Blog Posts

Onderuit in Onderdendam

9/14/2017

2 Reacties

Onderdendam, bovenin Groningen was afgelopen zaterdag het decor voor de kwart triathlon.
Het water viel de hele ochtend al niet eens meer met druppels, maar met bakken tegelijk uit de donkere hemel…

Eenmaal in Onderdendam was het weerbeeld niet veel anders, ook daar regende het.. Maar, lag het nu aan mij, of waren de druppels hier minder groot van omvang?

De inschrijving is een feit, ik word gewaarschuwd voor de gladde bruggen en word er later nog eens op gewezen als ik mijn trisuit het inschrijfgebouw verlaat… Alsof de mensen aldaar een vooruitziende blik hadden..

Om 13 uur klinkt er een schot, een teken dat ik mijn borstcrawl in mag zetten.. Na 1km zet ik mijn voeten weer aan wal, en doe dit met een big smile.. Huppatee de fiets op.

Terwijl mijn horloge nog zoekt naar GPS, zoek ik naar de twee dames die voor mij het water uitkwamen… Alles gaat prima, onderweg klim ik op van 3e naar de 2e plaats.. en blijf ik jagen op nummer 1 van de wedstrijd.. Alleen is ze in de verste verte niet te zien…. Ik blijf gang houden en verminder keurig vaart als ik weer een rondje voltooid heb en de twee gladde bruggen passeer..De vrijwilligers manen namelijk alle atleten tot kalmte, en roepen: „Pas op gladde brug!”

In de eerste ronde gaat dit prima! In de tweede ronde echter glij ik na het passeren van de brug onderuit. Ik hou het netjes en herhaal een aantal keer het woord KT.. Mijn judo verleden biedt ook nu weer eens redding, want zo snel als ik tegen de vlakte ging, zo snel sta ik ook weer op.
Ippon tegen, maar in tegenstelling tot een judowedstrijd, gaat de strijd op plek 1 nu gewoon door.

Ik pak mijn fiets, draai eens aan de wielen en zie dat mijn fiets in goede conditie is, ik vraag in hoeveelste positie ik lig, groet de mensen en ga huppatee voor de tweede keer in deze wedstrijd de fiets op!

De schrik zit even in het lijf. Ik kijk voorzichtig naar mijn bebloede lijf en ik ga vierkant door de bochten, maar al snel is dit weg en ga ik weer met mooie snelheden over de wegen die mij terugbrengen naar Onderdendam.. Ronde 3 is gedaan, op naar ronde 4! „Pas op gladde bruggen” hoor ik de vrijwilligers nu voor de 3e keer zeggen, en ze zetten hun woorden kracht bij met zwaaiende armgebaren… Ik begin te lachen en roep: "En niet alleen de bruggen." Nu blijf ik zitten op het zadel.. Ik voltooi ronde 4 en mag op zoek naar mijn loopschoenen.

In de wisselzone, kan ik mijn plekje niet terugvinden… "HUH? Waar zijn mijn schoenen?” Aaah daar.. (In Onderdendam, was de wisselzonde dit keer niet op nummer.. vandaar!)
Om de strijd om plek 1 en 2 spannend te houden besluit ik om eerst nog mijn sokken aan te doen, voordat ik ga rennen..

2 rondes te gaan.
Op het loopparcours zie ik vooral veel koeien, maar niet de leidende dame… Hmm na winst vorig jaar, wil ik eigenlijk mijn titel prolongeren..* Op het langgestrekte loopparcours meen ik in de verte een dame te herkennen en ik zie duidelijk dat ik inloop.. Zal dat de leidende dame zijn? Maar zodra ik haar passeer zie ik dat ze meedoet als trio.. Nog steeds tweede dame dus..
Met het verschijnen van de zon, zie ik ook de eerste dame voor mij lopen.. HOPPA! Ik zit nog maar in de eerste loopronde, maar ik zie haar steeds dichterbij komen.. Ik moet haar bij de eerste doorkomst nog voor mij laten, maar daarna haal ik haar in.

Hiermee pak ik de leidende positie, die ik niet meer los laat. Blij dat ik de wedstrijd ondanks valpartij toch heb kunnen volrooien en winst heelt de wonden toch?!

Xx

Janien

P.S Als ik iets heb geleerd het afgelopen jaar is het wel om te luisteren naar het lijf. Winst heelt dan wel de wonden, mijn elleboog is te pijnlijk om op een tijdritstuur te laten rusten. Mede daarom heb ik de halve triathlon van aankomend weekend (moeten) laten schieten. Jammer! Erg jammer.. Maar ondertussen krijgen de toekomstplannen steeds meer vormen.. Keep you posted about that! It’s gonna be great! :)

2 Reacties

4 days, 1 race: IRONMAN 140.6 MAASTRICHT!

8/12/2017

2 Reacties

Dag 1. Vrijdag (Arrive and Explore)
Lets go Maastricht.. Maar eerst nog inchecken op de Cauberg waar wij tot maandag een huisje hebben omgedoopt tot huize SuperLubben! Mijn fiets wordt als pronkstuk in de woonkamer gezet, de deuren gaan goed op slot en wij rijden richting IRONMAN village. Registreren, inchecken, sfeerproeven en nog even een terrasje in Maastricht city! In de avond een lasagne en voor we het weten liggen we in bed waar we de slaap maar moeilijk te pakken kunnen krijgen

Dag 2. Zaterdag. (Opladen)
De dag van het opladen, ontbijtje, racetasjes klaarmaken (met in de looptas mijn
sokken, want de dames staan immers in de finale en dan zou ik in het oranje gaan hardlopen, de fiets voorzien van de Ironmanstickers, een easy jog, eten, filmpje kijken, spullen inleveren* en wederom een allerfijnste lasagne eten in de city waar het morgen allemaal gaat gebeuren. Langzaam maar zeker komt er een lichte spanning, maar ik ben nog steeds verassend relaxed! Voor het slapen gaan word ik nog voorzien van een tijdelijke tattoo. #137 it is!
Spullen inleveren? Op zaterdag worden door mij alle benodigdheden voor raceday afgeleverd op de wisselzone. Dit is verplicht, maar geeft ook wel een zekere mate van rust op de ochtend van raceday.

Dag 3. Zondag. RACEDAY IT IS!
3.45 uur It’s time for breakfast! Wat al zo vroeg? Yep… dan heeft het ontbijt nog mooi de tijd om te zakken, immers vanaf 7.15 uur is mijn start al.
5.00 uur. Tijd om te gaan. Mandy brengt mij richting de wisselzone, waar dus al mijn benodigden op mij hangen te wachten. Als eerste controleer ik mijn fiets, die duidelijk een regenbui over zich heen heeft gehad. Gelukkig had ik mijn ketting afgeschermd met een plastic zak. Liefdevol droog ik mijn fiets af, smeer ik mijn ketting nog een keer in (Ja, deze meid is op alles voorbereid en had zelfs een mini verpakking kettingwax mee!)
De rode zak met schoenen en blauwe zak met fietsspullen hangen ook nog steeds bij nummer 137.
TIJD om de wisselzone te verlaten.
Iets voor 7 wordt het volkslied afgespeeld, wanneer de pro’s om 7 uur worden weggeschoten is het nu mijn beurt om mij gereed te maken voor de zwemstart van mijn raceday. Een knuffel en een kus, veel gelukswensen.. I AM READY!

3.8km swim.
Met een duik ga ik te water, het water voelt warmer dan ik dacht.. Ondanks dat ik heerlijk zwem, baal ik dat ik niet echt aansluiting vind in een groepje.. Als ik uit het water kom zie ik tot mijn grote schrik dat ik langzamer gezwommen heb dan vorig jaar. Best gek, want de laatste tijd zwem ik juist sneller.. Dat ik in een goede flow zit bewijst mijn hoofd wat ik denk: BOEIEN! In Pula zwom ik ook een waardeloze tijd, maar liep ik uiteindelijk een dijk van een wedstrijd.

T1
In de wisselzone, transformeer ik mijzelf van een Freewilly in Calimero (Klein meisje, grote witte fietshelm) In mijn ooghoeken zie ik gewoon een prof de wisseltent inkomen… Dat geeft even extra moraal.

Bike 180.2km.
Oke, oke, het fietsparcours met zijn vele stijle heuvels is mij dan misschien niet helemaal op het lijf geschreven, maar lekker ga ik wel. Ik ben bezig met een lekkere inhaalslag. Ik zit in een flow, ik trap en ga.. Plots hoor ik een stem achter mij; "1-3-7" roept ze. Ik schrik van de stem en met grote verbaasde ogen kijk ik op.. Dan zie ik een motorrijder naast mij rijden.. De vrouw achterop showt mij een blauwe kaart… 5 minuten tijdstraf! „Maar er fietst niemand voor mij!” Sputter ik nog tegen… Wat ik precies fout heb gedaan weet ik officieel nog steeds niet. Wel zie ik in de verte de penalty box al staan, waar ik mijn straf moet uitzitten. In een sprint fiets ik ernaar toe. Ik schreeuw mijn nummer en als de handtekening van mij gezet is, gaat de 5 minuten in. 5 minuten waarin niets mag, zelfs het rechttrekken van de trisuit mag officieel niet. Op mijn horloge zie ik mijn gemiddelde zakken… Ik probeer te ontspannen en te relaxen en mezelf op te laden voor de rest van de dag.
WIEHOE IK MAG WEER!
In mijn hoofd zet ik een goede finishtijd uit mijn hoofd.. Ik bedoel, bijna 5 minuten langzamer gezwommen en 5 minuten staan nietsen in de penaltybox… Doel wordt: Finishen! En ondertussen probeer ik mijn gemiddelde fietssnelheid weer omhoog te krijgen. Wat best aardig lukt :) Ik zie mijn ouders en ik kan het niet nalaten even te roepen wat er gebeurd is, hetzelfde schreeuw ik ook ook nog naar Mandy.
In de tweede fietsronde tovert mijn zusje een grote glimlach op mijn gezicht. Ik weet niet beter dat ze thuis zit, maar ineens hoor ik haar roepen: "KOM OP JANIEN!!!!!” Ik hoef niet op te kijken om te weten dat dat mijn zusje is! Er komt zo’n grote big smile op mijn gezicht dat ik mijn helm bijna voel knellen. De gevreesde Hallembaye wordt nog een keer bedwongen en de te maken fietskilometers slinken… In Maastricht zie ik Mandy nog een keer: "LOVE YOU!" Schreeuw ik haar toe!
*Ik heb het reglement er even bijgepakt. Blauwe kaart is voor stayeren WAT IK DUS ECHT NIET DEED! En voor het passeren van een voorganger in een tijdsbestek van langer dan 25 seconden.. En dat laatste kan ik best wel eens gedaan hebben… In mijn geval niet om voordeel te hebben, wel omdat ik niet sneller kon inhalen… Balen, maar het is niet anders.

T2
Terug in de wisselzone.. Ik hang mijn fiets op en spoed mij naar mijn looptasje.. Daar zie ik mijn ouders voor het hek staan.. „JA, JA HIER BEN IK!” Schreeuw ik en ondertussen voorzie ik mijn voeten van sokken en schoenen en mijn hoofd van een petje… TIME TO RUN!

Run 42.2km!
Wauw, wat gaat dat lopen lekker! Dit had ik echt, maar dan ook ECHT niet verwacht.. Ik weet wel dat ik niet te vroeg mag juichen, de finishlijn is nog ver.. Maar een goed begin is het halve werk.. Als ik een halve ronde gehad heb, zeg ik tegen mijzelf: "Nog maar 3.5 ronde Lubje…" (Ja, in een Ironman begin je tegen jezelf te praten...) De Sint Pietersberg wordt ook lekker opgerend… Het lopen blijft verassend goed en lekker gaan. Ondertussen word ik toegeschreeuwd door familie, vrienden, wildvreemden en mijn eigen IronMandy… NUMMER 2 schreeuwt ze.. In vol ongeloof roep ik terug… Nee, dat kan niet! Maar als ook mijn zusje en tante het schreeuwen, begin ik er stiekem toch in te geloven dat ik in 2e positie lig. De 4 rondes vliegen voorbij… De laatste 200m op de RED CARPET gaan in…. Ik versnel mijn pas.
JANIEN, YOU ARE AN IRONMAN!
Ow yeah I did it again.. Snel draai ik mij om: 10:26:25 zie ik achter mijn naam staan! WAT? Dan ben ik gewoon 17 minuten sneller dan vorig jaar. En net als vorig jaar ben ik 2e geworden. Overall sta ik zelfs 9e.. Ik had stiekem gehoopt mijn prestatie van vorig jaar te evenaren, dat ik het dan qua tijd en overall positie zelfs verbeter… Dat had ik zeker niet verwacht. Na alle minder fijne loopjes het afgelopen jaar, was het vandaag mijn allerlekkerste loop! Precies op het juiste moment! :) IK BEN ZO BLIJ!

Mijn blijdschap wil ik zo snel mogelijk delen met de mensen die ik liefheb, die mij liefhebben…
Als ik de finish area uitloop zie ik Mandy staan! Ik versnel mijn looppas en pak haar vast! „Ik ben zo ongelooflijk trots op jou, je hebt het zo goed gedaan!” hoor ik haar met de meest trotse stem zeggen. Mijn ouders staan ook al klaar om mij vast te pakken! Niet veel later zie ik nog meer familie, vrienden… de telefoon staat roodgloeiend… Allemaal hebben ze dezelfde boodschap: ZE ZIJN TROTS!
En ik? Ik ben trots op jullie. Trots dat jullie er altijd voor mij zijn. Mijn medaille is ook een beetje voor jullie.
(Net als die ode die ik onlangs schreef!)

Day 4 Ceremony day
Op maandag mag ik nog een gave bokaal halen, vanwege mijn 2e plek in de agegroup.
Met trots bestorm ik het podium. I DID IT!

Nu tijd om te herstellen. Trainen voor de halve Ironman van Pula op 17 september.
En ondertussen al druk aan het dromen van de doelen in het nieuwe jaar

.I AM AN IRONMAN!!! YEAH

Liefs,Janien

Ps
Net als vorig jaar had ik recht op een WK ticket.. Net als vorig jaar heb ik die niet aangenomen. Laat ik voorop stellen dat ik het echt een hele eer vind dat ik mijzelf geplaatst heb. Daar ben ik oprecht onwijs trots op. Echt! Echter, plaatsen voor het WK Ironman houdt ook in dat je alles zelf moet betalen. Van startbewijs tot overnachting tot vliegtickets. Je hoeft geen economie te hebben gestudeerd om te weten dat dit echt een hap geld is. Vind ik het dat geld nu al waard? Of wil ik eerst meer ervaring opdoen? Beter worden? JA! Ja, dat wil ik. Volgend jaar wil ik ook weer een mooi programma afwerken. En is het mij dan waard om alles in één Ironman te steken? Of spreid ik mijn Ironman kansen? Ook voor nu vind ik dit het beste besluit.

2 Reacties

Zwemmen, fietsen, rennen en GENIETEN!

7/20/2017

0 Reacties

Gij zult zwemmen, fietsen, rennen om een triathlon te voltooien. Maar vergeet ook zeker niet te genieten. En dat genieten? Dat vergat ik afgelopen zondag tijdens mijn zeer geliefde triathlon in Klazienaveen.

Triathlon Klazienaveen door mij zeer geliefd, omdat het aan de basis staat van mijn Triathlon carrière De reden dat ik met Triathlon begonnen ben, is o.a. door de Triathlon van Klazienaveen.
Zo'n 5 jaar geleden stond ik aan de kant, mijn broertje aan te moedigen. Toen ik hem het water uit zag komen, riep ik (glimmend van trots op dat broertje van mij) het aller hardst: "Als ik ooit mee wil doen aan een triathlon, houd mij dan tegen, want kijk toch hoe ze uit het water komen!" Ik ben dus zeer standvast in wat ik hard roep, want een jaar later won ik diezelfde triathlon op de olympische afstand, het jaar erop werd ik tweede. En vorig jaar won ik wederom de Olympische Afstand. En dit jaar? Dit jaar was het tijd voor de halve triathlon.

De halve triathlon en ik..
We liggen elkaar wel. Dat zwemmen begin ik steeds minder erg te vinden.. Oke, oke die 1.9km is en blijft een tering eind.
Die 1.9 km krijgt echt betekenis als je in de bus naar de startplek wordt gebracht. Dan zie je pas echt hoe ver 1.9km is. Al zittende in de bus zie ik 1.9km lang een donker kleurend kanaal traag door oneindig Klazienaveen gaan. De bus vermindert vaart, het is tijd om uit te stappen.. Eerst de mannen, 10 minuten later de vrouwen..

RACEDAY is on..
Ik vertrek, en zwem en zwem en zwem... als ik er bijna ben haal ik zelfs nog een aantal mannen in, bij het uitstappen van het kanaal zie ik er onherkenbaar uit met een baard van modder.. maar op mijn horloge herken ik gelijk mijn eigen mooie zwemtijd.. Well done Lubben.. En vanaf dat moment ging het eigenlijk al mis.. Ik geniet niet meer, ik lach niet meer... Ik ging alleen maar vechten tegen mezelf.. moest steeds harder en harder van mijzelf! Op de fiets ging dit prima.. Met grote snelheden vrat ik in de stenen uit de straat. Oog voor publiek had ik nauwelijks.. Ik voelde de wind in mijn rug of tegen mijn snufferd... maar hard trappen zou ik.. en deed ik.. Ruim 90 km lang...

Tweede in de race
Als ik de wisselzone weer in kom, zie ik wat ik al gehoord wat.. Ik lig tweede in de race! En nu gaat het echt mis. Ik denk niet: "WAUW, wat goed" Maar denk alleen maar negatief. Zie mijzelf prutsen met mijn schoenen, en wil alleen maar snel, sneller, snelst.. Prima eigenschap, maar het werkte zondag tegen mij.
Tijdens het hardlopen zie ik mijzelf worstelen en vechten tegen mijn eigen gedachten. De eerste kilometer gaat het nog prima.. maar dan moet ik 20km lang de tol betalen voor hetgeen ik verzaak te doen, namelijk: GENIETEN!
Genieten is immers het sleutelwoord! In plaats van genieten, ben ik mijzelf aan het wijs maken dat het niet gaat.....
Zo snel als ik iedereen eerder die dag nog inhaal op de fiets, zo snel word ik nu ingehaald met het lopen.. Het lijkt wel of ik stilsta...
Sterker nog, ik moet zelfs heel even stilstaan..
Alles staat mij tegen!
Ik wil niet meer
Ik wil zelfs stoppen.. (HUH? Waar is Janien?)

Stoppen doe ik echter pas aan de finishlijn.. Zoals het hoort. Uiteindelijk word ik 5e overall... 3e in mijn agegroup en 2e op het Noord Nederlands Kampioenschap.

Not bad at all.. Er had echter meer ingezeten! Als ik meer had genoten en op bepaalde dingen beter had gelet. Ook had ik graag een beter gevoel overgehouden aan de complete race.. Ik heb echter weer een wijze les geleerd: Genieten! Van het zwemmen, fietsen, rennen, het drinken, het eten en zeker het publiek!

Nog een hele kleine 2.5 week tot Ironman Maasricht!

Daar maximaal genieten van de hele triathlon!

Iedereen enorm bedankt voor de support! Ook al had ik er zondag weinig oog voor het zorgde er wel voor dat ik bleef gaan!
En organisatie triathlon Klazienaveen, jullie hadden er weer een pracht evenement staan! Trots dat ik mee mocht doen.

Liefs,

Janien

0 Reacties

Een ode aan de partner (en supporters) van de triatleet,

7/10/2017

1 Reactie

Het triathlonseizoen is in volle gang. En diegene die dan het meest in het middelpunt van de belangstelling staat is de triatleet. Echter, the force behind the force is toch vaak de partner van de triatleet.
Die staat tijdens zo’n wedstrijddag de hele dag in spanning, terwijl, wij (triatleten) lekker ons ding aan het doen zijn.
Ze proberen ons zo goed mogelijk te volgen:
"Is ze al gestart? Is ze al uit het water? Zit ze al op de fiets? Waar fietst ze nu? En nu? EN NU? Help! Kan ik ergens mijn telefoon opladen? Ja, ze is aan het rennen? Waar rent ze nu? En nu? KOM OP JANIEN!”

En maar wachten, en wachten.. en wachten tot ik weer voorbij kom. En tijdens het wachten de site van de Ironman refreshen en refreshen in de hoop dat er weer een update is geplaatst van waar ik lig in de wedstrijd. Zonder dat wij, triatleten, het weten bezorgen wij de partner een hartverzakking, omdat de website van de Ironman geen update geeft en het lijkt dat we stilstaan…. In de gedachten van de partner en de andere supporters liggen we op zijn minst dood te gaan in een greppel!

Op de foto’s van de wedstrijddag zie ik mijzelf terug. In wetsuit voor de start. Zie ik een foto van mijzelf met een gefocust gezicht uit het water komen. Zie ik mijzelf fietsen, hardlopen, finishen… De supporters en partner van de triatleet staan veel te weinig in de spotlights.. Daarom deze ode.

Want de foto’s laten niet zien dat een vader/moeder in de stromende regen meefietst als ik, de triatleet, weer een duurloop van 2 uurtjes wil maken. Ze showen niet de spanning van de wedstrijddag waar de partner en supporters een hele dag inzitten.

Er zijn geen foto’s die laten zien dat wij triatleten uren en uren van huis zijn. Nu hebben wij, in huize Super Lubben, het geluk dat we een aantal van die trainingsuren samen kunnen doen, maar dan alsnog ben ik door het trainen veel van huis, en dan werk ik uiteraard ook nog ;)

Er zijn geen foto's van de vaatwasser vol met bidons of een wasmachine die overuren draait. Geen foto van alle wasgoed die nu, door mijn lieftallige partner, opgehangen moet worden, omdat de droger het (hoogstwaarschijnlijk door al mijn sportkleding en handdoeken) heeft begeven.

De foto’s laten ook niet zien dat niet alleen de triatleet wordt gewekt door de wekker voor een Early bird trainingssessie, maar dat diezelfde wekker ook de partner uit het schoonheidsslaapje laat ontwaken. Al is t maar voor even. Ze laten niet zien dat wij triatleten niet altijd mee kunnen op een feestje en we de partner alleen moeten laten gaan… In onze ogen kan dat best” Jij kunt toch gewoon gaan?" Maar stiekem snappen wij ook wel dat het voor de partner echt niet leuk is om alleen zonder ons op dat feestje te staan.

Ze laten niet zien hoe erg de laatste week voor een Ironman is. Dan mogen we ineens niet zo veel trainen, en hebben we tijd om na te denken, en nog meer tijd om te zeuren en klagen over alles!: "Heb ik wel genoeg getraind? Kan ik het wel? Kom ik die berg wel op? Ben ik dik? Ja, hè? Ik ben gegroeid!" Degene die dit steeds weer en weer aan moet horen is? Juist: De triathlon partner.

De foto's laten niet zien dat de partner keer op keer vol liefde een peptalk geeft, na een slechte training, na een chagrijnige bui, er eigenlijk altijd voor ons is.
Dat de partner veel meer is dan een partner.. Als het mij bijvoorbeeld niet lukt om mijn polar te synchroniseren, pakt ze het mij heel rustig af.. en niet veel later wordt mijn training gesynchroniseerd… Zij zijn degene die onze dromen, wanen en tranen kennen achter de big smile op de finishlijn.

De supporters en met name de partner zijn veel meer dan alle woorden in een ode kunnen zeggen! Jullie zijn mijn power in mijn trainingen en wedstrijden.. En die power draag ik altijd met mij mee. Mede door jullie worden de zware trainingen makkelijk en heb ik die big smile over de finishlijn!

Bedankt!

Liefs,

Janien

1 Reactie

"Ze hebben 'm al hoor!”

7/5/2017

1 Reactie

Donderdag 29 juni.
It’s just me, myself, the rain and I! Als ik er 10km op heb zitten voer ik het tempo op. Het te nemen pad wordt steiler, mijn tempo gaat omlaag, mijn passen worden kleiner, en er lijkt zich een klein hijgend paard in mij te verschuilen. Ik worstel en kom boven! Dit herhaal ik 3x en ren weer richting huis.
"Ze hebben hem al hoor” Hoor ik als ik een tweetal werklui wil passeren.
Ik begin te lachen en roep ze lachend na: „Ja, maar ze hebben mij nog niet!” Ik laat twee lachende mannen achter. Put some fun in the run!
The fun heb ik nodig, want het lopen gaat gewoon niet zo lekker als ik van mijzelf gewend ben..
Of stel ik te hoge eisen aan mezelf? Misschien is dat het wel! Hoe dan ook.. Voldaan open ik de voordeur.. TIME TO EAT SOME PASTA!

Een dagje later…
Vrijdag, rustig dagje! Maar vandaag even niet.. De zwemprestatie tocht van Klazienaveen staat op het #TrainedbyJanienLubben program: 3.8km te doen. Inzet: Sneller dan vorig jaar! Dus rustig aan doen gaat 'm vandaag niet worden.

Met best wat spanning in het lijf, maar vol vertrouwen lig ik dobberend in het water te wachten op het startsignaal. Vol vertrouwen, want aan de kant staat S.L. en als er eentje goede zwemaanwijzingen kan geven, dan is zij het wel..
Het startsignaal klinkt.
Geheel volgens het plan van S.L. ga ik op mijn manier hard van start… Als ik tijdens het ademen naar de aanwijzingen van S.L kijk, steekt ze een duim omhoog, showt ze lange armen (teken voor mij dat ik mijn slag langer moet maken), of ze laat gebaren zien waar ik toch nog eens uitleg over moet hebben.. Bestelde je nu daadwerkelijk 3 bier? ;)
Door haar enthousiasme ga ik voor mijn gevoel als een speer.. Na 3.8km kan het klokje stilgezet worden! WAT?! LANGZAMER DAN VORIG JAAR! HOE DAN?
Al een ware IJslandse rugbyplayer gooi ik mijn armen in de lucht en roep HOE?! HOE?!
Nou, ik had de verkeerde tijd in mijn hoofd.. ik was dus wel sneller.. Een klein moment van Janientje huilt, Janientje lacht!
S.L. ENORM BEDANKT voor je tips en enthousiasme.. Blij dat jij mij wilt helpen! Op naar de volgende Masterclass zwemmen met S.L!

Weer een dagje later…
Met het water net opgedroogd achter mijn oren sta ik zaterdagochtend klaar voor een koppeltraining: Eerst fietsen, dan rennen… Beide worden volbracht in de regen. Tijdens het hardlopen is het vooral Mandy die het tempo erin houdt. Das fijn! Op mijn beurt zorg ik voor de praatjes en zo voltooien we samen met plezier een duurloopje.

Nog een dagje later…
De regen geeft ook zondag het startsignaal voor mijn 200km duurtraining op de fiets! Wat een eind is het ook.. Blij dat R.P uit Z. mij gezelschap houdt. Hij navigeerde mij over wegen die ik nog nooit heb gefietst.
Samen zien we de lucht opklaren, en terwijl de zon het eindelijk wint van de regen, stap ik na 201km fietsen voldaan van de fiets. YEAH! I DID IT! Op naar een nieuwe trainingsweek...

Liefs,

Janien

1 Reactie

Nummer 6!

6/26/2017

0 Reacties

WAUW! Living the good life! Een kleine week zat ik temidden van het Ironman circus. En dat is voor mij toch als een soort kind in de speelgoedwinkel! Ik houd ervan.

Moest je niet werken dan?
Behalve werken aan de beste versie van mijzelf?
NEE!
Het Carmelcollege Emmen, verleende alle medewerking en zo kon ik op tijd afreizen naar Helsingor.

Helsingor?
YES! Host city of the Ironman 70.3 European Championships! Als u denkt waar ken ik Helsingor toch eigenlijk van.. Nou hier komt even een klein weetje:
"De Nederlandse naam van Helsingor luidt Elseneur, de Engelse Elsinore, een naam die je wellicht doet denken aan Shakespeare. Die liet zijn fameuze Hamlet immers hier spelen. To be or not to be?!

70.3?
Ironman zeventig-punt-drie? De 70.3 komt van de totale afstand in mijlen: 1.2 mijl zwemmen + 56 mijl fietsen + 13.1 mijl hardlopen = 70.3 mijl! Gewoon in km-taal: 1.9km zwemmen, 90km fietsen en 21.1km hardlopen.. Zo, veel educatiever gaat deze blog ook niet worden..

De wedstrijddag!
Wekker, eten, drinken, douchen, op naar de T- zone!
<3 Geluksknuffel van Mandy: DOE JE DING! <3
In de T-zone (wisselzone) Check check dubbel check! Alles is klaar.. Nu ikzelf nog.
Wc bezoek.. wetsuit aan.. Water testen (wennen aan de kou) en op naar de start!
Inmiddels heb ik gelukkig iedereen weer gezien, mijn ouders, schoonouders, oom en tante.. en ook Mandy staat uiteraard vooraan bij de zwemstart! <3 Fijn om zoveel support te hebben! #dankbaar

MAKE SOME NOISE FOR THE BLUECAPS!
HEEEEEEEUUUUJJJJJ!
Ik ben een van de vele triatleten met een blue (swim)cap op. Degene die na de profs als eerste het water in mogen. 4-3-2-1- Ik plons het water in…
THE GAME IS ON!
Te beginnen met 1.9km zwemmen!
Het koude water laat mij een fractie van een seconde happen naar lucht als een vis op het droge.. maar eey.. HOE GRAAG WIL JE FINISHEN? Go go go.. Lange armen, slag afmaken… en just keep swimming!
1.9km done!

Fietsen gaat lekker! Tijdens het fietsen besef ik eigenlijk helemaal niet zo goed hoe lekker het fietsen gaat. Het enige wat ik denk is: Hoe graag wil je (snel) finishen? Bij het finishen van het fietsonderdeel zie ik pas hoe snel het fietsen ging.. WAUW!

Run Janien Run!
Mijn vriendin schreeuwt mij in de eerste meters toe dat ik 4e lig! 4e! Hallo das geen podium maar wel bijna.. Ik versnel mijn looppas.. En ga op jacht naar nummer 3 in de strijd.. Die kom ik echter niet tegen, daarentegen word ik wel door een meid ingehaald die zo hard gaat dat het lijkt dat ik de slowmotion walk doe! NAJA! WAT IS DIT?
De finish is pas na 21.1km.. Dus just keep running!
Mijn dorst is enorm. Ik heb dorst als een paard op de saharah! Ik kan alleen maar denken aan drinken, ik probeer nog aan andere dingen te denken dan aan drinken! Maar dat is MOEILIJK!!!! Bij elke drinkpost pak ik een bekertje water, en als het kan zelfs twee.. het is dan wel niet genoeg om mijn dorst te stillen, maar mijn honger naar de finish is zo groot dat ik door blijf rennen zo hard als ik kan… #Leerpunt voor volgende keer: MEER DRINKEN op de fiets en dagen van te voren!

En dat is uiteindelijk goed voor een 6e plek op het EK in mijn agegroup! Op dat moment weet ik niet beter dan dat ik 7e ben geworden… Later zou er nog een meid gediskwalificeerd worden.

6e dus! Tevreden?
Ja!
Tuurlijk ik had graag op het podium gestaan, maar of dat realistisch was op zondag 18 juni? Nee, niet echt.. Die anderen waren echt sneller en beter. Dus voor nu tevreden.. En werken aan beter!

Lieve iedereen bedankt voor alle support! Steun en vertrouwen!

Liefs,

Janien

0 Reacties

Is this the way to the best recovery?

6/1/2017

0 Reacties

Sha la la la la la la la
Sha la la la la la la la
Sha la la la la la la la

When the day is dawning
On a Emmen Sunday morning.
How I long to be there
With a half marathon in Klazienaveen is waitin’ for me.

Zondag 28 mei. De halve marathon van Klazienaveen staat op het menu. Maar zeker weten of ik meedoe weet ik nog niet.
Last van de heup? Nee, die voelt prima! Alleen is het nu weer mijn voet die mij aan het twijfelen brengt.
Zo langzamerhand vraag ik mij af wat er allemaal gaande is, want ik doe echt mijn best om fit te zijn..

Neem de revalidatietraining. I sweat myself an accident… En doe oefeningen en oefeningen. "Ik doe alleen maar oefeningen”
Ik doe het met volle 100% inzet! En misschien juist daardoor heb ik ook wat andere pijntjes, want ik doe ineens oefeningen waarvan ik het bestaan niet eens wist.. Laten we dus maar zwijgen over de spieren die daarmee laten weten dat ze gebruikt zijn. Daar moet het lijf ‚even’ aan wennen. Dat snap ik heel goed, maar vind ik soms even lastig. Ik wil alleen maar pijnvrij zijn! "Uiteindelijk kom je hier sterker uit” En daar doe ik het voor! Iets met: "Pain is temporary, glory is forever!’
*Voetprobleem was overigens niet gek, mijn kuitspier (m. soleus) stond op volle spanning. Wordt momenteel ook aan gewerkt....

Back to sundaymorning!
De angst en de twijfels ik zet ze op zij..
12.30uur
There's a start bell ringin'
Hear the sound of joy that it's singin’

Mandy en ik zijn vertrokken.
21.1km lang mag ik Mandy ondersteunen in haar halve marathon!
Inzet? Lekker lopen en sneller dan vorig jaar.
Resultaat? Ik heb heerlijk gelopen en Mandy is een kleine 20 minuten sneller dan vorig jaar: Mission accomplished!

Eerlijk is eerlijk. Het kostte mij wel de nodige discipline om:
1. Niet vooraan te gaan staan bij de start.
2. Niet als een dolle te starten, en proberen met de voorsten mee te gaan..
3. Niet te kijken of ik al weer echt 21.1km volle bak kon hardlopen…
4. Niet her en der een drinkpost over te slaan om de snelheid erin te houden
5. Mij in te laten halen…
Maar:
Ik wil dit jaar nog veel meer dan een leuke uitslag neerzetten in de halve marathon van Klazienaveen. Dus moest ik nu nog even verstandig zijn… En hoe kon ik dat beter doen als haas voor de vrouw die ik zo ontzettend lief heb?

Is this the way to the best recovery?
I think it is! I know it is!

Alle goeds.

Choose to be optimistic, it feels better!

Liefs,

Janien

0 Reacties

Een goed begin is het halve (triathlon)werk!

5/25/2017

2 Reacties

Dear beste bloglezers..
Vandaag neem ik u mee naar het NK Nieuwkoop.. It’s gonna be a great day! It’s gonna be absolutely fantastic. :) Want na weken geen hardlopen, en maanden geen triathlonwedstrijden (mede door de winter, maar ook door de blessure)… Sprak de revalidatietrainer en de fysio de magische woorden: „Je mag zondag starten! Maar...." Er volgde dus nog wel een maar.. Maar IK MOCHT WEER! And that’s great again!

Swimming first!
Voorafgaand aan de start is het Andre Hazes jr die voor de sfeer zorgt, het is dan wel vanaf een cd en nog waarschijnlijker gewoon van een mp3 bestandje. Maar het zorgt er wel voor dat ik 1.9km lang zwem met in mijn hoofd: „Leef, alsof het je laatste dag is” Het woord "leef" koppel ik aan het woord "lang". Eén van de meerdere puntjes van aandacht tijdens mijn zwemmen.. En zo zwem ik 1.9km lang door de Nieuwkoopse plas... Zodra ik het water uitkom, ben ik het liedje kwijt.

Time for the bike
Drie rondes. Drie rondes passeer ik mijn ouders die shinen als een keutel in de maneschijn als ik voorbij kom.. Drie rondes lang is het vooral volle bak doorbroezen.. Halverwege ronde 2 hoor ik echter iets vallen: "Oow bidonnetje denk ik” Maar het is mijn bidon met reserve materiaal.. Boeien! Nee, niets niet boeien… Ik besluit toch om te keren en het op te pakken.. Go Lubben Go!

Andere bijzonderheden over fietsparcours Nieuwkoop?
Een overstekende kat, overstekende mensen, auto’s op het parcours en net als de rest van Nederland heeft ook Nieuwkoop eenden. Alleen heeft Nieuwkoop maybe the best ducks in the world.. They support you. You can't grab them by the pony, ze staan stil, kijken je aan.. En ik dacht: "Ik kan maar beter even vaart minderen, want straks steken ze over.." En ja hoor.. Daar gingen Duck 1 met in zijn kielzog Duck 2. Net voor mij langs… It’s fantastic! Fietsen ging overigens ook fantastic! En voor ik het wist was het al weer tijd om te rennen….

Time for the running shoes
Even een spannend momentje, want hoe zal het met mijn heupje gaan? De afgelopen 2 à 3 weken had ik dan wel al weer behoorlijk lekker kunnen hardlopen.. Dus eigenlijk had ik alle vertrouwen in een goede run. Vertrouwen, geeft vertrouwen… Het lopen ging goed, wel niet zo hard als ik wel al eens deed, maar wel goed. Na 21.1km kwam ik als 7e overall over de finish… 5e in mijn leeftijdsklasse!

Blij dat ik weer kon finishen! Een goed begin is het halve (triathlon) werk. Op naar het EK in Denemarken. Ironman 70.3 Elsinore!!

Proud Compressport ambassadeur
Houdt u nog ambassadeurs nieuws te goed.
Sinds vorige maand ben ik trotse ambassadeur van het merk Compressport. Een merk waarbij alles draait om passie. Passie in training, passie voor extreme races, passie om de grenzen te verleggen. Een merk dat mij dus op het lijf geschreven is!
They support me wherever I race!
FIJN om tijdens wedstrijd te mogen profiteren van hun producten!

Triathlonlife is fantastic!

Blije groet,

Janien!

=)

2 Reacties

Het lijf is zo sterk als de zwakste schakel.

5/7/2017

0 Reacties

Ergernis, woede, frustratie, hopeloosheid, kwelling, acceptatie!!
Woorden van gevoelens die mij lang in de greep hielden.. Maar nu komt er eindelijk weer dankbaarheid en blijdschap om de hoek!!!

Noem mij een grote aansteller, het is maar een blessure, er zijn ergere dingen.
Maar hallo, ik ben nu eenmaal een sportief mens die graag sport en rent!
En dat rennen ging dus (inmiddels) 7 weken niet! 7 weken. Dat is nog meer dan een zomervakantie.. Dat zijn 2 vette maanden! Dat zijn 49 dagen.. Dagen waarin ik graag had willen rennen, want ik heb mijn doelen, maar meer dan accepteren en op een andere manier werken aan mijn doelen kon ik niet doen… Af en toe deed ik nog wel een testloopje, maar veel verder dan dat kwam ik niet.

De fysio deed prima zijn werk, het scheurtje herstelde wel, maar mijn pijnklachten bleven. VREEMD leek het.. Maar een bezoekje aan de orthopeed en een botscan gaf duidelijkheid. Minimale heupdysplasie, dat verklaarde de pijn!

Juist, en nu?
Heup sterk maken. Sterk als een huis om orkanen te weerstaan. En die orkanen? Dat zijn mijn zo geliefde loopjes en mijn zeer geliefde triatlonwedstrijden!

Blessures ze horen erbij. Als kind leerde ik fietsen door te vallen en weer op te staan, sowieso was ik een kind van vallen en opstaan.. want korstje op de knietjes, was bij mij meer een standaard dan een uitzondering.
Op de judomat leerde ik mijn sportfanatisme kennen met wederom vallen en ook opstaan. Letterlijk en figuurlijk.

En nu als triatleet was het een lange tijd van opstaan, opstaan en opstaan. Het kon niet op! Maar nu ik een soort van gevallen ben, sta ik ook weer op! Immers, soms moet je onderuit gaan om sterker te worden. Dat is kak. Dat is balen. Dat is tranen met tuiten. Maar ook een klein beetje acceptatie. Acceptatie dat je soms onderuit moet gaan om sterker te worden.
Acceptatie dat een blessure niet leuk is, maar tegelijk ook een soort van kans is om weer sterker te worden.
Immers, het lijf is zo sterk als de zwakste schakel. Die zwakke heup heb ik blijkbaar al mijn hele leven.. En verklaart ook waarom ik altijd zo’n piepert was over mijn hamstring.. Komt daar dus ook vandaan.

Inmiddels bouw ik in samenwerking met Rene van Remmerden van Emfysio aan die zwakke plek… En bouwen we samen aan een lijf om weer orkanen te kunnen weerstaan! Echt alle lof voor de mannen van EMfysio, want ze verrichten echt vakwerk!
Sinds deze week KAN ik namelijk weer hardlopen.. Hoe fijn! Toegegeven, de eerste loop was best een beetje eng, een klein beetje frustrerend ook, maar vooral HEEL ERG FIJN. Afgelopen zaterdag loopje 3/3! En die ging echt heel erg fijn.(Thanks Mam voor je steun aan mijn zijde)

Dankbaar!
Dankbaar ben ik, dat ik weer mag en kan rennen. Dankbaar dat de mannen van EMfysio, ondanks mijn frustraties en gemopper, mij wisten te overtuigen dat het echt veel beter was om nog even de rem (van Remmerden is echt zijn naam, maar geef toe wel heel toepasselijk!) erop te houden.. Na vandaag weet ik: Jullie hebben toch gelijk gehad! Dankbaar ook dat Mandy echt elke dag (geen moment uitgezonderd) het hele #Komtwelgoedschatje versje opzei… Sorry schatje, ik was echt niet de makkelijkste! (You are my rock in the burning)

Met alle hulp en begeleiding om mij heen komt het allemaal weer goed!. En anders moet ik in de triatlonwedstrijden maar harder zwemmen en fietsen ;) Hoewel, al draagt een guppy een gouden badmutsding, het is en blijft een langzaam ding. ;)

Het lijf is zo sterk als de zwakste schakel, ondertussen blijf ik werken aan die schakel en aan de rest natuurlijk!

In mijn volgende blog o.a. ambassadeur nieuws!
:)

Thanks for reading!

Liefs,

Janien

0 Reacties

Blessureleed is living in bad days!

4/5/2017

7 Reacties

Overal! Echt overal, hebben ze het over hardlopen! Zijn ze aan het hardlopen, of zijn ze nog aan het nahijgen van een run... En ook allemaal vertellen ze mij trots over de afgelegde afstanden....
IK WIL HET NIET WETEN ;)
Zelfs op tv, zie ik dat de jongste van de Roelvinkjes aan het hardlopen is.
STIKJALOERS BEN IK!
Ik wil dat ook.

"Geduld hebben" zegt mijn omgeving. GEDULD? Alsof ik tijd heb voor die onzin.
"Positief bekijken" Hoe dan? Mijn triathlonseizoen zie ik in mijn "dramaqueeen bui" in duigen vallen! Positieve is alleen dat ik nu wel meer fietskilometers maak, maar daar staat tegenover dat de loopkilometers drastisch achterblijven op zero . #BOE!!!! (Niet de boe van boe ik laat u schrikken, maar de boe van BOE NIET LEUK! Duimpje omlaag)

Met een zuur gezicht kijk ik naar de trimmers, hardlopers, de nordic walkers (of zijn het verdwaalde langlaufers?), en de deelnemers van de 4 mijl... Hoewel ik daar mijn zure gezichtje wel in de plooi had staan, want ik zag bijvoorbeeld dat Mandy TOP aan het hardlopen was... #GAAF om te zien <3

Arme Mandy inmiddels hoort ze al bijna 4 week mijn gezeur aan... Dat ze mij nog niet heeft gewezen op de nieuwe challenge: '21 dagen zonder klagen' ;)

Arme loopschoenen ook! Ze weten niet meer wie ik ben. Ze liggen stoffig te worden in de kast, en als iemand ze graag uit de kast laat komen ben ik het wel! Ik wil ze zo graag de wereld laten zien, of in ieder geval omgeving Emmen, of was het eerst alleen maar mijn woonwijk!

Blessureleed* is living in bad days! Echt hoor!
Die onzekerheid ook steeds, niet wetend wanneer de blessure nou eindelijk eens echt over is. Elke ochtend hoop ik dat er in mijn slaap een soort van wonder is gebeurd.. maar nee.... ik wacht nog steeds op de ochtend dat mijn heupje pijnvrij is! En dat stemt de triathleet niet blij in mij! En nu? Nu fiets en zwem ik er gewoon rustig op los..
En heb ik besloten om back to basic te gaan.
Nee, ik ga niet op expeditie naar Timboektoe of weet ik veel waarheen.. Ben jij mal! Ik krijg al heimwee als ik een dagje even niet thuis in mijn vertrouwde omgeving ben... Bij een expeditie in een hutje op de hei kun je mij dus wegvaren op mijn tranen van eenzaamheid!
Back to basic houdt nu in:
Alleen maar ik en mijn plezier in sporten wat ik wel kan. Geen trainer, geen schema's, alleen mijn eigen geschreven schema's!
Al wat ik nu wil is een fit lijf! Working on that! (met dank aan alle lieve mensen om mij heen, en de mannen van EMFysio)

Positieve is ook: Het gaat echt steeds beter.. Stiekem hoop ik deze week nog de eerste hardloopmeters te maken.. Maar goed, eerst groen licht van EMFysio! :) *

Liefs!

Janien

Blessureleed: Scheurtje in de spier rondom mijn heupgewricht, geiirriteerde aanhechtingen en weefsels. Daardoor dus pijn in mijn heup, liezen, onderrug en soms ook mijn knie..
Ja, u leest het goed! Ik heb geen trainer meer. Het werkt voor mij even niet, om voorgeschreven schema's halfgebakken te doen.. Een trainingsschema is dan voor mij meer een last dan een hulpmiddel om beter te worden… Geen EDOsporter meer dus... Maar nog wel altijd vastberaden en even fanatiek.. No worries die vrolijke lachebek rent bijna weer!
YEAH! GROEN LICHT! Morgen, mag ik heel even aanvoelen hoe het hardlopen gaat. Een hele kilometer... Het is een begin! :)

7 Reacties

<<Vorige

Voorwaarts>>

Onderuit in Onderdendam

4 days, 1 race: IRONMAN 140.6 MAASTRICHT!

Zwemmen, fietsen, rennen en GENIETEN!

Een ode aan de partner (en supporters) van de triatleet,

"Ze hebben 'm al hoor!”

Nummer 6!

Is this the way to the best recovery?

Een goed begin is het halve (triathlon)werk!

Het lijf is zo sterk als de zwakste schakel.

Blessureleed is living in bad days!

Janien Lubben

Archives

Categories