Blog Posts

Challenge Mallorca The Lub #15 FPro

10/27/2019

The Lub
#15 FPro
Challenge Mallorca!
Wat vooraf ging aan deze prestatie:

Laatste keer zwemmen in het Aquarena bad. Het zwembad gaat namelijk sluiten. En ja, er is een mega mooi bad voor terug gekomen. Maar met deze zwem op zaterdagochtend neem ik wel afscheid van:

Op de fiets stappen en binnen 5 Minuten in het zwembad. (Het nieuwe bad opent namelijk op een andere locatie)
Het zwembad waar ik als kleine Lub ging "Familiezwemmen" op de zondagochtend
Het water waar ik met plezier in de golven zwom.
Het zwembad waarover mijn broertje zei: "Beker patat met mayo aan de rand. En de klauwen vol met saus." Die je dan vervolgens schoonmaakte in het water.
De plek waar ik mijn eerst echte (bij)baantje had
En ook het bad waar ik mijn eerste slagen als triatleet maakte.

Een zwembad met mooie herinneringen dus. Maar elk einde is de start van een nieuw begin. Maar voordat ik mijn eerste zwemtraining in het nieuwe Aquarena bad kan maken eerst nog naar Mallorca.

2.Inpakken van de koffers

In mijn vorige blog vertelde ik nog over de inpak stress, maar tipjes mijnerzijds:

Plan, pak, schrijf op wat er nog in de koffer moet.
Doe datgeen wat op papier staat ook daadwerkelijk in de koffer.
Stop de luchtpatronen niet in je fietskoffer. Die moest ik er namelijk uit halen op t vliegveld.

3. Routinewerk
Larissa en ik, inmiddels bij de incheckbalie, leggen alles keurig in de daarvoor bestemde bakjes. Riemen af. Electronica in de bakjes. “Jacke aus bitte” En terwijl ik het de beveiligingsmevrouw hoor zeggen, hoor ik tegelijk mijn leerlingen in mijn hoofd: “Mevrouw dat is geen jas, dat is een vest” (Elke docent kent deze zin!) Ik wil het ook zeggen, maar open mijn rits en leg ook mijn vest in de daarvoor bestemde bak. Poortje door en klaar?
Nee! Ik ben de uitverkorene van de dag en ik word getest op springstof. Puur toevalstreffer, maar ondertussen spring ik natuurlijk een gat in de lucht als alles goed is... ;-)

4. Fasten your seatbelts
We landen en ik zeg tegen Larissa, nou dat was een fijne vlucht. Ze kijkt mij aan met een blik die wil zeggen: maak je nu een grap? Maar ik meende t. Turbulentie? Niets van meegekregen...ik sliep namelijk zowaar de hele vlucht. (Volg je trainingsschema ;-))

5. Parcours verkenning
Na aankomst en incheck is het tijd om de fiets in elkaar te zetten en mag ik het parcours al fietsend gaan verkennen. Ook zwem ik in de zee. En denk meerdere malen: oef dit valt niet mee. Het loopparcours is ook geen vlak biljart laken... maar eey.. the magic Happens Outside your comfort zone.
6. Meeting Friends and Family
De trainingen worden korter, de eetmomenten langer. En laten we daar nu goed in zijn.. Lekker eten! En hoe mooi is het dat ik de 4e discipline van de Triathlon sport kan combineren met gezelligheid en liefde van liefdevolle mensen om mij heen? Zelfs op Mallorca!! Ik hou ervan!!

7. Relax, take it easy!
Alle huiswerk is gedaan. Ik lever mijn fiets in. Check de wisselzone. Tijd om te relaxen, drinken, eten, en te slapen...

8. Ontbijt
Ontbijt is voor mij, zeker op de wedstrijddag, altijd even een momentje van bezinning... het is een klein moment van stilte voor de storm. Een moment van dankbaarheid dat ik kan doen wat ik doe..
9. Spanning
Het is tijd om naar de wisselzone te gaan. Om daar nog eens mijn wedstrijd spullen te checken, mijn fiets te controleren en mijn bidons erop te zetten. Ik merk dat ik gespannen ben. Misschien zelfs meer gespannen dan anders. Maar gelukkig is Larissa er voor de spreekwoordelijke trap onder de kont, en komen er de meest motiverende woorden uit haar mond. De angst en de twijfels ik zet ze opzij...
10. Warming up
Ik ren en zwem mezelf warm. De zee is woest. En even dwalen mijn gedachten weer af naar het Aquarenabad. In mijn tijd als badjuf kon ik de golven nog uit doen. Vandaag niet... Maar eey: Let the Waves hit my feet and let my saddle be my seat...Zeg ik heel stoer, maar ondertussen kan ik wel een beetje huilen. En poep ik van angst bijna een regenboog in mijn trisuit...Maar ja: I wanna see the rainbow high in the sky, in plaats van in mijn trisuit. Dus eerst de golven bedwingen en dan die regenboog maar zien tijdens het klimmen op de fiets.
11. De race
One minute before the start
Het wordt stil... en ineens is daar het signaal: het is racetime!!! Ik probeer te lopen over het water.. duik onder de derde golf door en denk goed weg te zijn. Tot een grote golf mij pakt en terugwerpt naar de plek waar ik net nog stond. Ik lijk wel in een endless pool te zitten, maar eindelijk ben ook ik weg en maak ik de 1.9 km te zwemmen kilometers af. Op naar mijn sofa seat voor de komende 90 km....
Fietsen als een Malle op het eiland Malle, Mallorca dus. En ondanks dat het geen The Lub parcours is, voelen de hoogtemeters goed aan mijn beentjes. Na 90km mogen de loopschoenen aan, en is het gaan met die banaan!! Ik mag 4 rondes en kan daardoor 8x mijn fanclub zien! Heerlijk. Het geeft energie voor tien. In de laatste ronde versnel ik.. en na 21.1 km hardlopen kunnen de handen in de lucht.

The Lub
#15 FPro
Challenge Mallorca 70.3
Een ware Challenge
Hoge golven,
Veel hoogtemeters
Een mega leerschool
Stiekem had ik gehoopt op een hogere klassering, maar voor nu is dit goed... op naar beter. Want goed is niet goed als je beter kunt zijn. ;-)
En daarom wordt er inmiddels gewerkt en getraind voor de volgende en laatste triathlonwedstrijd van dit seizoen.
Immers: Von nichts kommt nichts

Liefs
Janien
a.k.a Lub, The Lub ;-)

1 Reactie

Een kijkje in het leven van de triatleet, die Janien heet (Part I)

10/12/2019

0 Reacties

Week 40
Het is zaterdagavond. Er ligt een intensieve trainingsweek achter mij, morgen wacht er nog een intensieve duurloop met een zwemtraining als toetje..
Mijn spullen liggen klaar voor deze training. Rest mij alleen nog FEIERABEND, een goed (schoonheids)slaapje en een goed ontbijt.

De loopschoenen gaan aan.
Mijn trainingsschema geeft naast de training ook nog een tip:
"Voor deze loop heb je begeleiding nodig, drinken, gel, enz. Dit is echt hard wijffie, gaan met die banaan”
Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Ik trek mijn bananensokken aan.
En de begeleiding? Die fietst gezellig met mij mee; Gewapend met drinken, gel, enz. Want, Larissa fiets met mij door heel de stad en zingt: “Als jij dat wilt dan doe ik dat. Ik ben hier op jouw zware run dag!”
Aan het einde van elk blok geeft Larissa mij de bidon met drinken aan. Na 2.5 blok vindt ze het tijd voor meer energie. Ze las ook mijn opdrachten en weet dus: De snelheid moet zo dadelijk verder omhoog.. “Von nichts kommt nichts”
Larissa graait in haar tas en pakt een gelletje. De gele.
Ik denk: "Lekker!" Maar zeg: "Nee, ik hoef niet"
Larissa: "Waarom niet"
Ik: "Niet nodig!I Ik ren nog echt lekker…."
Larissa: "Ja, maar je bent ook nog lang niet klaar en…Janien? Geef je lichaam nu energie.. En hou dat tempo dus hoog!"
Ik: “Ja, maar… Tijdens het rennen klaai ik daar zo mee en zit alles onder de pik! En ik hou niet van pikken…”
Ik hou gewoon niet van pikkerige vingers! Daarin ben ik echt een diva. In een wedstrijd kan ik dan nog een spons pakken, maar vandaag is het alleen Larissa en ik. Dus die spons kan ik wel vergeten

Larissa zwijgt. En terwijl ze verder fietst, rijkt ze mij een gelletje aan..
Ik slurp 'm leeg en ja hoor! Natuurlijk ook gelletje over mijn handen.

En ik hoor u denken:
GIET T DAN OOK IN JE MOND!
Ja, dat probeer ik ook. Maar, het gelletje dat ik heb is een soort flesje en dat giet niet makkelijk. Echter, is dit ook het gelletje dat ik gewoon lekker vind en voor mij werkt!
Dus tja.. Smaak en effectiviteit gaat voor gemak in dit geval.
En voor uw beeld, ik ren nog steeds hè!
En ook even ter info: Een gelletje is een energie/koolhydraten drankje.. geen haarverzorgings product. ;-)

Mijn tempo is nog steeds goed en ik lik maar eens aan mijn vingers, niet omdat ik bang ben dat er energie verloren gaat, wel omdat ik dus plakkerij op mijn vingers heb…
Larissa kijkt het aan en zonder een woord te zeggen, fietst ze door.
Ondertussen pakt ze uit haar tas een wit doekje.
Het witte doekje gaat triomfantelijk in de lucht als ware het een witte vlag van vrede, overgave en in mijn geval dus reinheid.
Het is namelijk een reinigingsdoekje!
Al rennend maak ik er blij mijn handen en vrolijke bakkes mee schoon. WAUW! Liefde is…

Piep piep PIEIEIEIEP
Mijn volgende blok gaat in.. en vol energie ren ik mijn laatste tempo’s tegemoet.
I FEEL LIKE FLYING!
Ow jongens wat is het fijn om triatleet te zijn! #Dankbaar
Met een lekkere zwemtraining zwem ik het weekend uit, en zie ik de maandag al aan de deur kloppen.
En dat terwijl ik nog helemaal niet klaar was met het weekend.

Week 41
Een nieuwe week start.
En dat is naast zwemmen, fietsen, rennen, oefeningen voor core en stabiliteit, fysio, masseur, werken, eten, drinken….
Ook stressen over stress voordat er stress is om over te stressen.. En dan heb ik het niet over de wedstrijd…dat komt nog wel.
Nee, ik het over: KOFFERS INPAKKEN!
En ja dat staat er bewust met grote letters.. Want zo gaat dat ook in mijn hoofd. Ik hoor steeds een stemmetje dat schreeuwt: "Heey Lub, je moet je koffers nog INPAKKEN!"
En dus doe ik waar ik goed in ben; Ik plan…

Plan een date voor mijn fiets bij Reinderswielersport.. Zodat die in topvorm mee kan op wedstrijd.
Plan een date met mijn broertje, zodat hij met mij mijn fiets kan inpakken in de koffer. En ja, ik kan dat ook heus zelf wel, maar eey.. FF broertje zusje moment! ;-) #gezellig

En ondertussen..
Leg ik van alles gewoon klaar:

Alles voor de wedstrijd. Van start tot finish. Incl. reepje, gelletje…. Gewoon alles! Als ik er zelf tussen zou gaan liggen zou ik mee kunnen doen aan de Tertris challenge
Kleding die meemoet: Wassen, soort van strijken, klaarleggen ook… En naarmate de dagen van vertrek dichterbij komen, bedenken: Trek ik dat toch nog een keer aan? Of blijft het op de stapel liggen? Dilemma’s ;-)

Tot zover alles prima, prima, prima en niets aan het handje.. Maar alle spullen die klaarliggen moeten ook nog in een koffer. En met de inhoud zit die koffer ook nog eens in een gewichtsklasse te koekeloeren.. Dus….
Na dat dus..
En dan de stress dat je iets vergeet!?!
Alsof ik naar Zwiftopia ga en ze daar geen winkels hebben ;-)

De dag van vertrek komt dichterbij. Mijn spullen liggen nog steeds klaar om in een koffer te gaan.
Of dat allemaal gelukt is?
Leest u in mijn volgende blog!
Waarschijnlijk vanaf Mallorca waar ik Challenge Mallorca ga doen, maar voor het zo ver is nog even de docerende triatleet uithangen en tussen alle trainingen en werken door de koffers dus inpakken ;-)

Andere leuke dingen deze week:

Sponsordeal met Spiro! Daarover binnenkort meer, maar tijdens Challenge Mallorca alvast op mijn trisuit! www.spiro.nl
Moxx samenwerking: Dinsdagavond een berichtje van de Moxx girls.. Die van de leuke shirts en truien. Of ik ergens even tijd had, want ze hadden iets leuks voor mij. EN OF ZE IETS LEUKS hadden. Ik kreeg namelijk hun BRAND NEW HOODIE! Waarom? Omdat we wederzijds fan van elkaar zijn. Bijzonder om te horen, vereerd om een samenwerking aan te gaan. Ook daarover later meer www.moxx.nu

Liefs,

Janien

0 Reacties

Kom uit het land van....

10/4/2019

1 Reactie

Kom uit het land van...
Challenge Almere en de grote mevrouw Y. van V.
Het land van op papier “windstil” maar alsnog wind tegen of wind mee!
Het land van de Europese Kampioenschappen op de hele
Waar je op vrijdag je fietst inlevert en ze je trisuit controleren
Waar je op de dagen voor de wedstrijd vooral koolhydraten eten mag
Want energie is wat je nodig hebt op de wedstrijddag!
De wedstrijd waar trisuits nooit uit de mode raken,
waar je dagen na de wedstrijd je spieren nog voelt “kraken”
De triatlon van strijden voor de kleuren rood, wit en blauw
De wedstrijd waar ik gewoon veel van hou.

Dit verslag gaat over Challenge Almere dus
Deze werd aan de finishlijn gevierd met een vette PR en een dikke kus
De wedstrijdochtend begon met een goed ontbijt en al kom ik uit het land met de meeste culturen per vierkante meter
Als wedstrijdvoeding zat ik lekker bolletjes met vruchtenhagel te eten.

Met een warming up maak ik mij klaar voor Challenge Almere 2019.
De wedstrijd die ook als NK en EK wordt gezien
Zwemmen in het Weerwater waarin Lub met haar zwemslagen dikke minuten winst scoort,
maar door de focus op een verkeerde boei een snelle zwemtijd toch nog wordt verstoort.
Ik fiets 180km door het land van windmolens, koeien, dijken en waterkennis
en je mag zelf bedenken hoe fijn dat fietsen is!

Kom uit het triatlonland waar op het loopparcours aanmoedigen voor iedereen is.
En elke ronde geef ik een high five aan mijn lief en pak ik een gel van Nathalie die ik geen 1x mis.
(Thanks Nathalie voor elke gel en hup hup!)
Het loopparcours waar ik in de eerste ronde een bel zag hangen voor de laatste ronde
maar ik in de laatste ronde misgreep omdat de bel te hoog hing voor deze blonde!

Met het ingaan van de laatste meter
realiseer ik mij dat ik mijn PR op de hele ruimschoots verbeter
En daar staat de grote mevrouw Y. van V. met een brede lach,
niet alleen omdat ze zich weer kampioen noemen mag
Maar ook omdat ze mijn trotse trainster is
en je mag zelf invullen hoe vet dat is!
Ze geeft mij haar pet: DE PET! Waar ze al zo veel wedstrijden mee won..
Hoe bijzonder? Hoe gaaf? Het zegt alles over onze, nu al, speciale band en in het geloof dat ik dit kon!
“Ga nu maar snel naar je wijffie” Hoor ik Yvonne zeggen!
"Want dat je familie en Larissa trots is hoef ik jou niet uit te leggen"
Liefdevol en blij word ik ontvangen.
Eigenlijk wil ik mijn lieverds uit dankbaarheid voor hun eeuwige steun allemaal een medaille omhangen.

Wat een dag,
ik sloot hem af met een PR, een dikke kus en een grote lach!
Want mensen ik heb mijn hart verpand
mijn hart verpand aan alles wat hoort bij de wereld van mijn triatlonland!

Liefs,

Janien =)

Challenge Almere over de hele:
9 uur en 50 minuten had ik nodig om 9e van Europa te worden en daarmee 5e van Nederland.

1 Reactie

Sie hat ja gesagt!

9/2/2019

1 Reactie

Weet u nog?
Triathlon Klazienaveen?
Dat ik moest plassen in een potje terwijl de doping mevrouw plasgeluiden nabootste door te kraan aan te zetten?
Dat ik moest trekken aan gekke labels?
Potjes moest vullen?
Ik er een potje van maakte?
Dat ik naast de grote mevrouw van Vlerken mocht plaatsnemen, die net als ik een dopingcontrole had
Ik schrijf trouwens grote mevrouw van Vlerken! Maar daarmee doel ik uiteraard op haar daden en resultaten, want mevrouw van Vlerken en ik schelen elkaar slechts 1 cm.*
Dat ik Mevrouw van Vlerken zag kijken? Haar voelde kijken?
En ondertussen dacht: “Ze zal vast niet denken zou ik met Janien Lubben op de foto mogen?” Ik daarentegen dacht dat wel.. en dus werd er een foto van ons beide geschoten!
Dat ze wel zei: “Goh jij hebt gewoon NOG kleinere voeten dan ik!! Dan moet jij het ook vast niet van het zwemmen hebben… EN laat je handen eens zien? Ja hoor.. Net van die kleine worste-pootjes als ik. WAT LEUK”

U heeft het weer voor de geest hè?
6 weken na die ontmoeting tijdens de dopingcontrole
Een plof op de deurmat.
Een positief bericht!
Niet van die dopingcontrole natuurlijk;
Doe dan wel gek als een deur, maar das puur aus wunder der Natur.
Wel van Yvonne van Vlerken!
Die week hadden we namelijk contact.
Eerst per mail.
Al snel per app.
Een telefonische afspraak werd gemaakt.
In al mijn eerlijkheid app ik dat ik het wel mega spannend vind om te gaan bellen. Appt ze terug: Ik ben gewoon Yvon die net als jou gek is op zwemmen, fietsen en rennen.

Het is maandag avond 5 augustus
Mijn telefoon gaat klokslag 19 uur over.
Mijn hart maakt een sprongetje..
“Met Yvon!”
We bellen.
We kletsen.
Bijna 1.5uur lang.
Het is duidelijk:
Yvonne en ik zijn een match.
De vraag of we gaan samenwerken hoeft niet eens gesteld te worden, de klik die we hebben zegt meer dan genoeg.
En dus:
Sie hat ja gesagt. Und ich auch! :-)
En daarmee:

I AM A TEAM SIRIUS MEMBER!
En Yvonne van Vlerken is mijn trainster!
Diezelfde avond staat de trainingsdag voor de dag erop al op Trainingspeaks. (=een online programma waar Yvonne haar schema’s voor mij op uitwerkt)

Inmiddels mag ik Mevrouw van Vlerken, Yvonne noemen.
Of zelfs Yvon.
Noemt ze zichzelf mijn triathlon mama of triathlon big sis!
Word ik soms zelfs lieverd of schat genoemd.
Krijg ik leuke spraak berichtjes.
Delen we filmpjes.
Maar maak ik vooral kennis met het principe: Von nichts kommt nichts! En hoe belangrijk RUST is!
En weten we dat we naast die worstenpootjes en kleine voetjes nog heel veel meer gemeen hebben!
Zelf zegt ze zelfs dat ik een kleine kopie van haar ben.
Niet alleen lichamelijk, maar ook in het koppie!
En dat ze mede daardoor dwars door mij heenkijkt.
Dat eerste is echt een bizar groot compliment.
Dat laatste klopt voor de volle 100%. Ik kan haar niets wijs maken. Ze weet precies wanneer ik eigenlijk liever langer en meer ga trainen.
En daardoor krijg ik op die momenten dat ik dat denk een bericht:
"Janientje Lubben! Je weet dat je dit weekend knetterhard en veel gaat trainen.. Dus beslist niet meer doen dan op het schema staat! OPLADEN en rusten! En dus vooral NIET extra gaan doen"
En dat doe ik dan ook maar niet, want zij weet het!

Liefs,
Janien

1 Reactie

Niet opgeven, wel overgeven

8/23/2019

2 Reacties

De Ironman van Hamburg
Ik heb nachten liggen wachten tot het komt
En ik hoef niet uit te leggen wat de Friezen altijd zeggen:
It giet oan, til de breek komt oan

En oan ging het!
Ontbijtje in de ochtend. Naja ergens net na middernacht.
Zonnebrand op het lijf
Richting wisselzone.
Altijd weer fijn om dan even samen met je fiets te zijn.
Check van alle spullen. Dubbelcheck van alle spullen.
Plassen.
Door de wisselzone gaat een zucht van opluchting; De watertemperatuur is precies goed om je wetsuit aan te mogen, echter geldt er voor de pro’s een andere maximale temperatuur en slaak ik ook een zucht. Alleen bij mij is het er eentje van teleurstelling. Ik mag namelijk mijn wetsuit NIET aan.
Hoewel teleurstelling? Ik wist heus wel dat ik mijn wetsuit voor Janien met de korte achternaam meenam die ochtend. Maar ja; je weet t maar nooit…

GET READY FOR IRONMAN HAMBURG
Een kus en een zoen
Tot aan de finishlijn!

06:32 uur
Los met z’n allen in 3,2,1 en ZWEM!
Ironman Hamburg is a GO GO GO!

3.8km zwemmen in de Alster
Mijn armen blijven malen. Mijn benen gaan veel te hard te keer
Maar eey… NON WETSUIT SWIM!

De fiets wacht.
Ik kom aangestormd en samen gaan we het fiets circuit op.
Maar fiets en ik worden vandaag niet echt samen een.
Ik wil wel, de fiets wil wel, maar mijn lijf?
Mijn lijf protesteert. Ik ben inmiddels misselijk als een aap, maar probeer te keer gaan als een beest.
Maar ondertussen is het in mijn lijf een feest, ik kan er echt niets meer aan doen:
Als overgeven vandaag een sport is, word ik kampioen!

De ruime 180 km zitten erop
De schoenen wachten.
Familie wacht.
Vrienden wachten.
Lief wacht.
De finishlijn wacht.

Run that Marathon!
De eerste kilometer gaat nog best oké.. de tweede ook nog wel... tot ik een verzorgingspost zie... Ik weet dat ik iets moet nemen... de finishlijn is nog ver!
Ik drink een beetje cola en wat water
en de kater komt enkele stappen later!

Ik denk: "Nee!" Mijn lijf zegt ja... en ja hoor dat was de cola weer!
Dat dus...
Met nog 22 km te gaan hoor ik mijn moeder roepen; “Klein stukje nog, doorgaan!”
Ik roep terug: “Klein stukje nog? Gewoon fucking 22 kilometer nog!!
Maar ach wat zijn 22 kilometers nog, als je al zo ver kwam?
Precies! Nog steeds 22kilometer. Maar met dit gaat wel lukken...
Hoewel ik mezelf ook wel afvraag: HOE DAN?
Maar dan zie ik jullie staan, en het enige wat ik dan kan is GAAN GAAN GAAN! Ik wil die knuffel en die zoen aan de finishlijn!
Ik krijg een high five van mijn lief.
Een GO GO GO van mijn lieve familie en dat geeft genoeg energie om die 22 km door te stampen, wandelen, worstelen, mopperen op mezelf en zo nu en dan ff te kotsten in een struik ;-) En dan mogen eindelijk de handen in de lucht.

De finishlijn!!
Ik ben binnen.
Lachend over de finish was altijd mijn hoofddoel.
Lachend over de finish is nog altijd mijn hoofddoel.
Dus tover ik een lach op mijn gezicht.
Compleet leeg gestreden..
Maar wat fijn om daar te worden binnengehaald door alleen maar trotse, lieve mensen!
Applaus voor jullie
Voor het brengen en halen
Voor het niet willen horen over dat ik vond dat ik faalde.
De finishmedaille kwam er mede door jullie en jou in het bijzonder. ♥️

10uur en 31 minuten AFZIEN!
Niet mijn dag!
Wel weer een:

“Janien you are an Ironman!”
Een finisher shirt!
Een finisher medaille en zelfs een huldiging!

Waar ik tijdens vorige Ironman wedstrijden wel eens dacht: “Nooit weer!”
Dacht ik nu aan de finishlijn:
“Ik ben volledig naar de kollere. Maar ik ga het vanaf nu helemaal anders doen. Op naar de hele van Almere!”

En over die andere weg? Daarover leest u snel meer!

Liefs,

Janien =)

2 Reacties

NK Triathlon Halve Afstand Klazienaveen

7/22/2019

0 Reacties

Nog twee weken tot Ironman Hamburg.
Zondag 14 juli 06.35 uur:
* Nog twee weken tot Ironman Hamburg.
*Nog 3uur en 25 minuten tot de start van het NK Triathlon in Klazienaveen over de halve afstand.

ITS RACEDAY!
Een knuffel en een zoen..
Ik haal eens diep adem en zie vanuit de bus die mij naar de start brengt dat het van Echtenskanaal er strak gestreken bij ligt, maar lang zal dat niet meer duren. Het is immers even voor 10-en en vandaag is het van Echtenskanaal een van de decor-onderdelen voor het Nederlands Kampioenschap Triathlon over de halve afstand.

Terwijl mijn hart steeds sneller gaat vermindert de bus zijn vaart.
Het startpunt voor het zwemmen is bereikt.
Ik stap uit, kijk om mij heen, maak praatjes en ondertussen hoor ik door de speakers Ruud de Haan:
**“…bij de mannen is het een sterk deelnemersveld, maar de vrouwen doen er nog een schepje bovenop. We mogen wel stellen dat dit het sterkste deelnemersveld is, sinds een jaar of 10!”*

ZWEMMEN
De klok slaat 10uur, maar dat hoort helemaal niemand.
Want de mannen worden weggeschoten en de malende armen door het zojuist nog strakgestreken water doorbreken de stilte…

Terwijl de stilte wederkeert en er een kippenhok aan vrouwen in het water ligt, hoor ik Ruud de Haan zeggen:
“Nog 1 minuut tot de start voor de dames voor het NK 2019 over de halve afstand”
En je weet hoe dat gaat met wachten.
Dat duurt en duurt…
Wacht maar eens een minuut op de wasmachine!
Zoiets duurt eeuwig.. maar nu niet.. Die minuut was om voordat ik er erg in had… Ineens hoor ik PANG… Ik klik mijn horloge aan en breng mezelf op gang…
Tijdens dat zwemmen gebeurt er van alles, vooral in mijn hoofd! Echter, na 1.9km zwemmen zit de marteltocht erop en kan de wetsuit uit..

FIETSEN!
4x een ronde van 23km.
Ik fiets en ik fiets, roep bij het ingaan van een bocht iets wat mama mij verboden heeft te roepen, maar ja het bekt zo lekker!
Ik fiets, ik drink, ik fiets, ik eet, ik fiets, geef een kleine billenkoek en een handkus, ik fiets en ik fiets… de wisselzone is daar.

Wissel:
Deze wissel gaat een stuk sneller dan de eerste wissel van de dag. Ik zwaai naar mijn fans.. Ja, lieverds dat was zwaaien… (Ik bedoel: Een bidon toegooien, handen omhoog 🤷🏼‍♀️, omdat ik niet wist waar ik heen moest… is toch zelfde als zwaaien ;-))

RENNEN:
Ook nu weer 4 rondjes. Het zijn lekkere rondjes, ik drink onderweg een bekertje cola bij de ene post, en bij de andere post een bekertje water… doe soort dansjes bij de mensen die zorgen voor muziek.. en zo volbreng ik de 4 rondjes . Voor het daadwerkelijke finishen geef ik nog snel een aai over de bol en passeer de finishmat met een grote lach!

Ik heb mijn tijd op de halve triathlon dik verbeterd. Ik word volgens de uitslagen 5e overall en 4e in mijn leeftijdsgroep. Ik weet waar ik aan moet werken, maar ik schep vooral vertrouwen over het algehele gevoel: OP NAAR HAMBURG!

DOPINGCONTROLE
Denk je alles gehad te hebben, moet het leukste nog komen. De dopingcontrole.

1. Oproep voor dopingcontrole
De eerste woorden die ik hoor, terwijl ik de finish overga zijn namelijk:
“Gefeliciteerd met je prestatie, en jij hebt dopingcontrole”*
De mevrouw van de mededeling is vanaf dat moment opgeleverd aan mij..
Ik kan wel zeggen dat ik opgeleverd aan haar ben… maar probeer mij maar eens te volgen na een wedstrijd.
IK BEN MIJ DAN VAAK TOCH EEN PARTIJTJE DRUK!
Zo ook in Klazienaveen.
En die arme mevrouw moest dus de hele tijd achter mij aan hollen, rennen en stilstaan.
Terwijl ze mij uitlegt dat ik vrijwel alles mag, behalve douchen zeg ik:
“Gelukkig ik wil namelijk dolgraag even stukje uitfietsen en hardlopen”

De schrik in haar ogen doet mijn besluiten snel aan te geven dat ik een grapje maak, maar dat ik wel graag mijn tas wil pakken en demonstreer haar ondertussen mijn kippenvel, die mijn woorden kracht moeten bijzetten.. Tas ophalen is prima, maar mijn tas staat een kilometer verderop. De tas halen we samen op en mevrouw Do Ping vindt het een goed idee dat vriendinlief ook aansluit.

2. Melden in het dopingcontrolestation
En dus lopen we als drie musketiers richting de daadwerkelijke dopingcontrole. Formulieren worden ingevuld. En dan is het al drinkend, wachten op de doping controle.
Ik neem plaats naast niemand minder dan Yvonne van Vlerken, en ik zie en voel haar kijken.
En ondertussen denk ik: Ze zal vast niet denken: “Mag ik met Janien Lubben op de foto! 😉”
Maar dan ineens zegt ze:
"Goh jij hebt gewoon NOG kleinere voeten dan ik!! Dan moet jij het ook vast niet van het zwemmen hebben… EN laat je handen eens zien? Ja hoor.. Net van die kleine worste-pootjes als ik heb.."
Ik zie het maar als een groot compliment!

3. Keuze opvangbeker
Yes! Ik moet plassen! Maar eerst moet ik van mevrouw Do Ping 2 mijn favoriete potje kiezen.
Kiezen?
"Ze zijn toch allemaal één pot nat?" Zeg ik voor de grap! Om er vervolgens achterna te zeggen: "Naja.. nu nog droog ;-)"

4. Plassen onder toezicht
Mevrouw Do Ping 2 en ik lopen naar het toilet.
Ze geeft mij nog wat instructies en als een echte pottenkijker houdt ze mijn plassen nauwlettend in de gaten.
Daar waar ik eerst bang was dat ik het potje niet vol zou krijgen, staak ik het plassen even en kijk ik mevrouw Do Ping 2 aan als een ree in twee koplampen en zeg: “Het potje is vol.. Maar ik ben nog niet klaar met plassen"

Mevrouw Doping moet eerst de kleur checken, alvorens ik mag doorplassen.
De kleur is goed.
Ik mag verder plassen in de wc.. Van opluchting lopen mijn ogen vol.
Het potje met mijn urine mag ik hermetisch afsluiten om er vervolgens trots mee over de gang te lopen… #Gênant!

5.Keuze van potjes
Mevrouw Do Ping 2 en ik nemen weer tegenover elkaar plaats. Larissa mag ook aansluiten.
* Mevrouw Do Ping: "Je ziet daar 4 doosjes staan. Kies een nummer en pak die doos…" (Ik probeer echt serieus te blijven.. dus laat een grap over dozen (nu nog) achterwege)
* IK: "U weet dat er twee dozen staan met hetzelfde nummer?
Mevrouw Do Ping, met grote verbazing in haar stem: "Twee dezelfde nummers?"*
**Ik:* *VOL OVERTUIGING**. “JAHAAAAA kijk maar”.* En vol trots noem ik het nummer op die zowel op de ene als op de andere box staan. Blijkt het om een EXP DATUM te gaan..Oftewel om de uiterste gebruiksdatum.
Iedereen in de ruimte lacht. Ik word dus gewoon uitgelachen hè!

We gaan verder…
Ik heb een doos gekozen.
We controleren nummers.
Mevrouw legt uit. Ik luister aandachtig, maar als mevrouw zelf een opmerking maakt over mijn favoriete potje is de toon gezet...
Ik zeg dat ik geen pot Nutella zag staan en dat mijn meest favoriete potje naast mij op de stoel zit....
Mevrouw Doping lacht en zegt dan:
Goed, je vindt in de box straks alsnog twee potjes. Al zal het geen Nutella zijn...
De potjes in de box zijn hermetisch afgesloten.
Met een plakstrip. Deze pak je in zijn geheel vast en dan begin je te trekken.
IK: Trekken?*
Mevrouw: JA trekken. ... En ze begint te lachen..*
Ik: U snapt dat ik daar niet zo goed in ben hè?*
Mevrouw: "Mijn god ik heb al vele dopingcontroles meegemaakt, maar er was nog nooit een zo leuk als deze…" En ze schatert ondertussen van het lachen. Sterker nog de mannelijke doping controleur haalt even geen nieuwe man op, hij wil, volgens eigen zeggen, het schouwspel nog graag even aanhoren!

6.Verdelen van de urine Ik trek ondertussen de labels eraf. Zie daarin inderdaad twee potjes met een deksel… Nu is het de bedoeling dat ik die twee potjes zelfstandig volschenk met mijn zojuist volgeplaste potje urine… De mevrouw ziet de paniek in mijn ogen als ik zeg:
Ik heb al moeite met het inschenken van water in een glas..
Mevrouw kijkt eens naar mij dan naar Larissa, en ook haar gezicht laat zien dat dit geen goed idee gaat zijn..
Mevrouw: Zal ik het voor je doen?* Ik: Mag dat?
Lachend schenkt mevrouw doping de beide beide potjes vol.. Ik kijk haar dankbaar aan en zeg:
Ik ben blij dat u het doet, ik had er hoogswaarschijnlijk een potje van gemaakt. 😉

0 Reacties

Heel Holland krabt

7/8/2019

1 Reactie

Alle lezers klaar?
Krabben maar!
Want jongens, en meisjes ook…
Die rups!
Met zijn haren.
Wilde haren met name!
Van snelweg tot bos,
overal waar je kwam liet de eikenprocessierups zijn wilde haren los.
De rups fluisterde dan misschien wel ontdaan:
"Loslaten is nodig
om sterker in het leven te staan"
Maar ondertussen zat ik wel met de jeuk!

Nu is het echt niet zo dat ik voor elk wissewasje naar de dokter ga, integendeel. Maar aangezien ik het idee had dat ook mijn keel in de brand stond. Stond ik toch eerst een half uur telefonisch in de wacht bij de dokter om vervolgens een uurtje later bij hem in zijn praktijk aan te mogen schuiven.
Testje zus, testje zo… De beste man keek nog eens op google (Ja joehoe, dat had ik zelf ook wel gedaan!)
En kwam met het advies:
“Probeer de eikenbomen eens te ontwijken!”
WAUW, goede tip! Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb!!!
En net als u dacht ik: “Hoe interpreteer ik dit?” Want ontwijken is best lastig als je bedenkt dat het met name om de haartjes gaan die door de wind overal zijn...
En dus deed ik als een lid van een IJslands rugbyteam mijn armen in de lucht en zei: "HOE-HOE- HOE? Hoe dan?🤷🏼‍♀️"

Hij keek mij aan en zei: “Ik zie eigenlijk ook helemaal geen rupsen!”

Ik keek hem aan en zei:
“Nee, ik zie hier ook geen eikenbomen met lintjes.
En die eikenboom nekt je gewoon, want dat is immers het huis van de rups.. en het zijn de haren die..
WACHT EVEN… Ik ben docent, maar nu even niet….. "

Ontwijken van de eikenbomen is als buitensporter natuurlijk niet echt easy peasy.
Al trainend zie ik immers eikenbomen met lintjes versierd door oneindig laagland gaan.
En de laatste tijd denk ik vaak, die rups die kan mij wat:
“Ik denk da'k dalijk even kieken gao in't buutenland,
De gruppe over, op naor Schöningsdorf ” ...
......en daar waar Daniel Lohues zijn fiets weer omdraait, fiets ik deur…..
En ik moet mij inhouden niet te gaan fluiten, zo fiets ik steeds meer Duitsland tegemoet.

… want al rennend en fietsend kan ik overal heen…
maar ergens in Duitsland wacht tegenwoordig een vrouw op mij alleen..
Ze heeft flessen vol water en flessen vol liefde (i.p.v. gin 😜)
En dus neem ik mijn triathlon spul mee en doe in voorbereiding op de Ironman ook daar mijn triatlon ding.

Maar die rups weet ook dat het in Duitsland goed toeven is, dus ook daar hangen bordjes met: ACHTUNG: Eichenprozessionsspinner.

Dus tja…
Dat ontwijken is niet te doen.
Hoewel..
De maand juni was er wel eentje van uitersten hoor.
Het ene weekend vallen de mussen van de hitte bij wijze van spreken dood van het dak. En het andere weekend denk je:
"Wat klopt daar nu tegen mijn buik?
Is dat diezelfde mus uit de dood herrezen opzoek naar vet(bollen!) ;-)"

In de maand juni scheen de zon.
Veel in overmate
Je kon het stralen aan de zon overlaten.
Maar zaterdag 8 juni was het de storm die straalde.
Trainer Marcel had o.a. een 250 km rit voor mij op de planning staan, niet in de auto. Wel op de fiets.. 250! als in tweehonderdvijftig kilometer! En dat stond precies gepland op de dag van regen, storm en nog net geen hagel, alleen op mijn plakje zelfgebakken bananenbrood. Zei ik plakje? (Lees, homp.)

En dus deed ik alle 250 km op de tacx trainer (en ontweek ik dus een hele hoop rupsen!)
Gekkenwerk hoor ik u denken?
Ja, dat is ook aardig gekkenwerk, maar om met die storm buiten te fietsen was ook gekkenwerk.
Daarbij is het trainen voor een Ironman sowieso wel aardig gekkenwerk!
Yes, ik geef het zelf toe.
Na een kleine 8 uur zaten alle kilometers erop en was ik even naar de t*ring! #zijweethet!

De maand juni dus.
Eentje van uitersten.
Het regende zonnestralen.
Het waaide rupsenharen
En ik maakte een hele hoop trainingsuren.
Hoeveel? Hoor ik u denken?
Geloof mij!
Het waren er veel.
Een heuleboele!
Maar ook nu geldt:
Don’t count the hours, make the hours count.
En ik maakte alle uren vol betekenis.

Ciao 🙋🏼‍♀️

1 Reactie

Dubbel winst in Triathlon Ter Apel!

6/21/2019

1 Reactie

Sporten is als een feestje
Hallo allemaal. Ja, ik ga even lekker in herhaling vallen.. Maar het is voor mij ook gewoon waarheid als een koe:
Sporten is als een feestje.
En ja, die slingers… die slingers moet je soms zelf ophangen. Maar soms worden ze ook gewoon voor je opgehangen, en krijg je er zelfs een polonaise en een taart bij.

Neem bijvoorbeeld zondag 2 juni: De triathlon van Ter Apel
Het is mijn bijzondere gezelschap aan aanmoedigende mensen die de polonaise vormen, en mijn zusje en zwager maken de taart. En dit keer niet letterlijk, maar figuurlijk (want ja, mijn zusje haar taarten zijn de beste.. durf wel te stellen dat ik daar vorig jaar ook een groot gedeelte van de triathlon van Klazienaveen mee/ op won).. maar dit keer stonden zusjelief en zwager zelf tussen de deelnemers! En wauw wat was ik trots!
Want allerliefste zusje van de wereld ik weet nog dat je zei;
“Leuk voor jou dat triatlon maar niets voor mij
Zwemmen, fietsen en rennen doe je niet voor de gein!
en ook al zijn er 100 zoals jij
ik hou het bij aanmoedigen en met elke finishssmile van jou ben ik blij!”
En blij was je echt elke keer! Maar die blijheid zag ik nu ook bij jou als triatleet: “Sport all the miles with all the smiles!”

D-day: Triathlon Ter Apel.
In de ochtend een rijk ontbijtje, dat heb ik wel verdiend!
Gisteren een lange duurrit op de fiets
en vanmiddag dus een triathlon over de Olympische Afstand.
Uitslover?
Nee!
Vrouw met een missie!

Blije WhatApp(s)!
De zon staat hoog aan de hemel
Ik krijg een bijzonder appje.. iets over een finishlijn en het maakt mij blij!
Ter Apel staart door de ruiten
Ze zegt kom je nu naar buiten, dus ik ga gelijk.
Wetsuit, helm, loopschoenen en iets te gakken.
Het is warm, maar dat maakt mij niet uit.
Dat maakt vandaag niets uit!

Eerst Roelinke aanmoedigen
Daar zwemt ze, daar fietst ze, daar rent ze!
En terwijl ik haar slag voor slag met eksterogen volg, zie ik dat ze geniet! Zoals het hoort. Ik was al een partijtje hard aan het stralen, maar Roelinke als er die dag ook een wedstrijd was tussen mij en de zon wie het hardste stralen kon? Dan denk ik dat ik glansrijk won!
Gefeliciteerd met jouw finish! #jeweetzelf! #trots!

Zwemmen...
Be like Roelinke!
Ja, beste mensen.. Ik ben dan misschien wel de oudste en inmiddels de meest ervaren in de triathlon van de 3 musketiers. Maar zusjelief was zondag in Ter Apel gewoon mede verantwoordelijk voor mijn relaxte swim
Want terwijl mijn gedachten tijdens het zwemmen weer eens een loopje met mij wilden nemen, was er een tegengedachte: Eey Janien.. je zusje zwom hier ook gewoon net he? En jij hebt paniek? Kom op trap onder je hol…. Dus be like Roelinke.. Relax! Omarm het water, en breng jezelf naar het volgende onderdeel…

Op de fiets…
Als 3e dame in het wedstrijdbelt storm ik uit het water.
De zon staat nog hoger aan de hemel
mijn wetsuit mag uit, en vanaf de zijlijn hoor ik: JANIEN VLAMMEN OP DIE FIETS!
En hij heeft gelijk.. Hij heeft gewoon gelijk.
Na 40 km lekker racen op mijn machine, stap ik als nummer 1 met een big smile van de fiets. Hoppakee! Mission completed ;-) Maar de finishlijn is pas over 10 km hardlopen.. dus hup hup die loopschoenen aan en gaan met de banaan!

Hardlopen!
Wat hou ik hier toch van!
4 rondjes, samen vormen ze de afsluitende 10km
Onderweg geniet ik van al het moois!
De drankposten, de liefdevolle aanmoedigingen..
Ik ben er bijna!
De handjes mogen in de lucht
WINST!

Dubbel winst!
En om met de woorden van mijn trainer, Marcel Gierman, te spreken: DUBBEL WINST!
Want ja.. mocht er in Ter Apel ook een wedstrijd zijn geweest tussen mij en de zon wie het hardste stralen kon? Dan weet ik eigenlijk wel zeker dat ik won.
En.....Zij weet het!

1 Reactie

NK Duathlon Long Distance Almere

5/24/2019

2 Reacties

Whatsapp donderdag 16 mei

Janien: Heeeeey Mars (Marcel Gierman a.k.a DE MOTIVATORT! )
Marcel: Eeeeey SJANIENUKUHHHHH (Janien Lubben a.k.a by Marcel as LUBje)
Janien: Thanks voor het nieuwe schema! LEKKER HOOR! Nog plan de campagne voor zaterdag? NK Run Bike Run!
Marcel: De dood of de gladiolen.
Janien: Gewoon rammen en volle bak dus?!
Marcel: Ja!
Janien: Niet echt mijn ding hè?!
Marcel: Vaak bej te bange..
Janien: Angst is maar voor even en spiet is voor altijd!
Marcel: JE WEET TOCH! En appt nog een foto van zijn P.A-er Tinus de Lab….

Wedstrijddag zaterdag 18 mei NK RUN BIKE RUN
READY TO GO, but first let us take a selfie.
Zaterdag 6 uur schiet ik, voor vertrek, nog een selfie van mijn mams en mij alvorens ik de knop START AND GO indruk!
Op naar Almere.
Almere die dit weekend in het teken staat van het NK Duathlon lange afstand..
In dit geval 10km hardlopen- 60km fietsen- en weer 10 km hardlopen.

Mijn moeder neemt een teug adem, en ik denk nu gaat ze vragen: Heb je je paspoort wel bij je? Je licentie? Je ditje? Je datje?
Maar nee, ze vraagt: Heb je wel oude sokken mee?

Janien: OUDE SOK? Oude sok met geld? Nee, zat al niets meer in! ;-) Thuis laten liggen dus.
Mama: NEEHEEE om naar zwemstart te lopen..
Janien: Mam,,, Tis duathlon he?!
Mama: Och ja kind is ook zo.. Het is nog vroeg!
Janien: Het is pas vroeg opstaan, als je te laat gaat slapen!
Mama: Jij bent scherp.
Janien: Scherp als een mes..
Mama: Mosterd in de fles!
Janien: Proest van het lachen en ziet onderwijl een proest van het lachen om het stuur vallen.. Wel een frisse proest, ik had immers net mijn tanden gepoetst.

Er zijn meerdere wegen die naar Almere leiden
iPhone: “Ga links om de weg te verlaten”. Ik kijk naar mijn handen, maak een L met mijn linkerhand.. Zie op de borden dat Almere rechtdoor is..
En LINKS?
Naar links is niet naar Almere…
Zullen ‘we’ maar doen dan? Mama kijkt nog eens naar links, en nog eens recht vooruit zich.. En zeggen beide: Ja joh, zal wel goed zijn toch?
We gaan links.. en ik denk: Ey ik ken het hier! Hier heb ik al eens gefietst.
En ja hoor.. ik rij gewoon over het parcours van Challenge Almere en ook het parcours van het NK Duathlon zo blijkt later…
We rijden mooi over de dijk.. Het water rustig kabbelend aan de linker kant.. “We zijn er bijna” had ingezet kunnen worden… Maar mama en ik willen nog terug en besparen de ramen van de auto door niet onze zoetgevooisde stemmen te laten zingen..

De bestemming bevindt zich links
We zijn er. Ik liet de auto voor de gelegenheid mooi wassen bij Adam autoservice. Blij dat ik dat deed, want de auto staat aan het parcours en gedurende alle 8 looprondjes geven we elkaar een shiny knipoog-ie.
Inschrijving. Plasje, ditje, datje..
De tijd die blijft wel tikken dus tijd voor een warming up. Maar waar is die Gierman toch? Vandaag staat duo spik en span weer eens samen aan de start. Alsof hij nog alle tijd van de wereld heeft, geeft Marcel mij een knuffel en vraagt: “Waar moet ik zijn voor de wisselzone.. “ Ik kijk op mijn horloge.. 15 minuten voor de start.. wacht ik loop wel mee. Kletsen wat bij.. en samen rennen we warming upje en kletsen verder:

Janien: Zin in?Vandaag mogen we eindelijk los
Marcel: JA MAN! Vul de bidons en check mijn rood-wit-blauwe-socks
Janien: Ja, lekker trainert. Tijd voor de start. Ga je mee, ey ey?
Marcel: Ja veel succes voor ons twee, ey, ey.
We geven elkaar een big hug, en zeg tegen Marcel: Ga jij eens snel meer vooraan staan.. En daar scheidden onze wegen. Voor even.. Want elke ronde als we elkaar zien, is er een klein teken van: MOI!

De speaker houdt nog een verhaaltje over het parcours, de regels, en ineens.. nog 30 sec dan gaan jullie van start.

PANG
Daar gaan we..
Zoveel snelheid heb ik nooit gezien.
Daar staan ze..
Mijn moeder, oom en tante schreeuwen nu al voor 10!
We starten dus met 10 km hardlopen. Na ronde 1 van de 4 lig ik 5e..
En dan ineens..
Wederom als grote verrassing en daar waar ik het niet verwacht:
Staat ze in alle pracht:
MIJN ZUSJE! HEUJ
* Roelinke: JAHAAAAAA JANIEN! KOM OP!
*Ik schreeuw zo mogelijk nog enthousiaster terug: JAAAAHAAA ROELINKE!!!! Wat leuk dat je er bent!
Het overige publiek is er volgens mij even stil van.. ! Ik kijk blijkbaar zo gelukkig, dat het het besmettelijk werkt. Want ik zie alle overige supporters ineens ook gelukzalig toekijken. Dat we elkaar lief hebben was in een fractie van een seconde gelijk voor iedereen weer eens zichtbaar.. En ik meende het publiek dan ook; OOOOOOH wat lief te horen zeggen.. Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dat niet echt heb gehoord.. Ik was wel rennen he?!

IK versnel mijn pas.. ronde 2, ronde 3, ronde 4.. Ik blijf lekker lopen.. OP naar de wisselzone, daar staat mijn fiets op mij te wachten. 6 rondjes mogen we.. 60 km lang! Ik heb wel eens gemakkelijker gefietst, maar eey als het ook makkelijk was? Precies, dan deed iedereen het wel… GAS OP DIE LOLLY! Na 1 rondje fietsen lig ik 3e in de wedstrijd. Ik reken ff en denk, nu gas blijven geven,, nog 5 rondes om je voorsprong op nummer 4 (die een snelle loopster bleek) te vergroten.. Ik dacht ook dat ik uitliep.. maar in de wisselzone staat ze al weer naast mij.. Ik wilde bijna zeggen: Zeg? Heb jij wel 6 rondjes gefietst? Maar ik houd mij stil en ging rennen! Ik heb immers mijn loopschoenen al aan en zij moet haar fiets nog ophangen.. Lekker puh! "Doe er maar lekker lang over denk ik,.. ik ga weer rennen! Joeh"
De dood of de gladiolen!
Ik ren super easy. Ik ren lekker… maar helaas pindakaas word ik toch nog voorbij gegaan! Precies door die meid die in de wisselzone naast mij stond.
Uitslag:
4e overall, 3e in mijn leeftijdsgroep van Nederland op de NK Duathlon lange afstand.

Na de finish geven Marcel en ik elkaar weer een knuffel.

Marcel: LUB-JE
Janien: GIERMAN

HUG!

Marcel: Ging ie lekke?

EN net nadat ik wil zeggen dat ik baal dat ik het voor mijn gevoel heb laten liggen bij het fietsen zegt Marcel:

Kijk naar het positieve! We streven wel naar het beste, nummer 1 is onze wens.. Maar stiekem was vandaag nummer 4 gewoon het leukste mens (Marcel werd 4e in zijn leeftijdsklasse) Ach en zo is het maar net!

De zon die scheen, de lucht was blauw en ik weet dat ik echt van sporten houd! En nummer 4 van Nederland overall en 3e in mijn leeftijdscategorie is natuurlijk gewoon super vet!

Liefs,

Janien

2 Reacties