zo steek die maar in je zak, zegt Roelinke. 

Inmiddels staan de kinderen om mij heen alsof ik de Ligt ben en afgelopen woensdag Ajax naar de halve finales van de Champions League schoot. 
Alle kinderen willen wel eens weten of ze mijn fiets kunnen tillen.
Een voor een tillen ze mijn fiets op.  En koppies vol trots tonen hun spierballen, alsof mijn racefiets een ware halterstang met grote kilo's aan gewicht eraan is. In werkelijkheid weegt mijn fiets niets, maar die kinderen zijn trots! 

Eén jochie begint te stralen: “Ik wil jou zien fietsen!”  En niet veel later fiets ik over het schoolplein..
Kinderen rennen voor mij uit.
Kinderen op driewielers fietsen mij achterna..
Even wanen ze zich de snelsten van allemaal. 
En roepen ze: IK BEN SNELLER DAN JIJ!
Prachtig mooi om te zien.
Ik zie de koppies vermoeider worden en besluit even te stoppen.
Al snel staan alle kindjes weer om mij heen.
“Kom je vaker?” “Ik ga je missen!”
En dan voel ik ineens dat mijn billen worden geaaid. 
Ik vraag: Wie zit er aan mijn billen?
Antwoord daarop krijg ik niet.
Wel roepen ze in koor, alsof het afgesproken is: DIKKE BILLEN!
Juf Roelinke probeert er nog iets beters van te maken:  Stevige gespierde billen zeker?!
NEE DIKKE BILLEN! 
Haha ik moet er om lachen! Deze kindjes zijn leuk!  En zo zie je maar weer:
Kleine dingen maken dagen fijn.
Een fluitend vogeltje een glimpje zonneschijn een glimlach op een tevreden gezicht.
En vandaag zag ik een hele klas aan tevreden, dankbare gezichten! Ik hing vandaag een hele hoop slingers op en maakte wellicht een feestje van de dag van die kleine kindjes, maar zij maakten van mijn dag een feestje. 
Fluitend fiets ik naar huis, waar ik een heerlijke looptraining afwerk! 

Carpe Diem! 

Liefs, 

​Janien 

0 Reacties

Het triathlonleven is volle bak aan!

4/21/2019

4 Reacties

 

Hallo, daar ben ik weer hoor. 
En ik hoor u denken;
"Nou nou, dat werd ook wel weer eens tijd Juf Lubben!" 
Klopt! Hoogste tijd..
Maar ja die tijd hè?
Die tijd vliegt zo razendsnel aan mij voorbij.  Ik zat echter alles behalve stil, het triathlonleven is namelijk volle bak aan! 
Dat is in huize J. Lubben te zien aan:
*) De keuken.
Abs are made in the kitchen hoor je vaak.
Nou de triatleet ook hoor. Enorme hoeveelheden voedsel worden er verorberd. #Alwayshungry! 
Grote hoeveelheden havermout, bananen, pasta (En nee, ik heb nu  niet per se over de potten chocopasta Nutella en Duo Penotti ;-)) kwark,  fruit, en groenten gaan er in een razend tempo doorheen,  In de avond prep ik vaak al mijn ontbijtje, zodat ik na de zwemtraining en het loopje met de hond gelijk de voedingsstoffen kan aanvullen, maar vooral ook mijn eerste honger kan stillen. Precies eerste honger, want eenmaal op het werk klopt de volgende hongersessie al weer aan. Fijn hoor dat zwemmen in de ochtend: Hele dag honger ;-) 

*) De wasmand.
Ik maak dan wellicht veel trainingsuren, de wasmachine maakt een hoop wasuren.
Het bekende piepje na de finish van de was doet de hond al niet eens meer opkijken. 

*)De badkamer.
Mijn badkamer heeft op sommige dagen verdacht veel weg van een transitiezone (wisselzone).
Enige grote verschil met de transitiezone in een wedstrijd en mijn eigen gecreëerde transitiezone in de badkamer is dat ik nu zelf mag weten hoe mijn hardloopschoenen staan en in vergelijking met een wedstrijd heb ik nu ook riant de ruimte om mijn spullen uit te stallen. 
En ook wel een verschilletje:
In mijn badkamer hangt doorgaans geen fiets. Uitzonderingen daargelaten. Bijvoorbeeld als ik na een natte duurtraining mijn fiets in de badkamer schoonmaak.
"Waarom soort transitiezone?" Hoor ik u denken.
Nou dat is mijn timemanagement. Door alles de avond van de voren klaar te leggen kan ik bij het gaan van de wekker, bij wijze van spreken al slaapwandelend mijn zwemspullen pakken en lig ik over het algemeen binnen 15 minuten in het water..
Ideaal om het zwembad als een soort van goede buur te hebben, helaas voor mij gaat het zwembad verhuizen, tot die tijd profiteer ik nog meer even van deze buurman. 
En nog een voordeel van alles klaarleggen: Bij het gaan van de schoolbel zeg ik mijn leerlingen gedag, en kan ik als ik wil binnen 20 minuten na het verlaten van het Carmelcollege al mijn training starten.
Yes, ook ideaal je werk als bijna buurman ;-) 

*)Andere vertrekken in huize Lubben.
Trek een willekeurige deur open en je ziet wel iets wat met triatlon te maken heeft.
Ja, ook in de huiskamer.. Daar staat vaak mijn foamroller.. Enigszins verstopt, maar hij ligt er wel. Dat laatste is overigens gewoon een kwestie van: “Gemak dient de mens”. 

*)De trainingen.
Een hap zwemmen, een bord vol fietsen, meerdere opscheplepel hardlopen en een flink stuk core, maakt kilo’s aan trainingsarbeid. En over dat laatste zijn de meningen verdeeld; 
“Janien, train je niet te veel? Je moet ook leven hè?! Je niet verstoppen in het sporten…”
Naja! Ik speel echt geen verstoppertje met het sporten. Sport is life! (Lalalalalaaaa Sport is life... )
Kilo’s aan trainingsarbeid zorgvuldig voorgeschreven door Marcel Gierman is voor mij nu gewoon nodig.
Ik wil namelijk niet een klein stukje van de taart. Ik wil die hele taart!
En daarom sta ik dit jaar tussen de pro’s op de deelnemerslijst van Ironman Hamburg!
Zo bam het staat er!
Yes, dit jaar heb ik een professionele licentie.
Een werkende prof triatleet dus! :-) 
En vooruit soms is het ook gewoon heerlijk om mijzelf te verliezen in het sporten, om zodoende mezelf weer te overwinnen. 

Nog even over die trainingen en de werkende (prof) triatleet.
Ik combineer mijn fulltime baan dus met een fulltime trainingsschema. Ik vind dat heerlijk en het kost mij dan doorgaans ook weinig moeite om het in te passen in mijn leven. Gewoon goed en veel plannen, een zorgvuldig timemanagement met een eigen transitiezone ;-) en dan gaat dat doorgaans prima.
De laatste tijd kreeg ik vaak de vraag:
“Zeg Lubben hoe gaan de trainingen nou? Ik heb je al een tijdje niet gezien aan een start mien wicht!”
Klopt! Ik stond bizar weinig aan de start van wedstrijden.
Allereerst, omdat het wedstrijdseizoen voor de triathlon voor mij nog moet beginnen, maar ook omdat met het doen van bijvoorbeeld een hardloopwedstrijd er best veel tijd verloren gaat met reistijd.
In de tijd dat ik naar de wedstrijd toe rijd, kan ik ook trainen.
En dat is dan ook wat ik doe.
Tot zondag 7 april.
De 8 mijl gaat van start in mijn geliefde Emmen. #Hierkomikweg.
Ik kreeg een startbewijs van de toppers van EMFysio (They always have my back.. and my arms, knies, legs etc ;-)) en ik dacht weet je wat?
Ik combineer de voorgeschreven training met de 8 mijl. En zo geschiedde:
Ik fiets eerst 100km en de 27 km die ik mag hardlopen combineer ik met de 8 mijl, door hardlopend naar de start te gaan. Hierdoor staat de teller al op 10km als ik van start ga… Ik ren en win de 8 mijl…
Veel lieve mensen feliciteren mij (respectvol) met de winst en ik ren naar huis..
En dan zijn er natuurlijk ook altijd mensen die bekritiseren:” Voor een winnares was de tijd van jou niet echt snel he?”
Of:  "Je rent zeker niet de 4 mijl, omdat je voor de winst wilde gaan…”
Ik wil reageren, ik wil happen... maar dan bedenk ik mij, immers: "Langs de lijn is niet aan de bal"
 Gelukkig zijn er slechts een handje vol van dergelijke mensen, maar toch voor die mensen:
Doe niet zo lelijk! Does lief! 
Het triathlonleven is dus aan, en ik zal daarmee deze website ook vaker voorzien van een belevenis. En mocht u nu denken: Goh Lub, schrijf toch eens daar of daar over. Laat het mij dan weten.. Wellicht schrijf ik er dan een keer over! 

​Voor nu doe lief en heb lief! 

Janien

4 Reacties

Sportvrouw van Emmen! :)

1/27/2019

0 Reacties

 

Zaterdag 26 januari 20:00uur
De lichten gaan uit, de spotlights aan. 
De achttiende editie van de Emmer sportverkiezing is begonnen. 
Op het programma staat de verkiezing van de sportvrouw, sportman, sporttalent, sportploeg en sportvrijwilliger van 2018.
De achttiende editie alweer! 
En kunt u zich die eerste editie nog herinneren?
Ik wel!
Als de dag van gisteren.

De eerste editie
De eerste editie werd destijds nog gehouden bij de FC Emmen, en volgens mij heette het destijds zelfs nog BVO Emmen? 
Terwijl ik bij de eerste editie op het podium sta, weet ik 100% zeker dat ik niet degene ben die de betreffende avond tot sportvrouw van de Gemeente Emmen gekroond zal worden. De verbazing was dan ook enorm toen ik na een spannend muziekje ineens hoor: “En sportvrouw van de Gemeente Emmen is geworden:
Judoka JANIEN LUBBEN!” Sindsdien weet ik zeker:
Op een sportverkiezing is niets zeker ;-) 

De achttiende editie
Nu 18 jaar wijzer en een heel andere sport rijker, mocht ik weer op het podium.
Ook nu was ik door de jury verkozen tot de genomineerde sportvrouwen van Emmen. 
Tezamen met 4 andere sportvrouwen sta ik op het podium, stuk voor stuk vrouwen die uitblinken in hun sport.
​En dus sowieso de titel sportvrouw van Emmen verdienen.
Of ik meer of minder kans heb om te “winnen” weet ik niet. Wat ik wel zeker weet is dat ik het een hele eer vind dat ik genomineerd ben. 
De enveloppe met daarin de uitverkozen sportvrouw van de gemeente Emmen wordt geopend:
Sportvrouw van de gemeente Emmen 2018 is geworden: 
Triatlete JANIEN LUBBEN! 
WOW! Wat? Ik?
Ongemakkelijk gooi ik mijn armen in de lucht. En denk ondertussen: Ik hoop toch niet dat ik enorme zweetoksels heb. ;-) 
Dit had ik niet verwacht. Mijn jasje liet ik achter de coulissen liggen, de grap om daaruit een A4 papier te halen alsof ik een dikke speech had voorbereid ging dus niet lukken. 
En mijn zusje had mij nog zo gewaarschuwd. Bereid een speech voor.. Ach, dacht ik, ik word toch niet verkozen… En daar stond ik dan als winnares.. Stilzwijgend het podium verlaten, is ook zo wat.. En voor ik het wist stond ik met de microfoon in mijn handen toch een praatje te houden. En als ik hem voorbereid had, had ik het verteld zoals onderstaand te lezen is. Maar volgens mij, komt het wel aardig overheen ;) 

Bedankt
Mijn titel tot sportvrouw heb ik naar mijn mening aan vele mensen te danken. Het gevaar van bedanken is alleen dat er iemand of iets vergeten wordt.  Want ik heb nog al wat mensen te danken voor mijn sportjaar in 2018. Van de mensen die mij bijvoorbeeld tijdens de triathlon in Klazienaveen een spons gaven, terwijl ik in mijn winnende rondje zat. Tot de mensen die mij tranen met tuiten hebben zien huilen toen het allemaal even heel erg tegenzat!  Maar ondanks de hobbels en de dalen beleefde ik hoge pieken. En die pieken dank ik aan vele mensen. Uiteraard aan mijn familie 😘, vrienden, maar ook aan mijn allerbeste (sport)maatje, mijn sponsoren. (Reinders Wielersports, TRH Recycling, Sportboxx Klazienaveen, EMfysio, Triggerpointtherapie, Carmelcollege Emmen) en mijn trainers Marcel Gierman #movthelimit en Monique Lubbers. 

Maar ook team papa en met eentje daarvan stond ik zaterdagavond op t podium. Mieke Kuilder is namelijk niet alleen een verdienstelijk marathonloopster, maar ook verpleegkundig oncoloog en met haar team zorgde ze ervoor dat ik tijdens de Ironman van Hamburg de meest waardevolle man in mijn leven een high five kon geven: Mijn papaatje! 

Daarom lieve mensen, ik ging er dan wel met de titel van sportvrouw van door.. Maar dit dank ik dus aan jullie en daarom: Een applaus voor jullie , ook voor de dames op het podium, want stuk voor stuk sportvrouw maar graag een staande ovatie voor de nummer 3 van Nederland en verpleegkundig oncoloog Mieke Kuilder 

Liefs, 

De Sportvrouw van Emmen, 

Janien Lubben

P.S 
​Ook dank aan Ruud de Haan, en inderdaad wat werd ik sportvrouw in een super mooi rijtje. 
Hij schreef een heel leuk stuk op: Trikepadia : "Mooie kampioenen ook op het Sportgala Emmen. Kijk maar naar het rijtje. Sportploeg van het jaar: FC Emmen. Logisch, de ploeg schreef historie door voor het eerst te promoveren naar de Eredivisie. En wat de denken van de sportman van het jaar? Kjeld Nuis natuurlijk, tweevoudig Olympisch kampioen. En wie stond daar als stralende winnares van de titel sportvrouw van het jaar tussen? Inderdaad, triatlete Janien Lubben. De 33-jarige Emmense werd eerste in haar leeftijdsgroep op zowel de Ironman Hamburg als Challenge Almere en won races in Klazianaveen en Ter Apel, bovendien ook zesde op het NK halve marathon. Janien is wellicht de eerste in de gemeente Emmen die op twee totaal uiteenlopende sporten sportvrouw van het jaar wordt. Eerder werd ze dat als judoka" 

0 Reacties

Kedeng Kedeng Oeh OEh!

9/30/2018

3 Reacties

 

Zondag 30 september.
Het NK marathon Mountainbiken in Gasselte.
En ja, daar deed ik aan mee.. 

Het werd een gevalletje: Been there, done that. Maar makkie ging het niet.
Had Lubben het onderschat? 
JA!
Nou ja, onderschat is wellicht een veel te groot woord. Nou niet wellicht. Het is echt te groot!
Ik had namelijk heus niet verwacht dat het makkelijk zou zijn.
Een dikke vette 105km crossen door de bossen is immers op papier al niet een makkelijke uitdaging, laat staan in het echt. 

Terwijl het startsignaal klinkt gaan de dames er als een TGV vandoor..
"STOP DIE TREIN!, Ik wil met jullie mee!!" Gaat er door mij heen, maar die dames denken: “Ja. hallo de TGV is geen stopterrein..“ 
​
Gelukkig, kan ik op het rechte stuk aanpikken bij de groep. Ik haal een aantal dames in, en huppatee het groepje dames voor mij is kleiner dan de groep dames achter mij..
Maar het NK marathon MTB is geen rechttoe rechtaan parcours zoals ik met fietsen gewend ben, triatlete weet u nog?
En daarom maken we een slinger naar links, 1-2 Huppatee we gaan een single track op..
Kedeng, kedeng.. OEH OEH..
Er ontstaan meerdere groepjes..
Ik zit in de tweede.. met nog zicht op kopgroep!
Oké oke, je moet goed kijken! Maar er is nog zicht en het NK Marathon nog lang! En mijn kracht ligt op de duur.. (The longer, the stronger!) 

Maar dan..
Het treinspoor ontspoort…
Treincoupe nummer twee mist een lint. 
En nu heeft de Janien-trein dikke vertraging, en mijn god daar bal ik van. 
Omdat ik nu de aansluiting op de kopgroep, eigenlijk wel op mijn buik schrijven kan!
(Kromme zin, maar om nog even in de OEH OEH-Kedeng kedeng sfeer te blijven hangen, laat ik hem staan) 

De trein Lubben raast dan wel verder van kilometer naar kilometer, maar de dames die ook verkeerd fietsten laten hun koppie hangen en haken 1 voor 1 af.
Ik blijf stug doorfietsen..
Opgeven is geen optie! 

Ieder nadeel heeft zijn voordeel, want door het verkeerd fietsen kan ik op inhaal jacht gaan.. Ik haal nog wat dames in, en ook mannen die niet het NK rijden, maar wel de Hondsrug classic en die rijden 3 lussen minder.. Waardoor er op den duur geen enkele man meer voor mij fietst.. en ook achter mij zie ik weinig teken van leven. 
Het wordt nog een kleine 40 km fietsen met de zin:
”Hoe sterk is de eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind. Zichzelf een weg baant?” 

Maar, vanaf de zijlijn zie ik mijn moeder, vader, tante Roelie, zusje Roelinke, zwager Henk Reinders met hun lachende gezicht! Ik fiets op de finish af, zij komen op mij af… 
DONE and DUSTED.. Gebroken. Kats naar de klotuh!  Wat was dit zwaar!! 

Uiteindelijk kom ik op plek 12 binnen tijdens dit NK.. Inzet was top 10! 
Met niet verkeerd fietsen had dit er misschien ook wel ingezeten, maar dan had ik maar niet moeten suffen en beter op de pijlen moeten letten. Eigen schuld, dikke bult.. (en nu dikke pijnlijke zware benen ;))
Maar liever dat nog dan het DNF bord voor mijn kop, want daar word ik alleen maar chagrijniger op ;) 

En nu? Zit hier tevreden met mijn laptop op mijn schoot
De zon schijnt er is geen reden
Om als triatleet te zitten treuren om plek nummer 12 op het NK Marathon MTB!

Fijne dag! 

Op naar een snel herstel, want zondag staat er weer een NK op het program! ;) 

X

Janien 

P.S Ellen H. enorm bedankt voor de verzorging onderweg.. Ik was anders waarschijnlijk t Nije Hemelriek ingedoken, niet om ook wat zwemmeters te maken, wel om hem leeg te drinken. ;)  Tim R. Ook jij bedankt, die extra bidon was mijn redding in de laatste omloop!  :) 

3 Reacties

AGEGROUP WINNER CHALLENGE ALMERE (70.3)

9/16/2018

0 Reacties

 

Het is vrijdag 7 september.
De tassen zijn gepakt, gecheckt en ge-dubbelcheckt.
Mijn fiets ligt prinsheerlijk in de auto.
De navigatie is gestart. 
START YOUR ENGINES
Almere here I come. 
Of ik er zin in heb? Lust ik chocolade?
JA! Natuurlijk heb ik er zin in, en dan vooral in die finish. :) 

Inschrijven, spullen inchecken, eten, drinken…
Dat is zo’n beetje verder de samenvatting van de vrijdag. 
Mijn mamsie is ook dit weekend weer met mij mee, en samen maken we er een fijn weekend van, met af en toe een traan.. Maar zeker met een lach, want zaterdag is de dag dat ik weer een triatlon doen mag. 

Zaterdagochtend.. 
Voor dag en dauw de deur uit
Ontbijten in het donker 
In alle rust naar de start. Ik heb nog alle tijd. 
Ik ben graag een bezig mensje,  het liefst de hele dag in touw! 
Ik sta pas stil, als de finish is bereikt.  ;) 

Zwemmen
De armen malend door het water
1.9 km zwemmen op het program. 
Het water uit, de helm is op… Hup ertegenaan! 

90 km fietsen
Hoor de wind waait door mijn wielen, zelfs op beschutte plekken voel je de wind.. 
Fietsen in en rondom Almere dus.. 
Het is een goede 90km pushen op de pedalen..
Hard gaan met de wind mee, hard blijven gaan met de wind tegen. 

​Ik haal de ene na de andere atleet in. 
De atleet die mij het meest is bijgebleven is de atleet met minstens 10 pond bananen* 
En ja bananen zijn gezond..
Hij sloeg Eva er nog net niet mee voor de blote? 
Constant voel ik de wind, maar de wind en ik zijn vrienden vandaag. Wind mee of tegen! 
De laatste kilometer wordt ingezet, ik schakel mijn versnelling naar een lichter verzetje.. Het is tijd om te hardlopen. 
*Oké, oké, 10 pond is overdreven. Maar hij had serieus 4 bananen in zijn trisuit zitten.. Prima, ieder zijn ding. Maar het viel mij op. 

21.1km hardlopen 
3 rondes van 7km..  Het lopen gaat lekker.. onderweg lijkt op elke hoek wel iemand te staan die mij aanmoedigt.. 
Na 1 ronde zie ik mijn mams, maar ook tante Roelie, oom Ton en vadermans zitten er! Ik geef ze een handkus en ren snel verder. 
Holladijeeeee nog 2 rondes te gaan. 
Nog 1.. 
In de laatste ronde bedank ik een de vrijwilligers en wildvreemde supporters. In die 3 rondes schep je toch een bandje. 
Althans zo voelde het wel: "Daar is die atleet weer met d'r lach! KOM OP!!!!!"  Via deze plek nogmaals mijn dank. Ook richting mijn vaste supporters-crew <3! 

Ik ben binnen!

De speaker, Ruud (die vandaag al voor de 25e keer de Atleten van Challenge Almere binnenhaalt) roept dat ik binnen ben en dat ik eerste ben!
​WAT? SERIEUS? 
OW YEAH! 
Eerste in mijn agegroup, 5e overall! 
Tevreden rij ik huiswaarts, om vervolgens de volgende ochtend een mooi rondje te fietsen en daarna weer terug te rijden naar Almere om mijn bokaal in ontvangst te nemen. 
Het was een mooi weekend! 

Liefs,
Janien 

​P.S Er hangt iets moois in de lucht. Volgend jaar zal ik het triathlon seizoen over een andere boeg gooien. Daar schrijf ik te zijner tijd nog wel over.. 


0 Reacties

AGEGROUP WINNER IRONMAN HAMBURG!

8/5/2018

4 Reacties

 

Ironman Hamburg, ik zag je, ik won je.
Hoe dan? Van 1 tot 10 is dit Ironman Hamburg: 

1.  
1 auto, twee dames. Mijn moedertje en ik.
Roadtripping Emmen- Hamburg. De datum: 27 juli. 
Ik doe wat ik niet laten kan en dat is praten.
Op de radio wordt er gezongen dat YOU SIMPLY THE BEST ARE.. En ik zet de radio maar even iets harder..
“De bestemming bevindt zich links van u”
Co-piloot mama en ik zijn gearriveerd bij het hotel. Daar waar ik normaliter toch wel even een paar keer steken nodig heb, draai ik vandaag, zonder de radio zachter te zetten ;), in een soepele beweging de auto in 1 keer achterstevoren op zijn P-plekje van dat weekend.

2. 
Twee keer pasta met spinazie. Op vrijdag en zaterdag at ik beide keren een bord vega pasta met 'Gemischter Salat.' Koolhydraten zijn belangrijk voorafgaand aan de Ironman. In de week voorafgaand aan de Ironman vraagt de kassamedewerker (m/v) dan ook niet meer of ik zegeltjes spaar voor de glazenactie, maar hij/zij vraagt: "Spaart u koolhydraten?" Dit keer roep ik volmondig: "Ja!" 

3.
3.8 km zwemmen
Hahaha grapje..
Het werd een Ironman 2.0. Het zwemwater was namelijk giftig. De toverheks van Hamburg had een potje blauwalg in de Alster gegooid  En om er nu ook nog een kleine 2500 triatleten in datzelfde water te gooien, ging de organisatie te ver.
Gevolg: Giftige toestanden, giftige atleten, het zwemonderdeel in het water, en ik? Het is zoals het is… Naja, ik was eerste wel een beetje teleurgesteld, maar eey.. Don’t verspil your energie aan dingen waar je toch geen invloed op hebt. De swim werd vervangen voor een 6km run. Verder geen wijzigingen, dus na de 6km run volgde er alsnog 180.1 km fietsen en als toetjes 42.2km rennen. Prima!
Heey ho lets go! 

4.
4 rondjes rennen.
4 rondjes van een dikke 10km, om uiteindelijk na 42.2km eindelijk te mogen finishen. Ik denk niet in kilometers, maar denk in rondjes.
RONDJES, RONDJES, IK LOOP ALLEEN MAAR RONDJES!
Bij elke verzorgingspost pak ik water-cola-water. En naarmate de te lopen rondjes minder worden, wordt mijn drinkverbruik groter.
Mijn lijf WIL drinken, en daarom stop ik vanaf ronde 3 bij elke verzorgingspost om te drinken en graai af en toe een tuc-koekje mee. #zouten
Tussen de verzorgingsposten ren ik met een big smile door Hamburg. Het moet tijdens ronde 2 zijn geweest dat ik dacht dat er een steen in mijn schoen zat, achteraf was het geen steen maar een bloedbaar.
Voor de time-hunters, ik deed 3:27 over de marathon. 

5.
In een kleine 5uur voltooi ik de 180km aan fietsroute.  2x een ronde van 90 km zoeft aan mijn voorbij. In de 2e ronde lijkt het harder te gaan waaien, ik zie dat de windmolens inmiddels ook draaien… Op een hoger ritme laat ik mijn benen draaien.. Op naar de wisselzone… 

6.
6 supporters!
Wat een geluk, in Hamburg waren gewoon 6 man sterk supporters live aanwezig. 
Bedankt Ellen en Jan, super lief dat jullie er waren.
Tante Roelie en Oom ton, waar ik ook ga.. jullie gaan mijn dromen achterna..
Mama, jij! Mijn IronMum. Jij schakelde, en ging direct met mij mee. Je was er voor mij als ik er om vroeg, maar je was er nog harder voor mij, toen ik er niet om vroeg.
Samen lachen, samen huilen, het was (en is!) super fijn om zo dichtbij elkaar te zijn.  
Papa, jij had die dag de zwaarste dag van ons allemaal..
Maar die high five van jou na 25 km rennen, gaf mij vleugels voor die laatste 17km! Trots op je paps. #Doozetter! 
In gedachten hoorde ik mijn zusje vanaf haar vakantieadres schreeuwen: “NOG EEN KLEIN STUKJE!” 
Ik schrijf dan wel 6 supporters, maar via mobiel, internet, via welke weg ook.. werd ik maximaal gevolgd. Via deze weg: Dank voor alle steun, support, mooie woorden! Het deed mij goed. 

7.
Zeven courgettes.
​Courgettes? Ja, courgettes… Zo groot als een knuppel. Buurman W. verbouwt ze in eigen kas en volgens mij heb ik er inmiddels al (minstens) 7 op. Het geheim voor een goede race heb ik misschien niet.. Wel tips, en misschien moet ik vanaf nu ook als tip geven om een courgette of zeven te eten. :)

8.
8:59
8 uur en 59 minuten was ik onderweg om de 6km run- 180km bike- 42.2 km af te leggen. 
Eerste in mijn agegroep, 6e overall!!! 127 van de 2000 atleten die de finish zagen. Not bad at all!   

9.
Negen-en-twintig juli was de dag dat ik “IRONMANHAMBURG :)” in mijn agenda schreef.
De weg ernaartoe kende hobbels, maar ondanks of dankzij die hobbels maakte ik er MIJN DAG VAN! Het was mijn dag om te stralen. 
29 juli was ik de Guus Geluk en zat echt alles mee!
Dat ik mij na de finish een zieke vogel voelde is inmiddels vergeten.
Mijn bokaal en de medaille hebben nog even een plekje in mijn woonkamer.. Want soms besef ik gewoon nog niet helemaal dat ik in Hamburg een Ironman Agegroup winner werd. 

10.
Tot slot nummer 10.
En heey dat rijmt op Janien.
Wat ben ik blij dat ik in Hamburg ook weer die finish heb mogen zien.
En hoe?!  
Ontzettend blij en enorm dankbaar.
Dankbaar dat ik ook nu weer een hele Ironman mocht finishen.
En dit was niet mogelijk geweest zonder jullie.
Daarom een dikke vette 10 voor:
-De vrijwilligers. Met hun sponzen, drinken, ijsklonten, alles!
-Mijn supporters. Steeds weer zag en hoorde ik jullie. En dat is zo ontzettend fijn!
-De succeswensen in allerlei vormen en maten.
-Mijn trainer! Ik koos jou, maar jij koos ook mij! <3
-Mijn sponsoren!
-voor jullie! Blij dat jullie bestaan en er voor mij zijn. 
Jullie waren en zijn niet te onderschatten belangrijk voor mij <3 

I am an Ironman (agegroup winner)
Op naar meer! :)
Benieuwd hoe ik dat 'meer'  ga invullen? Blijf dan vooral mijn blogs lezen! 

Liefs, 
​
Janien 

4 Reacties

Lieve Triathlon Klazienaveen,

7/19/2018

14 Reacties

 

Lieve Triathlon Klazienaveen,
Zondag 15 juli was je er weer. En terwijl ik eerst helemaal niet mee zou doen, omarmde je mij met open armen. 
Niet dat ik niet mee wilde doen, integendeel. Ik wilde zelfs dolgraag meedoen.  De triathlon van Klazienaveen is immers ook een beetje ‘mijn’ triathlon geworden en daarbij de triathlon waar mijn liefde voor de sport echt betekenis kreeg. 
Echter, met net een halve triathlon in de benen, flinke trainingsweken en de Ironman op 29 juli. Stippelde mijn trainer een andere route uit. Waardoor ik zondag dus eigenlijk een training moest doen.
Eigenlijk. Maar, omdat niets in het leven zeker is, is alles mogelijk....

Maandag word ik wakker en voel dat het lijf al goed hersteld is van de halve triathlon in Amsterdam die de dag daarvoor plaatsvond. Ik werd er 4e overall en 3e in mijn leeftijdsgroep. De wedstrijd op zich ging goed, maar als je in de laatste 500m nog wordt ingehaald en daardoor geen 3e, maar 4e overall wordt, geeft dat toch een soort van vieze nasmaak. Het lijkt verder een normale maandag te worden..  Tot die donderslag bij heldere hemel, die patsboem de grond onder mijn benen wegmaait, maar tegelijkertijd mij ook vastnagelt aan de grond. Het is als een deur die in mijn gezicht dichtslaat. 

In de week die volgt, beland ik in een achtbaan.  En als ik ergens een hekel aan heb, is het de achtbaan. In dat ding weet je niet waar je aan toe bent. Met zijn loopings, gekke rondjes over de kop, lange rijen, maar vooral het onverwachtse en dat over de kop en de angst dat mijn karretje dan kan blijven hangen en ik daar dan net op de kop inhang..  
Dat is nu precies hoe het nu is: Loopings en mijn leven staat op zijn kop. 

Ik hou mij vast aan mijn trainingsschema’s.  Zaterdag doe ik keurig wat er op het lijstje staat. Ik fiets 5 uur, loop hard en vraag dan aan Marcel: “Mag ik morgen gewoon meedoen in Klazienaveen?”  Zijn antwoord? “Als jij het een mooie afleiding vindt, moet je het doen schat” 
En zo sta ik zondagochtend als een kop zonder kip (;)) mijn tas in te pakken. Normaliter staat mijn tas minimaal 1 dag voor de wedstrijddag al klaar, om vervolgens 1000 maal te worden gecheckt en ge-dubbel-checkt. 
Nu moet ik eerlijk bekennen dat mijn  spullen echt wel klaar lagen, maar ze moesten nog wel in mijn tas… En dat vind ik altijd een hele klus. Het moet namelijk precies zo en niet anders, want anders past het niet. 
Wijze raad aan mijzelf: Maak de volgende keer de tas als vanouds uiterlijk de avond voor de wedstrijd klaar!  Dat geeft rust.
Ik pak mijn fiets, ik pak mijn tas, leg ze in de auto en op de automatische piloot rij ik naar Klazienaveen.  De auto zet ik neer, waar ik hem altijd neerzet tijdens deze wedstrijd.. Het grote verschil is alleen, ik ben alleen… 
Here I go. 
En besef ondertussen heel goed dat dit ook het moment gaat worden dat ik het mensen 'moet' vertellen. Ze zullen toch vragen... 
De wisselzone, de weg naar de zwemstart, ik ken de triathlon van Klazienaveen inmiddels op mijn duimpje.  Ik stap op tijd in de bus die mij naar de zwemstart zal brengen. Ik voel mij sip, maar heb wel onwijs veel zin om even lekker een potje te rammen! 

Zwemmen
Met nog een half uurtje te gaan kom ik aan bij de zwemstart. Ik klets wat, klets nog meer, maak een warming up. Eerst op het droge, dan in het natte.. Waar mij direct opvalt hoe schoon het water vandaag is… Dat was andere jaren wel aans.. 
De wedstrijd is begonnen, met een grote groep triatleten wordt er door het Van Echtenskanaal gezwommen… Geen gedoe met boeien, geen gedoe van waar moet ik langs.. gewoon het kanaal blijven volgen. 
Als ik het water uitkom, weet ik wat mij te doen staat. GO GO GO! 

In de wissels gaat het even mis. Mijn Fietsschoenen blijven liever liggen in de zon,  dan dat ze met mij mee gaan de wijde wereld in. Dit laat mijn linkerschoen weten door gewoon niet mijn voet te willen omhelzen..   Rustig blijven, hoe moeilijk kan het zijn om een schoen aan te trekken? 

Fietsen
Als de triathlon van Klazienaveen de Tour de France zou zijn, zou Herbert Dijkstra vanuit zijn commentator hokje de woonkamers in schreeuwen dat ik de dames 1 voor 1 opraap….
Zonder dat ik het weet kom ik als 2e dame van de fiets… Nummer 1 staat naast mij in de wisselzone maar ook nu gaat het wederom mis. Ik kan mijn plekje niet vinden. Weet niet waar ik het zoeken moet.. Ik hang mijn fiets bij de verkeerde plek op.. en herstel dit als ik mijn schoenen ergens anders zie liggen..  Verdikke.. KOPPIE ERBIJ.. Loopschoenen aan..

Hardlopen 
Met een goede 20 seconden achterstand op nummer 1 ga ik het loopparcours op. 
Binnen 2 kilometer haal ik de eerste dame in… De voorfietser met het bordje: "Eerste dame” op haar stuur gaat mij voor.. Ik beuk door..  En merk dan pas echt hoeveel mensen mij staan aan te moedigen.. Wat nou ik ben alleen?  Hartverwarmend! 
De finish komt in zicht..  Onder luid gejuich van familie en vrienden word ik binnengehaald. Ik gooi mijn handen in de lucht en ga lachend over de finish, maar die lach verbloemt mijn gebroken gevoel… 

Mijn hart brak eerder die week namelijk keihard. Als donderslag bij heldere hemel, bleek onze relatie op. Ik hoopte echt dat ze het over de reep chocolade in de koelkast had, maar het ging over haar gevoel. Haar gevoel voor mij… Het is niet dat ze niet meer van mij houdt.. Alleen het gevoel  is op. Mandy en ik hebben dan ook geen ruzie met elkaar, integendeel. We verschillen alleen van mening over het gevoel naar elkaar. Dat is moeilijk, maar wel eerlijk. Die eerlijkheid kan ik nu nog niet waarderen. Simpelweg, omdat ik het niet kan geloven. Laat staan dat ik het wil geloven. Maar ik heb het te accepteren.  En nogmaals, het is gewoon eerlijk. En zo werd het dus winst met een gebroken gevoel. Liefde is mooi, maar doet mij nu naast veel verdriet ook veel pijn.  

Maar om deze blog positief af te sluiten.  Gewoon een dikke vette eerste prijs in Klazienaveen op de Olympische Afstand en as we speak over een dikke week Ironman Hamburg. Ondanks alles super veel zin om daar mijn stinkende best te doen en als Hamburg net zo lief is als Klazienaveen gaat dat zeker lukken. 
Lets do it! 
Lieve familie, kennissen en vrienden. Bedankt voor jullie arm uit verwachte maar ook onverwachte hoek. De hartverwarmende steun is onbeschrijflijk en heel erg lief. En doet mijn hartje erg goed. 

Heb lief en wees lief! 

Janien

14 Reacties

Goud mien jong!

6/11/2018

0 Reacties

 

 10 juni.
Op naar Moekesgat in Ter Apel.
Voor de triathlon over de Olympische Afstand. (1.5km zwemmen, 40km fietsen (non stayer) en 10km hardlopen) 

Fast Forward naar de start…
“Ik tel af van 10 naar 1 en dan gaan we starten! 10-neegn-8-zeem-6-5-4-3-2-1…. PANG!  
Na de 1 zie ik allemaal triatleten huppelend door het water gaan, en ik? Ik moet al bijna zwemmen als mijn grote teen net nat is. Tja dat is het nadeel van mijn korte pootjes. 
We starten vanaf de kant, waardoor we het water in moeten rennen. En zoals dat dan gaat bij een waterplas is die in het begin niet zo diep, waardoor veel triatleten dus huppelend de eerste meters van het water door kunnen gaan. 

Zwemmen
Ik zwem, en zwem.. en ben vandaag echt net Finding Nemo, alleen daar waar die Disney vis een zwak vinnetje heeft, mis ik mijn second skin.
Second skin? Hoor ik u denken. Yes… Ik mis mijn wetsuit.
Ik mis mijn wetsuit zelfs zo erg dat ik na pak en beet 300m zwemmen stop.Stop met zwemmen!  Volledige paniek!  Het is dat ik in het water lig, en echt moeite moet doen om boven te blijven. Anders was ik als een klein kind in de snoepwinkel die geen snoep mag op de grond gaan liggen en gaan huilen en tieren dat ik echt mijn wetsuit aan wil.
Maar ja.. De wedstrijd gaat door!
Tieren heeft geen zin, mezelf tot kalmte brengen wel!
En of het nu de hand van F. was. Of de helpende hand van bovenaf*
Ik ben ineens volledig kalm en ga als een tierelier!
Dus bij deze mijn tip, raakt u eens in paniek. Denk dan: Geen paniek, geen paniek, alleen kalmte kan mij redden! 
*Inside joke. Hé F! ;) 

Fietsen
Na 1500m sta ik weer veilig met beide beentjes op de grond en mag gaan doen wat die korte pootjes van mij lekker kunnen; Stoempen op die pedalen. 
Mijn benen gaan als een koffiemolentje en na iets meer dan 60 minuten kom ik de wisselzone weer in, inmiddels als eerste dame.. 
Goh Janien! Gebeurde er dan niets geks op de fiets?
Och ja hoor.. u was erbij.. Ik zal u vertellen wat er gebeurde:
Ik kom,  na het zwemmen, de wisselzonde uit om te gaan fietsen als mijn moeder ineens klabats hoort.
En misschien hoorde u het in Keulen ook wel donderen.
Of dacht heel de provincie Groningen: “Ow nee toch mien jong.. was dat een aardbeving vanuut Ter Apel?”
Nee hoor. Haal uw verzekeringspapieren maar weer van tafel. Dit keer geen aardbeving.
Maar Janien Lubben die met hek en al tegen de vlakte gaat. 
Ik wilde weer eens te veel tegelijk:
*Opstappen op de fiets;
*Inklikken in de pedalen;
*Luisteren naar wat de official tegen mij roept: “Naar links, om de pion rechts”  (Mensen die mij kennen, weten nu al genoeg. Ik heb al moeite met alleen rechtdoor…het verschil tussen links en rechts is voor mij als een eeneiige tweeling; precies hetzelfde) 
*welke handgebaren de official erbij maakt en wil, nieuwsgierig als ik ben, eigenlijk ook wel weten wat die toeschouwer op zijn shirt heeft staan.
Dat gaat dus niet! Vrouwen kunnen dan misschien meerdere dingen tegelijk. Maar dit was ook voor mij even te veel van het goede.. 
Was dat het? 
Nee, start en finish van het fietsen zijn zondag niet mijn dikke vrienden. Want als ik klaar ben met fietsen, knijp ik in de remmen.. om te stoppen bij de mat.. Ik had moeten stoppen bij de grijze streep..  1 meter daarvoor.  De man doet (terecht) wat hem gezegd is en zegt dus: “Jij stopte te laat” En steekt nog net niet een belerend vingertje op.  Pfff dat deed ik niet expres, maar sportief als ik ben, deed ik twee stappen naar achteren, naar die stopstreep en roep sorry! En zo ga ik alsnog in galop de wisselzone in. 
Als eerste van de fiets, dus als eerste dame het loopparcours op.  Nee, dat is niet logisch.. Ik ben namelijk een trage wisselmevrouw… iets waar ik ook maar eens aan moet gaan werken. ;) 

Hardlopen
Ook nu gaan de korte pootjes zonder klagen in beweging…. na 4 rondjes zitten de 10 loopkilometers erop en kan ik als eerste dame (overall) over de finishstreep! Mooi man. 

Over de wedstrijdorganisatie:
​Jongens, niets dan lof. Mooie zwemronde, een prachtig en snel verkeersvrij fietsparcours en een voor mij ideale loopronde. Een applausje voor allen die de Triathlon in Ter Apel mogelijk maakten. Goud man! 

Tot een volgende blog! 

​X
Janien 

Foto’s by Ome Ton :) BEDANKT

0 Reacties

NK Nieuwkoop

6/6/2018

0 Reacties

 

Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent..
Ik was niet voor het eerst in Nieuwkoop dus een klein beetje bekend. 
Want net als vorig jaar, was ook dit jaar Nieuwkoop de gastheer voor het Nederlands Kampioenschap triathlon op de halve afstand… En daarom vertrok ik afgelopen zondag samen met privé chauffeur en tevens supporter en luisterend oor; Jan Strijker naar Nieuwkoop #ThanksagainJan 
Nu waren er mensen die zich zorgen maakten om duo #bettertogether.. Deze zorgen waren voor niets. Er is namelijk niets aan de hand tussen Mandy en mij, althans niets om jullie zorgen over te maken.. Mandy had zondag de Rietplasloop en behaalde een dikke, vette bronzen medaille op de 15 km. #Proudgirlfriend. Mijn lieve ouders waren ook niet in de gelegenheid om mee te gaan…  Een paar dagen voor het NK deelde ik dit met Jan, en op mijn woorden: "Dus dan ga ik alleen naar Nieuwkoop" Zei hij heel beslist... "Nee, hoor want dan ga ik met je mee"  Dankbaar en ook heel trots, en dat meen ik oprecht dat ik mensen als Jan om mij heen heb.... Jan is zo'n man die met mij lacht en met mij grient ... Ja, Jan jij bent een echte vriend!  

Raceday
De Nederlandse Kampioenschappen op de halve triathlon dus. It is raceday!! Eindelijk!!  Lets go met de flamingo.. 
Maar eerst nog even twee transitiezones indelen!! Twee!! Eentje voor de overgang van swim naar bike en de ander voor de overgang van bike naar run, deze laatste richt ik als eerste in: Schoenen, sokken, flesje water... 
Die van de swim-bike vraagt meer aandacht... maar als ook die is ingericht, maak ik mij gereed voor de strijd. 
Gelukkig is het zwemwater niet te warm en mag ik toch een wetsuit aan. En terwijl ik mij in mijn wetsuit worstel hoor ik: “Heeft iemand paracetamol?” “Ik heb wel ibuprofen in mijn tas” Roep ik. “Ga ik daar geen last van krijgen? Ik neem altijd paracetamol” Zegt de stem die de vraag stelde…  Ik denk: “Geen idee, als je m gewoon doorslikt niet... als je ‘m in je oog probeert te proppen kan dat wel problemen opleveren” Dat denk ik dus, ik zeg: hier aub, en succes ermee. 

Zwemmen 
Met nog 15 minuten tot zwemstart ga ik maar eens te water. Ik verwacht een warme golf aan water, maar het water is kouder dan gedacht. Na wat heen en weer gezwem.. Ga ik nog even langs de kant staan… Ik maak mijn brilletje nog eens schoon, en als ik op kijk staat er ineens een jongeman voor mijn gezicht. “Wil jij mijn zwemmuts over mijn hoofd trekken?” vraagt hij.. Ik kijk hem aan, en denk dat hij een grap maakt.. Maar als ik naar hem kijk, zie ik zijn handen trillen en trek ik met 1 beweging de badmuts over zijn hoofd.. Succes roep ik nog, maar hij is al weer weg… 
De mannen liggen klaar om van start te gaan, 5 minuten later mogen wij van start…. Ik zwem lekker, ik zit in een groepje, haal zelfs mannen in, die dus 5 minuten voor mij zijn gestart.. Maar helaas pindakaas, zwom ik gewoon zo lekker omdat ik gewoon te langzaam ging, zie ik als ik naar mijn fiets ren. 

Fietsen
Fietsen gaat als een speer....90 km is zo voorbij.... Ik drink onderweg twee bidons leeg en eet een reepje. Roep tegen de mensen die mij in de weg fietsen dat ze verdorie rechts moeten houden. En zo dender ik bijna de wisselzone in. Iets met te laat remmen voor t balkje… 

Hardlopen
De sokken worden aangetrokken alsmede de loopschoenen, (gekke) pet op de kop en gaan. *Dank u wel mevrouw dat u zo hard riep waar ik heen moest.. ik was anders zo het fietsparcours opgerend.  
Het rennende gevoel is goed. Ik ren mijn eigen race. En zo passeer ik als 6e dame de finishstreep in mijn leeftijdscategorie en 7e overall.  6 minuten sneller dan vorig jaar. Terwijl ik zo’n beetje 6 minuten langzamer zwom (jaja, het was dan ook een ander zwemrondje)…. Tja, Lubben.. dat houdt dus toch in dat ik meer moet gaan zwemmen! Maar heey, ik ben zelf erg tevreden! En zonder ruimte voor verbetering, valt er niets te verbeteren.. Ik weet waar ik aan kan werken! Voor alle uitslagen en tijden klik hier

Om de blog af te sluiten:
Wist je dat?
* Ik vorige week ook al 6e werd op het NK? Maar dan op de lange afstand NK Duathlon. #Hiephoi! 
*Ik nu al 2 maanden verkouden, stem en hoestproblemen heb? 
*Het geen allergie is? 
* Bloedonderzoek dat inmiddels heeft uitgewezen 
*Ik er zelf moedeloos van word
*Ik binnenkort oproep krijg van de KNO-arts?
*Papa inmiddels de bestralingen achter de rug heeft? 
*Zijn chemo woensdag 6/6 is begonnen? Eey? Een teken? ik werd 2x 6e
*Ik dan nu denk, wat is een verkoudheid? Nait soezen.. Gewoon doorgaan! 
 
Geniet van het mooie weer. 

Dikke knuffel 

​Janien 

Foto's by Jan Strijker :) 

0 Reacties
<<Vorige
Voorwaarts>>

    Janien Lubben

    Over mijn wedstrijden en mijn leven als sporter plus wat daarbij komt kijken :) 

    Archives

    September 2019
    Augustus 2019
    Juli 2019
    Juni 2019
    Mei 2019
    April 2019
    Januari 2019
    September 2018
    Augustus 2018
    Juli 2018
    Juni 2018
    April 2018
    Oktober 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    April 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015
    Juli 2015
    Juni 2015
    Mei 2015

    Categories

    Alles

    RSS-feed

Aangestuurd door Maak uw eigen unieke website met aanpasbare sjablonen.