Hello, it's me
I was wondering if after all these months you'd like to read again..
Again.. over wat mij als triatleet bezig houdt en niet bezig houdt. 
Het was de laatste tijd stil op mijn website, en daar komt nu weer verandering in. Althans dat is mijn plan. 
Afgelopen vrijdag, 30 maart, kreeg ik een mail van mijn website host.. Het was één van de laatste dagen om mijn website te verlengen. Wel of niet doen? Ik klikte op yes, betaalde de jaarlijkse bijdrage en nu? Nu ben ik haastig op zoek naar iets om over te schrijven. Me dunkt er moet toch genoeg te vertellen zijn?
De laatste blog dateert immers alweer van oktober. 
Ja, er is zeker genoeg te vertellen, genoeg te schrijven… 
Oktober- maart waren maanden van:

• Wat minder wedstrijden, maar wel winst op de 10 km met een 40-er op de klokken. 
• Wisseling van trainers en uiteindelijk weer thuiskomen bij Marcel Gierman #MoveTheLimit.. Marcel is voor mij de slingers op het feestje, de warmte in de kou.. Iets bracht ons samen en dat iets maakt ons samen één! 
• Een tweede lesbevoegdheid behalen. Die is nu binnen en geeft dus ook meer tijd voor het schrijven van een blogje. 
• Het triathlon seizoen 2018 uitstippelen met super leuke wedstrijden waar ik super veel zin in heb!!
• Trainen op de Tacx Neo. Ik was nooit zo van de tacx. Maar met de komst van de tacx neo i.c.m. zwift ben ik helemaal om.. Ik maakte er zelfs een duurrit op van 135km.. Gekkenwerk? Niet als je doelen hebt.. en die hebben alles te maken met de wedstrijdplanning van dit jaar. 
• Naast veel leuke blije dingen. Ook verdriet en veel onzekerheid. Het gaat niet zo goed met mijn papaatje. Die stoere dikke brombeer heeft uitzaaiingen in zijn botten.. Misschien schrijf ik er later nog wel eens meer over… maar voor nu is het eerst genoeg…. 
• Trainen voor de triathlon wedstrijden, maar ook voor de marathon van Rotterdam. 

Trainen voor de marathon van Rotterdam? 
Deze wedstrijd stond inderdaad niet direct op mijn lijstje. Echter, had ik na de finish met Mandy in Amsterdam beter moeten weten. ;) De road naar marathon Rotterdam, startte eigenlijk al daar waar de marathon van Amsterdam finishte…. Mandy zei daar dan wel: "DIT. NOOIT. WEER!!!" Maar met de finish nog in onze benen, kwam ze al terug op die woorden. “Dit was gaaf, maar kan beter!” En dan heeft ze het niet per se over haar tijd, niet over de gezelligheid, maar over de weg ernaar toe en uiteindelijk naar de finish. 
En daarom vroeg Mandy mij: 
Lieve Janien, wil jij….. 
                              ....... nog een keer een marathon met mij rennen?

Ik zei JA!
We stippelden samen een plannetje uit naar de marathon. Deden veel trainingen samen. En ook los van elkaar. Ik heb er echt bizar veel zin in. Zin om samen die 42.2km samen te trotseren. Zin om samen in Rotterdam hand in hand als echte kameraden die finish te passeren. 
Die marathon van Rotterdam is zondag 8 april. Precies aankomende zondag al! Daar is vast veel moois over te vertellen. En dat ga ik zeker doen. Dus wees gerust, mijn volgende blog laat dit keer niet 5 maanden op zich wachten. 

​Fijne week. 
Geniet van het leven <3 

Liefs,
Janien 

Een zondagavond  ergens in februari. Televisie aan. 
Mandy (M): "Denk je dat ik het zou kunnen?"
Janien (J): "Wat, zou kunnen?"
M: "Een marathon?"

Ik moet erbij hebben gezeten met de laptop op schoot, misschien wel een blogje schrijvend, lesje aan het voorbereiden, of wat ook… Maar wat ik ook aan het doen was, ik staakte in ieder geval de werkzaamheden. 

J: "JA ZEKER! Tuurlijk kun jij dat!" 
M: "Hm oke…" 

*LANGE STILTE..
Naja.. waarschijnlijk was die lange stilte slechts een stilte van een kleine 4 seconde, mijzelf kennende. 

J: "Hoezo?"
M: "Ik wil dat eens ervaren"

Woorden als gaaf, doel, uitdaging, klere-eind, magisch gevoel en woorden van gelijke strekking met een enthousiaste stem en een tikkeltje onzekerheid vullen de woonkamer..
Ik zie mijzelf aan de zijlijn staan van de marathon om Mandy aan te moedigen en terwijl ik alvast bedenk hoe ik dat dan allemaal zal doen, schrik ik wakker uit mijn eigen gedachten

M. vervolgt namelijk: "Zou jij dan met mij mee willen rennen?"

Zo had ik dat nog niet bedacht. Ik? Een marathon rennen? In de Ironman is de marathon het afsluitende toetje, in de vorm van een zwaar dessert. Dus echt gek is de vraag niet.. 
Toch twijfel ik een split second.. Een marathon staat namelijk nu niet echt op mijn lijstje.. In een triathlon prima… maar op de een of andere manier zie ik een marathon zonder zwemmen en fietsen gewoon iets minder zitten.. Aan de andere kant, door mee te rennen geef ik mijzelf de beste V.I.P spot die er is en mis ik geen seconde van Mandy haar marathon! 

J: "Ja, natuurlijk wil ik dat, maar dan wel aan het einde van mijn triathlon seizoen…" 

En zo stonden we diezelfde avond op de startlijst van de Marathon in Amsterdam.. 
Dat Mandy het zou kunnen daar was ik van overtuigd, maar in maart was ik zelf niet zo overtuigd of ik het wel zou kunnen.. #Heupmalaise.. Maar nadat ik in mei het lopen weer op kon pakken, en kon werken aan mijn triathlondoelen wist ik het zeker: 
Ik ga met Mandy die finish halen in Amsterdam.. Al moet ik haar dragen! 
Duurloopjes volgden, soms met een traan, maar meestal met een lach.. Mooiste van alles? We maakten elkaar beter. #Bettertogether 

De lange duurlopen die we samen deden werden gecombineerd met bijvoorbeeld een Run-Forest-Run en de laatste 30km in voorbereiding op de Marathon van Amsterdam was in combinatie met de wedstrijdloop in Exloo. Hardlopend heen, wedstrijd rennen en de km stand werd gestopt op 30km precies. En voor mij ook winst in de 15km wedstrijd… Mooie bijkomstigheid! :) Hoogste trede van het podium blijft immers een van mijn favoriete plekken.. 

Over favoriete plekken gesproken, ik had het nooit zo met de grote stad Amsterdam. Maar sinds afgelopen weekend denk ik daar iets anders over. Het was er namelijk geweldig!!! De stad van De Dam en het Vondelpark. De stad waar uren minuten lijken in een stad die leeft! 

Een stad die zondag massaal beweegt als de marathon vanuit het Olympisch stadion start en daar na 42.2km ook weer zal finishen. 

Raceday!
Het decor is nog leeg in een stad die nooit slaapt als wij het ontbijtje tot ons nemen in voorbereiding op die marathon! Een marathon die ik dus volledig samen met met Mandy zal gaan lopen. 

Als we richting het Olympisch Stadion lopen, lijkt uit elke hoek van de stad atleten als tulpen uit Amsterdam uit de grond te schieten. De te nemen route is gewoon het volgen van de meute… 

-3km 
M: "Ik heb zijsteek"
J: "Ai? Aaah joh dat is spanning.. dat is straks bij de start wel weg. 
*Ondertussen denk ik: OMG! Niet nu al zijsteek. We zijn nog niet eens gestart... ;) "

0 km 
Fotootje, wc bezoek (lees dixie bezoek.. LUCHTJE HOOR!) kleding inleveren en huppatee richting startvak… Daar staan we nog even te blauwbekken, schiet ik nog wat fotootjes.. en dan eindelijk worden we verzocht ons op te maken voor de start *pakt voor de gelegenheid de beautycase er nog even bij ;) 

Eenmaal in ons startvak zien we de gekste dingen. 
Een man die zijn zakie steeds aan het losschudden is, maar het aller gekste is toch wel de man voor ons. Zonder enige vorm van gêne, laat de man zijn plas lopen. Voor de gelegenheid is ie er maar een beetje wijdbeens bij gaan staan.. Ik twijfel even, zal ik hem een schouderklopje geven? Want eerlijk.. te midden van zoveel mensen je plas zo kunnen laten lopen is best een schouderklopje waard.. Toch laat ik het alleen bij een: "AAAH MANDY KIJK NOU!!"

Nog een kleine 5 minuten tot de start 
M.: "Ik moet echt nog naar de wc.."
J. :" Oke, maar waar is hier nog een wc dan?" 

Maar alsof het chocolade betrof wist Mandy de dixie blind te vinden.. Of was het door de lucht? Eenmaal in de rij, vraagt ze: "Zal er nog wc papier zijn?" Ik betwijfel het… en zie Mandy bedenkelijk kijken.. 
J.:"Heb je papier nodig dan?.."
Er wordt fanatiek geschud met het hoofd.. Ja, dat heeft ze.. 
Hmmm.. met de start die elk moment kan beginnen, ben ik zeer innovatief.. "Hier, ik trek mijn hemdje wel uit.. kun je daarmee je derrière afvegen.. en nee, ik hoef m daarna niet meer terug ;)"

Net op het moment dat ons startvak in beweging komt, zijn wij weer terug! 
Ik geef Mandy een high five en een zoen! We gaan het doen!!! 

DE ROAD NAAR DE FINISH IS GESTART! 
KM 1-15 
We hebben een mooi tempo. Ik gedraag mij voorbeeldig, al zeg ik het zelf. Ik start op het tempo dat Mandy fijn vindt. Ik versnel niet. Nee, ook niet stiekem!!! Echt niet. Het is wel mega druk, iets waar ik maar slecht tegenkan… Maar dat mag de pret niet drukken.. 

KM 15
Wat zullen we nou beleven? Waar is de positieve Mandy gebleven? 
M.:"Rustaaaaaag. Ik heb zijsteek." 
J.: "Doe maar even rustig aan" Diep ademhalen en tips van gelijke strekking.
*Ondertussen denk ik OMG we zijn nog niet eens op de helft! 

KM 15-18
Startnummer dat loszit helpt niet mee om Mandy terug in haar positieve flow te brengen. Maar ik doe mijn best, en vertel over het zonnetje dat schijnt, over kabbelend water, het groene gras, de mooie wegen en over hoe goed ze bezig is! *Ondertussen bedenk ik mij dat mensen langs de zijlijn waarschijnlijk het vermoeden hebben dat ik regelrecht uit de coffeeshop kom.. ;) 

KM 18-21
M. : HUILEN! Tranen met tuiten. "Ik kan dit niet. Ik wil dit ook niet! Waarom wil ik dit?" 
J: "Lieverd, jij wil dit wel! Jij kunt het ook. En daar geloof ik echt in, dus kom op!"
*Zolang als ik Mandy ken, heb ik haar nog nooit zoveel zien huilen als in deze 42.2km... 

KM 21-25
M: "Ik heb zo’n dorst!"
J: "Zal ik drinken voor je regelen?" 
Ik ren alvast vooruit naar de verzorgingsposten, zie onderweg een fles liggen.. Raap m op en vul het bij de verzorgingspost en ren, zoals afgesproken, aan de rechterkant weer terug.. want Mandy zou links gaan rennen. Wonder boven wonder gaat dit goed. Want links en rechts is voor mij nogal een dingetje. 

25-30 km De kommer en kwel is nu echt ingetreden. 
M: "Mijn rug Janien, echt ik kan niet meer. Ik heb zo’n zere rug!" HUILEN! 
Mijn almanak aan wijze positieve woorden schiet even te kort, dan maar even streng. Met pijn in mijn hart zeg ik:  "Mandy, wat wil je nou? Je wilt toch finishen? Nou dan! Zet die knop om! " 

Even, heel even, denkt Mandy om de strijd tegen de kilometers te staken… Maar dan ineens gaat ze weer.. 
Ik leg mijn hand op haar rug en vanaf dat moment duw ik haar een soort van voort. 

30-39 km 
Bij kilometerpunt 34 vertel ik Mandy dat mijn oom en tante bij km 39 staan. 
Dit geeft Mandy een punt om naar uit te kijken. Af en toe moet er gewandeld worden..
"Anyone icecream?" Klinkt het vanaf de zijlijn. Ik pak het ijsje, bedankt de gever vriendelijk. Ik haal (met 1 hand en tanden, want met de andere nog steeds duwende) het papiertje eraf en maak Mandy wijs dat dit het ijsje is met superpower en haar redder op weg naar de finish is.  

Km 39
Mandy ziet als eerste mijn tante staan.. Tante Roelie aan het huilen, Mandy aan het huilen.. Een dikke knuffel van Coby en ome Ton die plaatjes blijft schieten.. 

39-42.2 km
Mensen, mensen, wat een mensen langs alle kanten van de weg… 
Alle kilometers die we deden liepen we niet een keer alleen, maar hoe dichter we bij de finish komen, hoe fanatieker het publiek ons toejuicht..
„Je kunt de finish al ruiken!”
Ja, denk ik.. Dat is de finish niet.. dat zijn die dixies.. Of zal die man van het plassen al gefinisht zijn en heeft ie daar i.p.v zijn plasje, ook een hoopje neergelegd… Waar ik allemaal wel niet aan denk… 

​Met het ingaan van het Olympisch stadion pakt Mandy mijn hand vast, maar al snel legt ze hem weer op haar eigen rug, zodat ik nog even kan duwen.. Maar als dan de finish echt in zicht is, lopen we hand in hand als echte kameraden de finish over. (Dat is in Amsterdam eigenlijk een soort van vloeken in de kerk bedenk ik mij nu. Sorry Amsterdam. ;)) 

Marathon Amsterdam wat gaf je ons een pracht van een weekend. 
Met een Marathon die ik volbracht met een lach vol trots en Mandy met meerdere tranen.
"Nooit weer" was het aan de finishlijn.. Maar inmiddels is Mandy daar al op teruggekomen...
Wordt ongetwijfeld vervolgd....

The miracle isn't that you finished. The miracle is that you had the courage to start.

Ik ben trots! 

Liefs,

Janien